Senioralna Kolpingowska Akademia Teatralna - SKAT

🎭 ŚWIAT JEST TEATREM – SERIA WARSZTATÓW TEATRALNYCH

Z radością informujemy, że zakończyliśmy realizację cyklu warsztatów w projekcie pn. „Senioralna Kolpingowska Akademia Teatralna – SKAT”, który odbywał się w terminie październik 2024 – marzec 2025 przy wsparciu finansowym Województwa Małopolskiego w ramach programu „Aktywny Senior 2.0”. Dzięki zaangażowaniu uczestników oraz pracy wykwalifikowanej kadry udało się osiągnąć wszystkie zakładane cele – zarówno edukacyjne, jak i społeczne.

 

---

 

🎬 Zrealizowane działania:

1. Warsztaty teatralne z aktorem

• Czas trwania: 2 cykle po 30 godzin (łącznie 60 godzin)

• Uczestnicy: dwie grupy senioralne

• Zakres tematyczny:

  • Poznanie grupy i diagnoza zasobów,

  • Tworzenie pomysłu i struktury spektaklu,

  • Praca nad rolami, interpretacja, budowanie postaci,

  • Próby i przygotowanie do etiudy.

• Efekty:

  • Rozwój zdolności aktorskich i pamięci,

  • Budowanie relacji i pozytywnego obrazu starości,

  • Wzmocnienie pewności siebie i ekspresji scenicznej.

2. Warsztaty z emisji głosu

• Czas trwania: 15 godzin

• Zakres tematyczny:

  • Anatomia głosu i techniki oddechowe,

  • Ćwiczenia fonacyjne i artykulacyjne,

  • Higiena i profilaktyka głosu.

• Efekty:

  • Świadome i zdrowe posługiwanie się głosem,

  • Lepsza dykcja, oddech i wyrazistość mowy,

  • Wzmocnienie umiejętności komunikacyjnych – na scenie i w codzienności.

3. Warsztaty choreograficzne

• Czas trwania: 15 godzin

• Zakres tematyczny:

  • Praca z rytmem, muzyką i ruchem scenicznym,

  • Kompozycja choreografii i improwizacja,

  • Praca indywidualna, w parach oraz z rekwizytami.

• Efekty:

  • Poprawa koordynacji i świadomości ciała,

  • Twórcze pokonywanie ograniczeń ruchowych,

  • Przygotowanie do występów scenicznych.

 

---

 

🎭 Finał projektu – wspólne wystawienie spektaklu teatralnego!

Kulminacją warsztatów było wystawienie spektaklu teatralnego dla lokalnej społeczności, który był nie tylko pokazem zdobytych umiejętności, ale i świętem integracji oraz międzypokoleniowego dialogu.

Kilka słów o realizacji warsztatów:

Pierwsze zajęcia odbyły się 16 października 2024 roku w Domu Kolping w Luborzycy dla grupy aktorów-amatorów z gmin wiejskich województwa małopolskiego, 23 października 2024 roku w Domu Kolping w Krakowie dla seniorów z drugiej grupy.
Warsztaty poprowadziły dwie utalentowane, pełne pasji i charyzmy aktorki.

Grupę krakowską prowadziła:
- Patrycja Durska – absolwentka Impington Village College w Cambridge w Wielkiej Brytanii. Uczęszczała do Horace Mann High School w Wisconsin w Stanach Zjednoczonych. W 2001 ukończyła studia na PWST w Krakowie. Polska aktorka teatralna i filmowa, instruktorka teatralna, trenerka wystąpień publicznych, działaczka społeczna. Grała m.in. w serialach „Na dobre i na złe”, „Magda M.”, „Komisarz Alex”. Od 2002 roku jest aktorką Teatru Ludowego w Krakowie.

Grupę luborzycką prowadziła:
- Monika Filipowicz - aktorka, absolwentka Akademii Teatralnej im. A. Zelwerowicza w Warszawie, Wydziału Sztuki Lalkarskiej w Białymstoku. Przez wiele lat współpracowała z Teatrem Groteska w Krakowie. Prowadzi dziecięcy i młodzieżowy zespół teatralny w Wadowickim Centrum Kultury. Najbardziej interesuje ją aspekt terapeutyczny teatru. Widzi w nim narzędzie, które może wzmacniać poczucie własnej wartości, własnej sprawczości, uczyć odwagi i zwyczajnie nieść radość. Animatorka materii nieożywionej. Zdarza jej się również animować materię bardzo ożywioną - dzieci. Oprócz pracy scenicznej i pedagogicznej zajmuje się działalnością warsztatową dla dzieci, młodzieży i dorosłych.

Prowadzi zajęcia z maski, animacji lalek i teatru przedmiotu oraz warsztaty dla osób pragnących zdobyć wiedzę i umiejętność bezpiecznego posługiwania się głosem.

Emisję głosu dla obu grup poprowadziła pani Monika Filipowicz a warsztatami z choreografii zajęła się pani Patrycja Durska. Ich współpraca była wzorowa, a zaangażowanie uczestników projektu godne naśladowania.

Galeria zdjęć z realizacji warsztatów aktorskich:

 

 

 

 

 

 

🎭 Spektakl „Zjazd Jubileuszowy” – wielki finał projektu SKAT!

Z radością informujemy, że po serii intensywnych i twórczych warsztatów teatralnych realizowanych w ramach projektu Senioralna Kolpingowska Akademia Teatralna – SKAT, udało się z sukcesem wystawić spektakl pt. „Zjazd Jubileuszowy”!

Premiera odbyła się 30 marca 2025 roku w gościnnych progach Sali Brata Alberta przy Parafii Najświętszej Rodziny w Krakowie (ul. Aleksandry 1).

Wydarzenie zgromadziło liczną publiczność – wśród uczestników byli mieszkańcy Krakowa, rodziny i przyjaciele seniorów, przedstawiciele organizacji pozarządowych oraz sympatycy działań międzypokoleniowych.

Sala była pełna, a atmosfera – wyjątkowo ciepła i serdeczna.

Seniorzy biorący udział w projekcie pokazali swoje talenty sceniczne, zaangażowanie i ogrom pracy włożonej w przygotowanie spektaklu. Publiczność nagrodziła ich występ gromkimi brawami. Nie zabrakło wzruszeń, śmiechu i wspólnej radości – spektakl spotkał się z bardzo pozytywnym odbiorem.

To wydarzenie było nie tylko finałem artystycznym, ale również symbolicznym podsumowaniem procesu integracji, edukacji i wspólnego działania w duchu aktywnego seniora.

Projekt został zrealizowany przy wsparciu finansowym Województwa Małopolskiego w ramach programu Aktywny Senior 2.0.

Plakat nr 1

 

Plakat nr 2

Galeria zdjęć z premiery spektaklu - 30.03.2025

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

REMINISCENCJE TEATRALNE
WIRTUALNA GALERIA PAMIĘCI – CYKL WARSZTATÓW MULTIMEDIALNYCH.

Zakończyliśmy realizację serii warsztatów prowadzonych w ramach projektu „Senioralna Kolpingowska Akademia Teatralna – SKAT”, współfinansowanego przez Województwo Małopolskie w ramach programu „Aktywny Senior 2.0”. Celem działań było utrwalenie wspomnień związanych z działalnością artystyczną seniorów oraz rozwój ich kompetencji cyfrowych. Wszystkie zajęcia odbywały się w okresie styczeń - czerwiec 2025. Dzięki zaangażowaniu 30 uczestników z obu grup teatralnych oraz pracy wykwalifikowanej kadry – animatora – Józefa Sikorskiego oraz wolontariuszki – Patrycji Kwapik, udało się osiągnąć wszystkie zakładane cele – zarówno edukacyjne, jak i społeczne.

Zrealizowane działania:

1. Wywiady z seniorkami i seniorami
Czas trwania: 2 spotkania po 4 godziny (łącznie 8 godzin)
Uczestnicy: dwie grupy senioralne
Zakres tematyczny:
• Opracowanie pytań i przeprowadzenie wywiadów z 6 osobami,
• Zbieranie wspomnień związanych z działalnością teatralną,
• Odtwarzanie historii na podstawie kostiumów, rekwizytów i osobistych pamiątek.
Efekty:
• Dokumentacja wspomnień,
• Wzmocnienie tożsamości grupowej i emocjonalne zaangażowanie uczestników projektu,
• Utrwalenie lokalnej historii artystycznej.
2. Warsztaty fotograficzne
Czas trwania: 2 spotkania po 4 godziny (łącznie 8 godzin)
Zakres tematyczny:
• Nauka podstaw fotografii cyfrowej (kadrowanie, ekspozycja, kompozycja),
• Ćwiczenia z wykonywania i edytowania zdjęć.
Efekty:
• Rozwój umiejętności technicznych,
• Dokumentacja wizualna działań grupy,
• Wzrost pewności w posługiwaniu się nowymi technologiami.
3. Warsztaty tworzenia galerii zdjęć
Czas trwania: 2 spotkania po 4 godziny (łącznie 8 godzin)
Zakres tematyczny:
• Edycja zdjęć, dodawanie opisów, tworzenie grafik,
• Publikacja treści z użyciem hashtagów i krótkich relacji wideo.
Efekty:
• Powstanie Wirtualnej Galerii Pamięci,
• Nabycie kompetencji w zakresie mediów społecznościowych,
• Zwiększenie widoczności działań seniorów online.
4. Identyfikacja i opis przedmiotów / sprawdzanie faktów
Czas trwania: 2 spotkania po 4 godziny (łącznie 8 godzin)
Zakres tematyczny:
• Praca z pamiątkami – kostiumami, rekwizytami, zdjęciami,
• Weryfikacja danych, opracowywanie opisów na podstawie źródeł.
Efekty:
• Opisanie 6 wybranych obiektów i historii,
• Nauka pracy z informacją i dbałości o szczegóły,
• Podniesienie kompetencji archiwizacyjnych.
5. Warsztaty „Nadawanie życia”
Czas trwania: 2 spotkania po 4 godziny (łącznie 8 godzin)
Zakres tematyczny:
• Kreatywne przetwarzanie rekwizytów i kostiumów,
• Zasady gospodarki obiegu zamkniętego (circular economy),
Efekty:
• Metamorfoza obiektów artystycznych,
• Rozwój świadomości ekologicznej,
• Połączenie sztuki z działaniami proekologicznymi.

Efekty końcowe:
• Powstanie Wirtualnej Galerii Pamięci dostępnej online,
• Rozwój umiejętności cyfrowych i kreatywnych,
• Wzmocnienie integracji społecznej oraz przeciwdziałanie wykluczeniu i osamotnieniu,
• Zachowanie i upowszechnienie dziedzictwa kulturowego lokalnych grup senioralnych.

 

Przeprowadzenie wywiadów z seniorkami i seniorami.

24 maja 2025 r. zrealizowano wywiady z uczestnikami projektu – liderami i liderkami rodzin Kolpinga:
- Stowarzyszenia Rodzina Kolpinga w Luborzycy,
- Stowarzyszenia Rodzina Kolpinga "Klub Celtycki",
- Stowarzyszenia Rodzina Kolpinga Kraków Nowy Bieżanów.

Spotkanie miało wyjątkowy, uroczysty charakter i zostało starannie przygotowane zarówno pod względem scenariuszowym, jak i wizualnym.
W salach, gdzie odbyły się wywiady przygotowano piękną inscenizację – tłem była fototapeta z nadrukiem biblioteki książek, eleganckie, żółte fotele, w których zasiedli seniorzy. Uczestnicy zadbali o swój wygląd – specjalnie na tę okazję ubrali się odświętnie, z widoczną dumą i wzruszeniem podchodząc do chwili dzielenia się wspomnieniami. Atmosfera spotkania była pełna ciepła i wzruszeń.

Rozmowy z seniorami/seniorkami przeprowadził pan Józef Sikorski, który wcześniej przygotował scenariusz wywiadu na podstawie podręcznika pt. „Wirtualne izby pamięci Model pracy z seniorami” (Szczecin 2023). Zadając główne pytania oraz pytania pomocnicze, poprowadził wywiady w sposób profesjonalny i pełen szacunku, zachęcając rozmówców do wspomnień i opowieści o przedmiotach, rekwizytach wykorzystanych w spektaklach. Dzięki jego podejściu rozmowy były pogłębione, naturalne i autentyczne. Seniorzy opowiadali o swoich doświadczeniach związanych z działalnością artystyczną – o występach, próbach, scenografii, kostiumach oraz o tym, co w życiu dla nich ważne.

Liczba spotkań: 2 (po jednym dla każdej grupy), łącznie 8 godzin
Osoby, z którymi przeprowadzono wywiady: Robert Prusak, Barbara Urbanik, Teresa Janczyk, Stanisława Kuś, Krystyna Maciurzyńska, Krystyna Kruk.

Rozmowy odbyły się w formie indywidualnego wywiadu z każdym uczestnikiem/ uczestniczką warsztatów, w zaaranżowanej przestrzeni scenograficznej. Spotkanie to stanowiło nie tylko element projektu dokumentacyjnego, ale także głęboko poruszające przeżycie dla uczestników. Dzięki stworzonej atmosferze oraz możliwości wyrażenia swoich emocji, seniorzy czuli się docenieni i wysłuchani – co było istotnym elementem budowania ich poczucia wartości i tożsamości.

Galeria zdjęć:

Wywiad z panem Robertem Prusakiem
(Stowarzyszenie Rodzina Kolpinga w Luborzycy)

 

 

 

Wywiad z panią Barbarą Urbanik
(Stowarzyszenie Rodzina Kolpinga w Luborzycy)

 

 

 

Wywiad z panią Teresą Janczyk
(Stowarzyszenie Rodzina Kolpinga w Luborzycy)

 

 

Wywiad z panią Krystyną Maciurzyńską
(Stowarzyszenie Rodzina Kolpinga "Klub Celtycki")

 

 

 

Wywiad z panią Krystyną Kruk
(Stowarzyszenie Rodzina Kolpinga "Klub Celtycki")

 

 

 

Wywiad z panią Stanisławą Kuś
(Stowarzyszenie Rodzina Kolpinga Kraków Nowy Bieżanów)

 

 

 

Zwieńczeniem realizacji zadania jest dokumentacja filmowa z

wypowiedzi seniorów, link poniżej:
Pełna wersja wywiadów, kliknij tutaj https://youtu.be/tFFT8Ibu-Qw

Wywiad z Barbarą Urbanik z Rodziny Kolpinga w Luborzycy, kliknij tutaj

https://www.youtube.com/watch?v=8nvZu69-MAE

Wywiad z Teresą Janczyk ze Stowarzyszenia Rodzina Kolpinga w Luborzycy, kliknij tutaj

https://www.youtube.com/watch?v=DHgtgV4dupA

 

Wywiad z Krystyną Kruk z Rodziny Kolpinga Kraków - Klub Celtycki, kliknij tutaj
https://www.youtube.com/watch?v=SAzu-FjbHpg

Wywiad ze Stanisławą Kuś z Rodziny Kolpinga Kraków - Nowy Bieżanów, kliknij tutaj

https://www.youtube.com/watch?v=AwezM-fDU0k

Wywiad z Krystyną Maciurzyńską z Rodziny Kolpinga Klub Celtycki, kliknij tutaj

https://www.youtube.com/watch?v=QanHnDDmYbc

 

Projekt dofinansowany ze środków Województwa Małopolskiego w ramach programu „Aktywny Senior 2.0”

Realizator projektu: Stowarzyszenie Rodzina Błogosławionego Adolfa Kolpinga w Luborzycy

 

 

Scenariusz i reżyseria: Józef Sikorski

Nagranie i montaż filmów: MD Projekt

Współpraca: Marta Pieczątka, Monika Dąbrowska, Katarzyna Prusak, Jerzy Wolf.

 

Cykl wywiadów przeprowadzono ze:

Stanisławą Kuś – Rodzina Kolpinga Kraków Nowy Bieżanów

Krystyną Maciurzyńską – Rodzina Kolpinga „Klub Celtycki”

Krystyną Kruk - Rodzina Kolpinga „Klub Celtycki”

Robertem Prusakiem – Rodzina Kolpinga w Luborzycy

Barbarą Urbanik - Rodzina Kolpinga w Luborzycy

Terasą  Janczyk - Rodzina Kolpinga w Luborzycy

 

Luborzyca 2025

📸 WARSZTATY FOTOGRAFICZNE – OBIEKTYWEM SENIORA

W ramach projektu SKAT zrealizowaliśmy warsztaty fotograficzne. Spotkania odbyły się w styczniu i lutym 2025 roku i skierowane były do obu grup senioralnych uczestniczących w projekcie.

Warsztaty obejmowały dwa spotkania po 4 godziny – jedno dla każdej z grup.
W kameralnej, przyjaznej atmosferze seniorzy uczyli się wykonywania zdjęć z uwzględnieniem takich elementów jak kadrowanie, kompozycja, ekspozycja czy światło. Dużo uwagi poświęcono również edytowaniu i zapisywaniu fotografii w formie cyfrowej, co pozwoliło uczestnikom lepiej zrozumieć działanie współczesnych technologii. Podczas zajęć wykorzystano wskazówki dotyczące wykorzystania mediów społecznościowych przy tworzeniu wirtualnej galerii zamieszczone w podręczniku pt. „Wirtualne izby pamięci Model pracy z seniorami” (Szczecin 2023).

Zajęcia rozpoczęły się od powitania oraz prezentacji trenera – Józefa Sikorskiego, który podzielił się swoim doświadczeniem i zaprezentował własne prace. Przedstawił program warsztatów i omówił korzyści, jakie seniorzy mogą wynieść z udziału w zajęciach. W dalszej części uczestnicy zostali zaproszeni do rozmowy o fotografii – dzielili się swoimi zainteresowaniami i oczekiwaniami.

W części teoretycznej, pan Józef omówił podstawowe pojęcia fotograficzne: ekspozycję, czułość ISO, balans bieli, a także zasady kadrowania i kompozycji. Seniorzy poznali między innymi zasadę trójpodziału oraz wpływ perspektywy i kątów na ostateczny efekt zdjęcia. Dzięki temu mogli lepiej zrozumieć, jak technika wspiera twórczość i ekspresję.

Część praktyczna pozwoliła uczestnikom zastosować zdobytą wiedzę – wykonywali zdjęcia, testowali różne ujęcia i ustawienia aparatu. Trener zachęcał do eksperymentowania z kompozycją i światłem.

Oto efekty ich pracy:

 

Seniorzy robili zdjęcia według wskazówek i instrukcji zawartych w podręczniku pt. „Wirtualne izby pamięci Model pracy z seniorami” (Szczecin 2023).

Dowiedzieli się, że „ekspozycja to ilość światła docierającego do czujnika aparatu. Prawidłowa ekspozycja zapewni, że obraz nie będzie ani za jasny, ani za ciemny, a szczegóły w światłach i cieniach będą widoczne. Właściwą ekspozycję można uzyskać, dostosowując przysłonę, czas otwarcia migawki i czułość ISO”.

Seniorzy fotografowali zarówno przedmioty, jak i siebie nawzajem, co sprzyjało integracji i wzajemnemu poznawaniu się.

Podczas zajęć poruszono również ważny temat praw autorskich i prawa do wizerunku. Omówiono zasady bezpiecznego i legalnego udostępniania zdjęć, w tym kwestie licencji i zgód. Warsztaty cieszyły się dużym zainteresowaniem – uczestnicy aktywnie brali udział w ćwiczeniach, zadawali pytania i dzielili się swoimi pomysłami.

Wielu z nich wyraziło chęć dalszego rozwijania swoich umiejętności fotograficznych. Zajęcia były nie tylko okazją do nauki, ale również do dobrej zabawy i budowania relacji. Zdjęcia wykonane podczas warsztatów posłużyły do stworzenia wirtualnej galerii pamięci, dokumentującej działalność artystyczną seniorów.

 

 

 

W kolorowym, ciepło urządzonym pomieszczeniu przypominającym salę spotkań lub pracownię widać 6 seniorek. Na pierwszym planie dwie kobiety patrzą w profesjonalny aparat fotograficzny, stojąc przodem do kadru, prawdopodobnie sprawdzają efekt wykonanego zdjęcia. Jedna ubrana w czarny sweter i czerwoną bluzkę, druga ma na sobie czerwoną bluzkę, a na ramionach chustę w odcieniach szarości i czerni. W tle, widać inne seniorki robiące zdjęcia koleżankom z telefonów komórkowych. Ściany są jaskrawo żółte, ozdobione zdjęciami, rzeźbami i doniczkami z roślinami. W sali stoją jasne stoły i krzesła, na których leżą przedmioty. Atmosfera jest radosna i twórcza.

📸 Tworzenie galerii zdjęć - Wirtualna przestrzeń wspomnień i aktywności seniorów

Projekt „Reminiscencje Teatralne – Wirtualna Galeria Pamięci” to inicjatywa skierowana do osób starszych, łącząca warsztaty teatrakne, wspomnienia ze sceny artystycznej połączone również z nauką praktycznych umiejętności cyfrowych. 
Założeniem działań jest stworzenie galerii zdjęć dokumentujących aktywność artystyczną seniorów, w tym spektakle i wydarzenia kulturalne organizowane przez Stowarzyszenie.

W ramach projektu odbyły się w lutym 2024 roku warsztaty cyfrowe dla dwóch grup senioralnych, z których każda wzięła udział w czterogodzinnym spotkaniu.

Podczas warsztatów uczestnicy rozwinęli kompetencje w zakresie:

• kreatywnego prowadzenia galerii zdjęć (np. na fanpage’u w mediach społecznościowych),

• używania hashtagów i opisywania zdjęć,

• przygotowywania prostych grafik i relacji wideo.

Celem zajęć była nie tylko aktywizacja cyfrowa, ale również utrwalenie wspomnień związanych z lokalną działalnością teatralną i wspólne tworzenie przestrzeni pamięci – dostępnej dla szerszej społeczności.
Nasza wolontariuszka – Patrycja Kwapik – utworzyła stronę FB stowarzyszenia, gdzie wspólnymi siłami udało się przygotować posty na stronę (używając również hasztagów) oraz zamieścić zdjęcia, utworzyć wydarzenia i rolki, które sukcesywnie były dodawane na stronę.
Link do strony FB:
https://www.facebook.com/profile.php?id=61573847634454&locale=pl_PL

Seniorzy zapoznali się z programami do tworzenia grafik, prezentacji oraz nauczyli się jak dodawać posty, treści, grafiki na swoje social media.

Poniżej kilka zdjęć z ich zajęć 👇

 

 

 

 

 

 

 

 

🕰 Warsztaty: Identyfikacja i opis przedmiotów – sprawdzamy fakty!

W ramach projektu „Senioralna Kolpingowska Akademia Teatralna – SKAT” zrealizowaliśmy cykl warsztatów pt. „Identyfikacja i opisanie przedmiotów, sprawdzanie faktów”, który odbył się w ramach działań REMINISCENCJI TEATRALNYCH – WIRTUALNEJ GALERII PAMIĘCI.

Zajęcia były skierowane do seniorów uczestniczących w projekcie i miały na celu odszukanie, opisanie i opracowanie danych historycznych, analizę źródeł, sprawdzenie faktów oraz przygotowanie opisów 6 przedmiotów/relacji związanych z działalnością artystyczną grupy w oparciu o schemat przekazany przez animatora.
Uczestnicy z dużym zaangażowaniem podjęli się zadania.

Każdy przedmiot/relacja zostały szczegółowo opisane. Opisy zawierały zarówno dane techniczne – takie jak rok powstania, producenta, materiał czy wymiary – jak i osobiste historie związane z przedmiotem, wzbogacone o anegdoty i wspomnienia seniorów.
Oto efekty naszej pracy:

1. Historia spotkania i wspólnego dzieła z reżyser Anną Osławską

Początek niezwykłej współpracy artystycznej Rodziny Kolpinga z Luborzycy z reżyser Anną Osławską sięga roku 2000. Wtedy właśnie artystka przyjechała do Wysiołka Luborzyckiego z wyjątkową propozycją – udziału w spektaklu „Quo Vadis, Domine. Sceny z życia pierwszych chrześcijan”, w którym uczestnicy mieli wcielić się w role pierwszych chrześcijan. Zanim jednak opowiemy o tym wydarzeniu, warto przybliżyć sylwetkę samej reżyserki.

Anna Osławska (1957–2014) była wybitną reżyserką teatralną, dramatopisarką, teatrologiem oraz cenioną wykładowczynią akademicką. Ukończyła teatrologię na Uniwersytecie Jagiellońskim oraz reżyserię dramatu w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Krakowie. Była autorką tekstów dla teatru, radia i telewizji, łącząc głęboką wrażliwość artystyczną z erudycją oraz oryginalnym podejściem do formy.

Osławska współtworzyła i pełniła funkcję dyrektorki artystycznej w „THEATRUM MUNDI” imienia Mieczysława Kotlarczyka, gdzie podejmowała się ambitnych zadań, m.in. zgłębiania „filozofii słowa” Kotlarczyka, jego koncepcji i języka scenicznego. Teatr traktowała jako przestrzeń eksperymentu, refleksji i twórczego dialogu między tradycją a nowoczesnością. Przyczyniła się także do pierwszego pełnego polskiego wydania fundamentalnego dzieła Kotlarczyka „Sztuka żywego słowa” przez Wydawnictwo Gaudium w 2010 roku.

Anna Osławska zapisała się w pamięci środowiska teatralnego jako osobowość wielkiej kultury, mistrzyni i nauczycielka, która inspirowała kolejne pokolenia twórców.

 

Anna Osławska była reżyserką cenioną za intelektualną głębię i estetyczną spójność realizowanych spektakli. Jako nauczyciel akademicki przekazywała studentom wiedzę z zakresu kultury języka, historii teatru oraz kształcenia artystycznego, inspirując kolejne pokolenia twórców. Jej działalność pozostawiła trwały ślad w polskim życiu teatralnym – była artystką oddaną sztuce, nauczycielką pełną pasji oraz osobą poszukującą sensu i piękna w słowie, geście i ciszy.
Udział Rodziny Kolpinga z Luborzycy w spektaklu „Quo Vadis, Domine. Sceny z życia pierwszych chrześcijan” pod reżyserią Anny Osławskiej był dla zespołu zarówno ogromnym wyróżnieniem, jak i wielkim wyzwaniem. Godziny prób, nauki ról i choreografii zaowocowały przedstawieniem, które wystawiano kilkukrotnie w Kościele Jezuitów w Krakowie, a także – co było szczególnym zaszczytem – trzykrotnie w Rzymie. Podczas tej artystycznej podróży zespół miał niepowtarzalną okazję uczestniczyć w audiencji u Ojca Świętego Jana Pawła II w Watykanie. Właśnie wtedy padła symboliczna obietnica: kontynuowania dzieła teatralnego inspirowanego tradycją Teatru Rapsodycznego, który w czasie okupacji niemieckiej tworzyli Karol Wojtyła i Mieczysław Kotlarczyk.

Współpraca z Anną Osławską zaowocowała nie tylko wyjątkowymi spektaklami, ale także powstaniem Teatralnego Centrum Wartości i Pojednania im. Mieczysława Kotlarczyka Theatrum Mundi, które do dziś stanowi ważny punkt na mapie polskiego życia teatralnego.

 

 

W realizacji spektaklu brali udział zarówno amatorzy, jak i profesjonaliści: m.in. Andrzej Kruczyński, aktor Teatru Słowackiego w Krakowie, prof. Stanisław Jastrzębski z krakowskiego I LO im. Nowodworskiego oraz studenci Wyższej Szkoły Filozoficzno-Pedagogicznej Ignatianum.

 

 

 

Z tej inspiracji i pasji do wartościowego teatru narodził się w 2000 roku pomysł powołania Teatralnego Centrum Wartości i Pojednania im. Mieczysława Kotlarczyka – Theatrum Mundi. Inicjatywa ta była wspólnym dziełem Anny Osławskiej, prof. Jastrzębskiego, scenografa Tadeusza Smolickiego, Piotra Boronia oraz zaangażowanej społecznie Rodziny Kolpinga w Luborzycy.

 

 

To wydarzenie zapisało się w historii jako początek długiej i twórczej drogi, która połączyła pasję do teatru, dziedzictwo duchowe Teatru Rapsodycznego oraz zaangażowanie lokalnej społeczności w tworzenie kultury opartej na wartościach. Był to moment, w którym sztuka stała się nie tylko formą wyrazu artystycznego, lecz także przestrzenią budowania wspólnoty, dialogu międzypokoleniowego i pielęgnowania tradycji. Dzięki temu doświadczeniu kolejne pokolenia mogły odkrywać, jak wielką moc mają słowo, gest i wspólne przeżywanie teatru.

2. „Rycerz Niezłomny” – wspólnota, pamięć i teatr

Spektakl na zamówienie Niepokalanowa

Jednym z najważniejszych przedsięwzięć teatralnych Stowarzyszenia Rodzina Kolpinga w Luborzycy był spektakl „Rycerz Niezłomny”, przygotowany na specjalne zamówienie Ojców Franciszkanów z Niepokalanowa. Przedstawienie powstało z okazji 70. rocznicy męczeńskiej śmierci św. Maksymiliana Marii Kolbego i stanowiło wyjątkowe połączenie sztuki, wspólnoty oraz pamięci o wielkim polskim świętym.

Geneza i przygotowania
Franciszkanie z Niepokalanowa zwrócili się do Anny Osławskiej – reżyserki i wykładowczyni retoryki – z prośbą o stworzenie scenariusza oraz wyreżyserowanie spektaklu poświęconego św. Maksymilianowi Kolbe. Współpraca ta miała swoje korzenie w wcześniejszych kontaktach na uczelni, gdzie Osławska prowadziła zajęcia z retoryki. Po przyjęciu propozycji rozpoczęła intensywną pracę nad scenariuszem, dbając o autentyczność i głębię przekazu.

W realizację spektaklu zaangażowali się m.in. brat Krzysztof Dzido, aktorki Bożena Krzyżanowska i Elżbieta Jeziorowska (w rolach zakonnic), członkowie Rodziny Kolpinga oraz młodzież z Parafii Miłosierdzia Bożego na Wzgórzach Krzesławickich w Nowej Hucie.

Próby i premiera

Próby początkowo odbywały się w Luborzycy, a ostateczne przygotowania i próby generalne miały miejsce już w Niepokalanowie. Zespół spędził tam tydzień, dopracowując szczegóły inscenizacji. Spektakl został wystawiony sześciokrotnie w Niepokalanowie, a na premierze 15 sierpnia 2011 roku obecny był ówczesny Generał zakonu Franciszkanów.

Wyzwania artystyczne i organizacyjne

Realizacja „Rycerza Niezłomnego” była ogromnym wyzwaniem na wielu płaszczyznach:

• Autentyczność historyczna: Tworzenie sztuki o tak ważnej postaci wymagało wiernego oddania realiów II wojny światowej, życia obozowego oraz duchowego przesłania św. Maksymiliana Kolbego.

• Szacunek wobec tematu: Przekaz musiał być zgodny z wartościami reprezentowanymi przez świętego, a jednocześnie zrozumiały i poruszający dla współczesnych widzów.

• Organizacja i logistyka: Skład zespołu liczył około 40 aktorów amatorów i profesjonalistów. Koordynacja pracy, transport rekwizytów oraz zapewnienie odpowiednich warunków do prób wymagały wyjątkowej sprawności organizacyjnej.

• Współpraca środowisk: Osławska musiała wykazać się elastycznością i umiejętnością współpracy z artystami, duchownymi, młodzieżą i lokalną społecznością.

Znaczenie spektaklu

„Rycerz Niezłomny” stał się nie tylko artystycznym wydarzeniem, ale także formą wspólnotowego przeżycia i upamiętnienia postaci św. Maksymiliana Kolbego. Projekt połączył różne środowiska, budując mosty między tradycją a współczesnością, sztuką a duchowością, pamięcią historyczną a żywą wspólnotą.

Dzięki zaangażowaniu i profesjonalizmowi Anny Osławskiej oraz wszystkich uczestników, spektakl na długo zapisał się w pamięci widzów jako przykład teatru, który nie tylko opowiada historię, ale także buduje wspólnotę i pielęgnuje wartości.

 

 

 

Spektakl wyróżniał się starannie zaprojektowaną scenografią i emocjonalnym przekazem, który przyciągał uwagę zarówno widzów, jak i mediów. Pierwsze przedstawienia odbyły się w Niepokalanowie, jednak z czasem spektakl został wystawiony aż 21 razy w różnych miastach Polski, zdobywając uznanie publiczności w wielu zakątkach kraju.

 

 

 

 

 

Informacje o spektaklu pojawiły się m.in. na stronie www:

- Niedziela.pl, w artykule pt. „Jakby mnie oślepiło światło…”, poniżej link do artykułu:

https://www.niedziela.pl/artykul/96290/nd/Jakby-mnie-oslepilo-swiatlohellip
- Program7.pl, w artykule pt. „Rycerz Niezłomny” w Skawinie”

https://www.program7.pl/2013/02/03/rycerz-niezlomny-w-skawinie/

- Prasa.wiara.pl, w artykule pt. „Trampolina do nieba”.
https://prasa.wiara.pl/doc/1198355.Trampolina-do-nieba

Fragment spektaklu zamieszczony został na platformie YouTube:

„św. Maksymilian Maria Kolbe "Rycerz Niezłomny" w Solvayu_14-01-2012r.”

https://www.youtube.com/watch?v=zfdH1ZSLgi4

Wspólna praca przy „Rycerzu Niezłomnym” zaowocowała powstaniem nowej inicjatywy. W 2012 roku, przy Stowarzyszeniu w Luborzycy, powołano do życia grupę Młody Kolping, której działalność skupia się na animacji kulturalnej i społecznej młodzieży.

 

3. Historia munduru – aktor Robert Prusak w obsadzie Hitlerowca

 

Historię munduru opowiedział nam aktor grający rolę hitlerowca w spektaklu pt. „Rycerz Niezłomny”, pan Robert Prusak. Oto historia munduru SS i jego dalsze losy.

Organizacja rekwizytów i historia munduru

Przygotowania do spektaklu obejmowały organizację licznych rekwizytów, w tym zakup munduru SS, czapki, pasa, koalicyjki oraz kabury na pistolet. Mundur został sfinansowany przez Ojców Franciszkanów. Część rekwizytów, takich jak aparat fotograficzny z epoki czy pistolet „straszak”, pochodziła z prywatnych zasobów aktora. Aparat fotograficzny – bardzo piękny, stary egzemplarz, został pożyczony od brata aktora a szpicruta i „księga obozowa” zostały wykonane własnoręcznie.

Pojawiły się trudności z kompletem munduru – brakowało odpowiednich spodni i butów. Spodnie bryczesy udało się znaleźć w rodzinie aktora, co nawiązywało do powojennej mody. Buty „oficerki” również pochodziły z rodzinnych zasobów, jednak były zbyt małe lub wąskie. Wstawiono więc rozszerzenia cholewek, ale buty pozostały twarde, przez co aktor musiał je nasączać denaturatem, co powodowało charakterystyczny zapach podczas spektakli. W efekcie cały czas towarzyszył aktorowi ten zapach - czasem było zabawnie, bo ludzie rozglądali się wokoło i szukali źródła tego zapachu.

 

Ostatecznie spodnie i mundur nie stanowiły kompletu – różniły się kolorem, co zostało zauważone i skomentowane przez lokalną prasę po spektaklu w Skarżysku-Kamiennej.

Dalsze losy munduru

Mundur SS był wykorzystywany także w innych inscenizacjach, m.in. w krótszym spektaklu „Mały Maksymilian”, napisanym przez Annę Osławską i granym przez trzech franciszkanów zarówno w Polsce, jak i w USA. Po zakończeniu działalności scenicznej mundur został przekazany do Niepokalanowa, gdzie – według relacji – ma zostać wystawiony w muzeum jako pamiątka po spektaklu i narzędzie edukacji historycznej.

Znaczenie spektaklu i rekwizytów

Spektakl „Rycerz Niezłomny” stał się ważnym wydarzeniem upamiętniającym postać św. Maksymiliana Kolbego. Wykorzystane rekwizyty, a zwłaszcza mundur SS, nie tylko budowały autentyczność przedstawienia, ale także stały się symbolem pamięci o tragicznych wydarzeniach II wojny światowej i narzędziem edukacji dla kolejnych pokoleń.

4. Ciekawostki dotyczace scenariusza lwowskiego do spektaklu pt. „Nie masz jak Lwów”
Historia opowiedziana przez pana Ryszarda Filipowicza i panią Stanisławę Kuś.

Oto ich relacja:

Spektakl „Nie masz jak Lwów” został przygotowany z okazji 100-lecia odzyskania niepodległości przez Polskę. Twórcy chcieli nie tylko uczcić tę ważną rocznicę, ale także przybliżyć widzom klimat dawnego Lwowa – miasta o bogatej, wielokulturowej tradycji, łączącego polskie i ukraińskie wpływy.

„To, że Polskę i Ukrainę łączy podobieństwo kulturowe i historyczne, wie każdy, ale na pewno nie wszyscy znają postać batiara, która pojawiła się w spektaklu o Lwowie. Kierowaliśmy się nie tylko powinnościami patriotycznymi, ale również chęcią obcowania z kulturą Lwowa” – wspominają pan Ryszard i pani Stanisława.

W przedstawieniu dużą wagę przywiązano do detali kostiumów i rekwizytów, aby jak najlepiej oddać klimat międzywojennego Lwowa. Mężczyźni nosili luźne spodnie oraz charakterystyczne czapki w kratkę, przekrzywione na bakier – typowy atrybut batiara. Panie prezentowały się w kolorowych, subtelnych sukniach, a kapelusz był nieodłącznym elementem stroju, podkreślającym urok i elegancję. Szczególną rolę odegrała parasolka Andzi, którą zabierała ze sobą „na wychodne”, by dodać sobie tajemniczości i wdzięku.

Nasi charyzmatyczni seniorzy od razu poczuli klimat tamtych lat. Jak urodzeni Lwowiacy, łączyli specyficzną muzykę z melodyjnym językiem oraz strojem. W realizację spektaklu zaangażowało się ponad 30 artystów. Stroje aktorów harmonizowały z klimatem epoki – mężczyźni paradowali w luźnych spodniach i czapkach w kratkę, panie zachwycały subtelnymi, gustownymi, kolorowymi sukniami. Kapelusz, jako szczególny rekwizyt, musiał współgrać z urodą sukni i dyskretnie podkreślać piękno kobiecej twarzy. Tylko Andzia, wychodząc z domu, zabierała ze sobą piękną parasolkę, pod którą skrywała swój czar.

Oto kilka zdjęć z przedstawienia pt. „Nie masz jak Lwów”

 

 

 

 

Dopracowany w każdym szczególe spektakl „Nie masz jak Lwów” cieszył się ogromnym zainteresowaniem i uznaniem widzów. Każde przedstawienie kończyło się gromkimi brawami, co było najlepszym dowodem na docenienie pracy całego zespołu.

Miejsca i liczba występów

Aktorzy z grupy „Radosna Gromada” z Nowego Bieżanowa wystąpili aż 11 razy, prezentując spektakl:

• mieszkańcom dzielnicy Bieżanów,

• w Centrum Kultury Podgórza,

• podczas przeglądu artystycznego w Muszynie,

• w Domu Pomocy Społecznej w Brzegach,

• w DPS na Ułanów,

• przy ulicy Wielickiej,

• dwukrotnie w DPS w Nowej Hucie,

• a także w zaprzyjaźnionych Rodzinach Kolpinga.

Klimat przedwojennego Lwowa

W przedstawieniu połączono charakterystyczną muzykę lwowską z melodyjnym językiem, co pozwoliło widzom poczuć niepowtarzalny klimat przedwojennego miasta. Wykorzystano znane lwowskie szlagiery oraz elementy gwary, które stanowiły nieodłączny element lwowskiej tożsamości.

Dbałość o autentyczność

Twórcom zależało na wiernym odtworzeniu atmosfery dawnego Lwowa. Szczególną uwagę poświęcono postaciom batiarów, zagłębiając się w ich historię i specyfikę.

„Otóż batiar (baciar, baciarz) to potoczne określenie ‘człowieka ulicy’ lwowskiej. Nazwę tę spopularyzował Jan Lam, satyryk, publicysta, nauczyciel, redaktor ‘Dziennika Polskiego’. Właśnie jemu zależało, by pokazać duszę batiara – człowieka biednego, ale dobrodusznego i skorego do zabawy.”

Dzięki zaangażowaniu i pasji zespołu, spektakl nie tylko bawił, ale również edukował, przybliżając widzom bogactwo lwowskiej kultury i tradycji.

 

 

Batiarzy – legendarni bohaterowie Lwowa

Najsłynniejszymi batiarami byli Szczepko i Tońko, postacie rozsławione dzięki radiowej audycji „Wesoła lwowska fala”. Ich barwne charaktery, dowcip i niepowtarzalny lwowski styl stały się symbolem przedwojennego Lwowa. Audycja, nadawana w latach 30. XX wieku, przyczyniła się do popularyzacji lwowskiej gwary i kultury ulicznej, czyniąc z batiarów prawdziwe legendy miasta.

„Najsłynniejszymi batiarami byli Szczepko i Tońko, obaj rozpowszechnieni dzięki radiowej audycji „Wesoła lwowska fala”. Takich właśnie bohaterów odtworzyliśmy w spektaklu, ubierając ich w typowe stroje ulicy i obdarzając we lwowską gwarę” – opowiedział pan Ryszard.

Batiarzy w spektaklu

W przygotowanym spektaklu postacie batiarów zostały wiernie odtworzone:

• Stroje: Aktorzy wcielający się w batiarów nosili charakterystyczne, uliczne ubrania – luźne spodnie, czapki w kratkę przekrzywione na bakier oraz dodatki podkreślające ich nieformalny styl.

• Gwara lwowska: Szczepko i Tońko mówili specyficzną, melodyjną gwarą, która była nieodłącznym elementem lwowskiej tożsamości i dodawała autentyczności scenicznym dialogom.

• Charakter: Batiarzy byli przedstawiani jako ludzie sprytni, dowcipni, życzliwi i zawsze gotowi do pomocy, ale także skłonni do psot i zabawy.

Dzięki temu spektakl nie tylko przypomniał widzom o legendarnych bohaterach Lwowa, ale również przybliżył klimat dawnego miasta, jego kulturę i niepowtarzalny język. Wykorzystanie postaci Szczepka i Tońka oraz autentycznej gwary lwowskiej sprawiło, że przedstawienie cieszyło się dużym uznaniem i wywołało wiele wzruszeń wśród publiczności.

 

 

Gwara batiarów wyróżniała się charakterystyczną wymową i specyficznym humorem ulicy – nigdy wulgarnym, wręcz na swój sposób wyszukanym.

O to przykład ze scenariusza:

Tońko: Ooo bu ja si na kubitach znam

Szczepko: Tońko ni taki fifki, taki uczony byli, a jeszcze żadnym baby ni poznał i du końca świata ni pozna.

Bu kazda baba, rozumiesz mi, tu tak jak fajna liberka na patelni.

Najsampirw pali si braci i du ciebi i skwirczy, będzie dobra i tobi si zdaji, ży samemu
zaduwoleni będzieśz z ni miał.

Aż Ci ślina po brodzie ciekni. Ali jak si do ni zabierzysz i ukąsisz – tu dopiru ta gorąc
wylizi.

I tak Ci pupieczy, ze Ci zadny lekarstwu ulgi ni zrobi na całe zyci.

 

 

Reakcje i recenzje
W relacjach prasowych i lokalnych serwisach informacyjnych spektakl był oceniany jako udane połączenie edukacji historycznej z rozrywką i integracją społeczną. Widzowie doceniali autentyczność i emocjonalność przedstawienia, a także jego rolę w przypominaniu o dziedzictwie Lwowa. Spektakl był postrzegany jako żywa lekcja historii i kultury, która pozwalała na sentymentalną podróż do przeszłości.

5. „Wiśniowy Sad” – historia spektaklu

Premiera spektaklu „Wiśniowy Sad” – refleksja i emocje

Premiera spektaklu „Wiśniowy Sad” odbyła się 18 czerwca 2019 roku w Domu Kolping w Krakowie. Grupa teatralna „ABRA” sięgnęła po jedno z najważniejszych dzieł Antona Czechowa, przedstawiając widzom dramat o losach rosyjskiej rodziny arystokratycznej, wdowy Lubow Raniewskiej i jej bliskich, którzy muszą pogodzić się z utratą rodzinnego majątku oraz tytułowego sadu.

O czym opowiada „Wiśniowy Sad”?

Dramat Czechowa ukazuje:

• Rozpad dawnego świata – majątek Raniewskiej, symbolizujący minioną epokę, zostaje sprzedany z powodu długów, a nowym właścicielem zostaje syn byłego pańszczyźnianego chłopa. To metafora przemian społecznych i końca arystokratycznych czasów.

• Nostalgię i nieumiejętność adaptacji – bohaterowie, zwłaszcza starsze pokolenie, nie potrafią pogodzić się ze zmianami, żyją wspomnieniami i nie są w stanie podjąć decyzji, które mogłyby uratować ich przyszłość.

• Przemijanie i utratę – sztuka porusza uniwersalne tematy przemijania, tęsknoty za przeszłością, a także konieczności zmierzenia się z nową rzeczywistością, która często wydaje się nieuchronna i bolesna.

Klimat spektaklu w wykonaniu grupy „ABRA”

Grupa „ABRA” stworzyła wyjątkową atmosferę, która pozwoliła widzom zanurzyć się w świat Czechowa – pełen subtelnych emocji, liryzmu oraz refleksji nad losem człowieka i nieuchronnością zmian. Aktorzy-amatorzy z ogromnym zaangażowaniem oddali zarówno dramatyzm sytuacji bohaterów, jak i uniwersalność przesłania utworu.

Dzięki wrażliwości i autentyczności zespołu, spektakl nie tylko wzruszał, ale także skłaniał do głębszej refleksji nad własnym życiem, przemijaniem oraz wartością rodzinnych i społecznych więzi. Przedstawienie spotkało się z ciepłym przyjęciem publiczności, a jego klimat na długo pozostał w pamięci widzów.

Znaczenie „Wiśniowego Sadu” dziś

Dramat Czechowa, mimo upływu ponad stu lat od premiery, pozostaje niezwykle aktualny. Pokazuje, jak trudno jest zaakceptować zmiany, jak bolesna bywa utrata tego, co znane i bliskie, oraz jak ważna jest umiejętność odnalezienia się w nowej rzeczywistości. Grupa „ABRA” udowodniła, że klasyka może być żywa i poruszająca również dla współczesnego widza.

 

Historię związaną ze spektaklem opowiada pani Krystyna Maciurzyńska, członkini amatorskiej grupy teatralnej „ABRA”, działającej przy Stowarzyszeniu Rodzina Kolpinga „Klub Celtycki”.

Oto jej relacja:
„Po sukcesach związanych z wystawieniem sztuk: „Matka” wg Jerzego Szaniawskiego, „Moralność Pani Dulskiej” wg Gabrieli Zapolskiej oraz „Uciekła mi przepióreczka” wg Stefana Żeromskiego, kontynuowaliśmy prezentowanie klasyki, którą bardzo lubiła nasza reżyserka, pani Aleksandra Abram. Rozpoczęliśmy przygotowania do wystawienia „Wiśniowego Sadu” wg Antoniego Czechowa. Już na samym początku pojawił się problem – w spektaklu przewidziane były dwie role męskie, a w naszej grupie aktorskiej mieliśmy tylko jednego mężczyznę. Zapadła szybka decyzja: zamiast brata Leonida Gajewa, Lubow Andriejewna Raniewska będzie miała siostrę – Leonię Andriejewną Gajewą.

Rozpoczęły się intensywne, półroczne próby. Niektóre fragmenty konsultowaliśmy z panem Arturem Dziurmanem, który również pomagał nam w przygotowaniu ostatecznej wersji spektaklu, uczestnicząc w próbach” – relacjonuje pani Krystyna.

 

 

 

Ważne chwile i emocje – premiera „Wiśniowego Sadu”
Nadszedł bardzo ważny moment – 18 czerwca 2019 roku, dzień premiery spektaklu w Domu Kolpinga w Krakowie przy ulicy Żułowskiej 51. Trema była ogromna, a emocje sięgały zenitu, ponieważ na premierę zaproszono członków Dzieła Kolpinga aż z pięciu stowarzyszeń.

Zdjęcie oddaje klimat kameralnego spotkania lub uroczystości, a jasne wnętrze oraz naturalne światło wpadające przez okno podkreślają ciepły i radosny nastrój chwili.

Jak mówili sami aktorzy, udało im się wystąpić bez większych „potknięć”. Sala była wypełniona po brzegi, a spektakl doczekał się pierwszej w historii grupy transmisji na żywo w internecie.
„Bardzo dużą pomoc w przygotowaniach do premiery otrzymaliśmy od pracowników Dzieła Kolpinga w Polsce: panów Józefa Sikorskiego i Pawła Khmary. Kolejny spektakl wystawialiśmy w Spółdzielni Mieszkaniowej na Prądniku Białym, w parafii Pana Jezusa Dobrego Pasterza. Następnie zagraliśmy ten spektakl w Domu Opieki Społecznej w Krakowie” – opowiada pani Krysia.

„Ja jestem po wypadku, ze złamaną ręką, z utraconym wiśniowym sadem, płaczę w ostatniej scenie, a razem ze mną płaczą widzowie – pensjonariusze DPS. Im też było żal mnie, aktorki grającej z wielkim bólem, i tego utraconego majątku”

„Wiśniowy Sad” był wystawiany wielokrotnie, za każdym razem przyjmowany ciepło i żegnany gromkimi brawami. Niezapomnianym przeżyciem był występ grupy w Rodzinie Kolpinga w Bochni – 11 czerwca 2022 roku. Ich scenografia – piękny baner zaprojektowany przez panią Patrycję Kwapik, przedstawiający okno z widokiem na sad – okazał się zbyt duży, by zabrać go do Bochni, więc trzeba było szybko zmienić scenografię. Na szczęście z pomocą przyszły koleżanki z Bochni, dekorując scenę gałęziami i spontanicznie kupionymi czereśniami, ponieważ wiśnie w tym czasie jeszcze nie dojrzały.

 

 

Sala teatralna w Parafii św. Pawła Apostoła w Bochni była pełna – wszystkie miejsca siedzące zajęte, wielu ludzi stało pod ścianami. Tak licznej widowni aktorzy-amatorzy się nie spodziewali. Byli poruszeni ogromnym zainteresowaniem spektaklem, a emocje sięgnęły zenitu.

Pani Krysia opowiada dalej:
„Wychodzę na scenę, aby zapowiedzieć spektakl, zapada cisza, słychać tylko zegar wybijający godzinę i zaczynamy. Ten występ to było naprawdę niesamowite przeżycie”.

Ciekawostka dotycząca przygotowań spektaklu „Wiśniowy Sad”

Próby do spektaklu odbywały się w siedzibie Domu Kolpinga w Krakowie przy ulicy Żułowskiej, na sali konferencyjnej. Najczęściej odbywały się one popołudniami, ale czasami aktorzy ćwiczyli również w godzinach pracy biura. Kiedy na próbach pojawiał się pan Artur Dziurman i instruował lub demonstrował jak mają grać aktorzy wcielający się w poszczególne role swoim bardzo donośnym głosem, pracownicy biura przybiegali, aby sprawdzić czy wszystko jest w porządku, czy nic się nie stało. W całym budynku było słychać przygotowania do „Wiśniowego Sadu”.

Rekwizyt - Baner stanowiący scenografię do spektaklu „Wiśniowy Sad”

 

 

 

Baner o wymiarach - 350 cm szerokości i 260 cm wysokości przedstawia małe drewniane okno w drewnianym domu z białymi zasłonkami. Za oknem widoczne są gałęzie kwitnących na biało drzew wiśniowych oraz droga prowadzącą do domu przy której również kwitną na biało drzewa.

Baner zaprojektowała pani Patrycja Kwapik związana z organizacją – Dziełem Kolpinga w Polsce od wielu lat. Czynnie uczestniczyła w życiu „Rodzin Kolpinga” pomagając im w różnych przedsięwzięciach. Po wykonaniu grafiki i przygotowaniu do druku, zlecono firmie drukarskiej realizację projektu i tak oto powstał ten piękny rekwizyt wykorzystywany w kolejnych odsłonach „Wiśniowego Sadu”.

6. Spektakl pt. „100 lat Parafii Pana Jezusa Dobrego Pasterza” wystawiany przez grupę „ABRA”.

Opis przygotowała pani Krystyna Maciurzyńska.

W 2024 roku Parafia Pana Jezusa Dobrego Pasterza obchodziła jubileusz 100-lecia swojego istnienia. Ksiądz Proboszcz, a równocześnie prezes Rodziny Kolpinga „Klub Celtycki” zaproponował, aby grupa tetatralna „ABRA” przygotowała sztukę nawiązującą tematycznie do wspomnianej rocznicy. Udało im się zebrać całkiem sporo materiałów, ale mieli problem z napisaniem scenariusza. I tutaj znowu z pomocą przyszedł im niezawodny Pan Artur Dziurman. Na podstawie zebranych wspomnień i materiałów napisał scenariusz do sztuki pt. „100 lat Parafii Pana Jezusa Dobrego Pasterza” później zmieniony na „100 LAT!”.

Sztuka miała charakter konferencji prasowej. Reżyserii podjęła się Pani Krystyna Maciurzyńska. Udało im się zebrać znaczną grupę - 8 aktorów oraz kilku statystów i już po trzech miesiącach prób odbyła się premiera sztuki, a dokładnie w dniu: 16.06.2024 roku.

Przygotowany przez grupę teatralną spektakl uswietnił główne obchody rocznicy 100-lecia w Parafii. Ponownie sztuka była wystawiana w Sanktuarium „Ecce Homo” w Krakowie podczas uroczystych obchodów wspomnienia Siostry Bernardyny założycielki Zgromadzenia.

 

Jak opowiada pani Krysia – „Przygotowania do tego spektaklu to był niesamowity zbieg wielu sprzyjających nam okoliczności. W 2023 roku rozpoczeliśmy projekt wzmacniający wolontariat w naszym stowarzyszeniu i dzieki temu otrzymalismy dużo wsparcia od wolontariuszy, koordynatora czy też wsparcia finansowego. Co najważniejsze pojawiło się wiele nowych osób bardzo otwartych na na nsze działania”.

Ciekawostka dot. spektaklu „100 LAT”

Podczas występu „Ecce Homo” w Krakowie aktorka Krystyna Maciurzyńska, wcielająca się w rolę ważnej pani profesor, prowadziła wspólnie z księdzem kanonikiem konferencję prasową. W pewnym momencie zauważyła, że księdzu wysunęła się koloratka. Delikatnie dotykając ręką swojej szyi, próbowała dyskretnie zasygnalizować aktorowi, by poprawił koloratkę.

Gest ten został jednak zupełnie inaczej zinterpretowany przez pana Jerzego. Jak opowiadała aktorka z uśmiechem, aktor uznał, że sygnał oznacza uznanie dla jego gry aktorskiej i że po zakończeniu spektaklu wspólnie uczczą ten fakt, wypijając „coś dobrego”. Sytuacja rozbawiła koleżanki dziennikarki obecne na sali, które ledwo powstrzymały śmiech, a sceniczny ksiądz kanonik także uśmiechał się zadowolony.

W efekcie, pan Jerzy występował do końca spektaklu z przekrzywioną koloratką, nieświadomy pierwotnego zamiaru koleżanki z obsady.

Zabawna anegdota z premiery

Podczas premiery spektaklu „Ecce Homo” w Krakowie wydarzyła się kolejna zabawna sytuacja. W mediach społecznościowych pojawiły się zdjęcia z przedstawienia, na których pani Krystyna trzyma w rękach pracę doktorską — rekwizyt ze sceny. Już po kilku godzinach od publikacji tych zdjęć aktorka zaczęła otrzymywać gratulacje od znajomych i koleżanek, które były przekonane, że właśnie obroniła swoją własną pracę doktorską. Doskonale pokazuje to, jak życie potrafi przypominać teatr i jak łatwo można pomylić fikcję sceniczną z rzeczywistością.

 

 

Plakat z wizerunkiem pierwszego drewnianego kościoła

Warto również wspomnieć o plakacie promującym spektakl, na którym widnieje wizerunek pierwszego drewnianego kościoła w Parafii Pana Jezusa Dobrego Pasterza w Krakowie. Ten historyczny motyw nie tylko podkreśla lokalny charakter wydarzenia, ale także nawiązuje do tradycji i dziedzictwa parafii, co nadaje całości wyjątkowy klimat i znaczenie.
Udało nam się odnaleźć zdjęcie przedstawiające wizerunk pierwszego drewnianego kościoła w Parafii Pana Jezusa Dobrego Pasterza, które posłużyło jako podstawa do stworzenia plakatu do tego własnie spektaklu.

Zadania opracowania plakatu podjeła się nasza wolontariuszka pani Patrycja Kwapik.
Plakat przedstawia w centralnej części po prawej stronie drewnianą świątynię zbudowaną w 1924 roku w Krakowie w Dzielnicy Prądnik Czerwony. Po lewej stronie umieszczono informacje dot. spektaklu jak np. reżyseria i aktorzy. W górnej części plakatu znajdują się logotypy Stowarzyszenia Rodzina Kolpinga „Klub Celtycki” oraz projektu „Teatr z pasją – program rozwoju wolontariatu na rzecz kultury i sztuki” w ramach, którego sfinansowano wystawienie spektaklu. Dolna część plakatu zawiera informacje dot. miejsca, daty i godziny wystawienia spektaklu oraz informacje o zbiórce charytatywnej na rzecz Hospicjum Domowego bł. Adolfa Kolpinga.

 

♻️ „Nadawanie życia” – drugie życie teatru i wspomnień

W ramach realizacji zadania pt. „Reminiscencje Teatralne – Wirtualna Galeria Pamięci” udało się zorganizować warsztaty pn. „Nadawanie życia”, skierowane do dwóch grup senioralnych – łącznie 30 osób. Zajęcia odbyły się w dwóch czterogodzinnych cyklach i miały na celu wzmocnienie świadomości ekologicznej uczestników, poprzez praktyczne działania w duchu obiegu cyrkularnego – czyli ponownego wykorzystania istniejących materiałów teatralnych.

Seniorzy pracowali z kostiumami, rekwizytami i elementami scenografii, nadając im nowe znaczenie i formę – poprzez przeróbki, renowację oraz twórcze metamorfozy. W ten sposób pokazali, że również w teatrze możliwa jest troska o środowisko i odpowiedzialna konsumpcja.

Warsztaty prowadził animator – pan Józef Sikorski, posiadający doświadczenie w pracy z seniorami, przy tworzeniu archiwów społecznych i galerii pamięci. W czasie zajęć uczestnicy nie tylko pracowali manualnie, ale także poznali nowoczesne narzędzia cyfrowe służące do utrwalania wspomnień – m.in. sposoby archiwizacji fotografii, nagrywania wspomnień i tworzenia krótkich wpisów dokumentujących działania artystyczne.

Animatora wspierała wolontariuszka – pani Patrycja Kwapik, która pomagała m.in. przy:

• wsparciu seniorów podczas warsztatów,

• tworzeniu grafik i treści do galerii pamięci online.

Udział w warsztatach został potwierdzony listami obecności oraz dokumentacją fotograficzną, która zasiliła zasoby Wirtualnej Galerii Pamięci. Zajęcia stały się inspirującą okazją do refleksji nad wartością wspomnień i przedmiotów, które – odpowiednio „odświeżone” – mogą służyć przez kolejne lata, zyskując nowe życie i nowe znaczenie.

Drugie życie rekwizytów teatralnych – przykłady ponownego wykorzystania

W ramach projektu realizowanego przez Stowarzyszenie Rodzina Kolpinga „Klub Celtycki” wybrane rekwizyty i elementy dekoracji zyskały nowe życie. Dzięki kreatywności oraz zaangażowaniu seniorów podczas warsztatów, udało się nie tylko ograniczyć odpady, ale również nadać starym przedmiotom nową, artystyczną wartość.

Przerobienie elementów dekoracji – zakup tkaniny typu Velvet

• Zakup nowej tkaniny Velvet umożliwił uzupełnienie i odświeżenie dekoracji kurtyny teatralnej, uszycie fartuszków dla kelnerów, zrobienie bilbord z napisem „Zjazd Jubileuszowy”.

• Seniorzy podczas warsztatów rozpruli materiały wykorzystane we wcześniejszych spektaklach, takich jak „Ekosystem” czy „100 lat!”, odzyskując wartościowe fragmenty tkanin.

• Pozyskane elementy zostały starannie wyselekcjonowane i połączone z nową tkaniną Velvet, tworząc efektowną scenografię, uzupełnienie strojów aktorów.

• Proces twórczy obejmował:

  • demontaż starych dekoracji,

  • selekcję najlepiej zachowanych fragmentów,

  • projektowanie nowego układu kurtyny, bilbordu,

  • projektowanie i szycie strojów kelnerów,

  • ręczne zszywanie i komponowanie całości.

Takie działania nie tylko wspierają ideę upcyklingu i zrównoważonego rozwoju, ale także budują więź międzypokoleniową i pozwalają seniorom aktywnie uczestniczyć w życiu artystycznym teatru. Każdy odnowiony rekwizyt staje się symbolem wspólnej pracy, kreatywności i szacunku dla tradycji.

 

 

 

 

Co powstało z tych materiałów?

Uczestnicy projektu SKAT, byli bardzo kreatywni. Przedstawili swoje pomysły na wykorzystanie materiałów. Oto efekty wspólnej pracy oraz umiejętności krawieckich pewnej krawcowej, która od lat pomaga seniorom w realizacji ich pomysłów i kreacji.

1. Kurtyna z nową historią – drugie życie teatralnych tkanin

Dzięki kreatywności i zaangażowaniu uczestników projektu, udało się stworzyć wyjątkową kurtynę sceniczną, która stała się nie tylko praktycznym elementem scenografii, ale również symbolem szacunku dla tradycji i troski o środowisko.

Nowa kurtyna powstała z połączenia czarnego materiału odzyskanego z wcześniejszych dekoracji – wcześniej służył on jako obrus i element scenografii w spektaklach takich jak „Ekosystem” czy „100 lat !”. Został on starannie odpruty, oczyszczony i przygotowany do ponownego użycia. Do tego fragmentu doszyto elegancką, miękką tkaninę typu Velvet, zakupioną w ramach projektu SKAT. Dzięki temu zabiegowi powstała kurtyna o wyjątkowym charakterze, łącząca w sobie fragmenty historii teatru z nowoczesnym wykończeniem.

Kurtyna została zawieszona podczas premiery spektaklu „Zjazd Jubileuszowy”, gdzie odegrała kluczową rolę w budowaniu nastroju i organizacji przestrzeni scenicznej. Jej głównym zadaniem było zasłonięcie aktorów oczekujących na swój występ przed wzrokiem widowni. Dzięki temu rozwiązaniu artyści mogli w spokoju przygotować się do wejścia na scenę, a widzowie skupiali się na właściwej części przedstawienia. Kurtyna nie tylko spełniła funkcję praktyczną, ale również wprowadziła elegancki, profesjonalny klimat, podkreślając wyjątkowy charakter wydarzenia.

To doskonały przykład na to, jak z pozornie niepotrzebnych już materiałów można stworzyć coś nowego i wartościowego, nadając rzeczom drugie życie i budując most między przeszłością a teraźniejszością teatru.

 

 

2. Fartuszki kelnerów – drugie życie materiałów w teatrze

W ramach warsztatów „Nadawanie życia” powstały wyjątkowe fartuszki kelnerów, będące przykładem kreatywnego upcyklingu i współpracy międzypokoleniowej.

Proces powstawania

• Materiały:
  Do uszycia fartuszków wykorzystano czarną tkaninę zakupioną w ramach projektu oraz pomarańczowe elementy odzyskane z wcześniejszych dekoracji teatralnych.

• Motyw filiżanki:
  Seniorzy przygotowali wzór filiżanki, który został przeniesiony na pomarańczowy materiał o wymiarach 10 x 15 cm.

• Kieszonki:
  Z pomarańczowego materiału powstały dwie kieszonki, które ozdobiły czarne fartuszki. Kolorystyka nawiązywała do barw Związku Centralnego Dzieła Kolpinga w Polsce, tworząc spójną i estetyczną całość z ubiorem kelnera.

• Wykończenie:
  Doświadczona krawcowa zszyła wszystkie elementy na maszynie i doszyła pasek umożliwiający wiązanie fartuszka w pasie.

Efekt końcowy

• Powstały dwa czarne fartuszki z pomarańczowymi kieszonkami ozdobionymi motywem filiżanki.

• Fartuszki zostały wykorzystane podczas premiery spektaklu „Zjazd Jubileuszowy” 30 marca 2025 r., doskonale wpisując się w scenografię i zamysł reżysera.

• Nowe elementy garderoby kelnerów podkreśliły profesjonalizm inscenizacji i dodały jej wyjątkowego charakteru.

Przyszłe wykorzystanie fartuszków

Nowo powstałe fartuszki kelnerów nie zakończą swojej roli na jednym spektaklu. Będą wykorzystywane podczas kolejnych przedstawień grup teatralnych „ABRA” i „Radosna Gromada”, zwłaszcza w scenkach rozgrywających się w kawiarni. Dzięki uniwersalnemu projektowi i trwałemu wykonaniu, te praktyczne i estetyczne rekwizyty posłużą teatrowi przez wiele sezonów.

To doskonały przykład, jak z pozornie niepotrzebnych już materiałów można stworzyć coś wartościowego i użytecznego. Takie działania nie tylko promują ekologiczne podejście i szacunek do zasobów, ale również wzmacniają integrację uczestników projektu. Wspólna praca nad nowymi elementami garderoby pozwala rozwijać umiejętności manualne, kreatywność oraz poczucie sprawczości i przynależności do zespołu. W ten sposób każdy spektakl zyskuje nie tylko wyjątkową oprawę, ale także głębszy wymiar – pokazuje, że troska o środowisko i wspólne zaangażowanie mogą być źródłem prawdziwej satysfakcji i inspiracji dla innych.

 

 

 

3. Bilbord „Zjazd Jubileuszowy” – drugie życie teatralnych materiałów

Podczas przygotowań do spektaklu „Zjazd Jubileuszowy” narodził się pomysł, by wykorzystać czarny materiał typu Velvet, zakupiony w ramach projektu, jako tło do stworzenia wyjątkowego bilbordu z nazwą przedstawienia. Ten ogromny baner, o wymiarach 2,5 na 2 metry, stał się nie tylko efektowną dekoracją, ale także przykładem kreatywnego upcyklingu.

Do realizacji tej koncepcji posłużył materiał z doszytymi maszynowo cekinami, który trafił na warsztaty i miał już swoją sceniczną historię, wykorzystywany jako obrus w spektaklach sprzed lat. Sam bilbord – tło, wykonany został z materiału Velvet zakupionego w ramach projektu.
Na rozłożonej czarnej tkaninie zostały ułożone cekinowe połyskujące paski, w duże, czytelne litery. Seniorzy zaznaczali linie, gdzie miały być umieszczone litery. Górna część napisu tworzyła słowo „ZJAZD”, a poniżej widniało „JUBILEUSZ”. Litery były proste, geometryczne, z wyraźnie zaznaczonymi krawędziami, a cekiny pięknie odbijały światło, podkreślając uroczysty, jubileuszowy charakter wydarzenia. Następnie zostały one doszyte do czarnego materiału. Całość prezentowała się bardzo efektownie i przyciągała wzrok zarówno aktorów, jak i widzów.

 

Bilbord szybko stał się jednym z centralnych elementów scenografii spektaklu, zyskując uznanie zarówno wśród aktorów, jak i reżyserek – Pani Moniki Filipowicz i Patrycji Durskiej. Dzięki temu rozwiązaniu tło sceny nabrało wyjątkowego, świątecznego charakteru, a sam spektakl zyskał niepowtarzalną oprawę wizualną.

 

 

4. Drugie Życie Teatralnych Tkanin – Historia Kreatywnego Upcyklingu

W teatrze każda rzecz ma swoją opowieść – nawet te najmniejsze skrawki materiału, które pozostały po intensywnych sezonach i licznych przedstawieniach. Gdy stroje aktorów przestają być potrzebne lub wymagają zmian, często trzeba je rozpruć, a z pozyskanych w ten sposób resztek powstają zupełnie nowe, niepowtarzalne przedmioty.

 

 

 

Od Sceny do Biżuterii

Zamiast wyrzucać tkaniny, które towarzyszyły aktorom podczas wyjątkowych ról, postanowiliśmy nadać im nowe życie. Resztki materiałów, które pamiętają emocje spektakli, zostały starannie wyselekcjonowane i wykorzystane do stworzenia:

• Broszek – kolorowych, ręcznie szytych ozdób, które można przypiąć do płaszcza, sukienki lub torby. Każda broszka jest inna, bo powstaje z unikatowego fragmentu kostiumu.

• Fascynatorów – lekkich, efektownych ozdób do włosów, które idealnie sprawdzają się podczas uroczystości, spektakli i spotkań artystycznych.

Proces Tworzenia – działania przed i w trakcie warsztatów

1. Zbieranie resztek – po każdej zmianie lub przeróbce kostiumów seniorzy zbierali wszystkie fragmenty tkanin, koronek, wstążek i guzików.

2. Selekcja i projektowanie – wybrane zostały najciekawsze materiały, które mogłyby stać się inspiracją do stworzenia nowej biżuterii.

3. Ręczne wykonanie – każdy element był szyty i komponowany ręcznie, z dbałością o detale i oryginalność.

4. Nowe życie na scenie i poza nią – broszki i fascynatory trafiły do aktorów, widzów oraz sympatyków teatru, stając się pamiątką po wyjątkowych przedstawieniach.

Dlaczego to robimy?

• Dbałość o środowisko – ograniczamy ilość odpadów, wykorzystując materiały ponownie.

• Pamięć o spektaklach – każda broszka i fascynator to fragment teatralnej historii.

• Kreatywność i rękodzieło – dajemy upust wyobraźni, tworząc niepowtarzalne akcesoria.

Zachęcamy do obejrzenia zdjęć naszych broszek i fascynatorów – niech staną się inspiracją do własnych twórczych przeróbek!

Broszki na kapelusze:

 

Fascynatory na głowę:

 

5. Drugie życie bibuły – dekoracyjne kwiaty z resztek inscenizacji

W naszej grupie teatralnej wierzymy, że prawdziwa kreatywność zaczyna się tam, gdzie kończy się oczywistość. Tak właśnie narodził się pomysł na dekoracyjne kwiaty stworzone z kawałków bibuły – z pozoru niepotrzebnych resztek, które pozostały po wcześniejszych spektaklach oraz warsztatach artystycznych.

Historia powstania kwiatów z bibuły

Po zakończeniu jednego z przedstawień seniorzy zauważyli, że wśród teatralnych rekwizytów i dekoracji zostało sporo kolorowej bibuły – fragmentów scenografii, girland, a nawet drobnych ozdób. Zamiast wyrzucać te materiały, postanowili nadać im nowe życie. Dołączyliśmy też bibułę zakupioną na warsztaty z „nadawania życia”, by wykorzystać ją w twórczy sposób.

Wspólnie z uczestnikami zajęć rozpoczęliśmy pracę nad tworzeniem sztucznych kwiatów. Każdy z nich był inny – powstawały chabry, maki i fantazyjne kompozycje, które zachwycały kolorami i pomysłowością. Proces twórczy stał się okazją do rozmów, śmiechu i integracji, a także praktyczną lekcją ekologii i odpowiedzialności za środowisko.

 

Efekt końcowy i dalsze wykorzystanie

Stworzone przez uczestników projektu kwiaty z bibuły nie tylko ozdobiły salę podczas warsztatów, ale zyskały drugie życie jako rekwizyty w kolejnych spektaklach. Dzięki temu każda scena, w której się pojawią, będzie niosła ze sobą dodatkowe znaczenie – będzie symbolem troski o zasoby, szacunku dla pracy i radości z ponownego wykorzystania pozornie niepotrzebnych rzeczy.

Dlaczego warto nadawać przedmiotom drugie życie?

• Oszczędność i ekologia: Wykorzystanie resztek materiałów to mniej odpadów i większa dbałość o środowisko.

• Kreatywność: Ograniczone zasoby pobudzają wyobraźnię i zachęcają do poszukiwania nowych rozwiązań.

• Wspólnota: Wspólna praca nad dekoracjami integruje zespół i buduje poczucie odpowiedzialności za wspólne dobro.

• Unikatowy efekt: Każdy kwiat jest niepowtarzalny i niesie ze sobą własną historię.

Dzięki takim inicjatywom amatorski teatr nie tylko tworzy wyjątkowe przedstawienia, ale także inspiruje do zmiany myślenia o przedmiotach i ich wartości. Sztuczne kwiaty z bibuły stały się symbolem ich twórczej postawy i dowodem na to, że drugie życie rzeczy może być równie piękne, jak ich pierwsze przeznaczenie.

Zrealizowane działania – wspomnienia, które zostają z nami!

Z radością informujemy, że zaplanowane wyjścia edukacyjne i kulturalne na rok 2024 do MICET oraz krakowskiego teatru zostały z sukcesem zrealizowane!

🎭 MICET – Muzeum Interaktywne Centrum Edukacji Teatralnej - 11.12.2024

Uczestnicy wyjątkowego wyjścia do MICET w Narodowym Starym Teatrze w Krakowie mieli okazję:

• zdobyć nową wiedzę o teatrze, historii sztuki i jej współczesnych kontekstach,

• odkrywać tematy WOLNOŚCI, EMOCJI, CIAŁA, MY/ONI oraz NOWEGO,

• wziąć udział w kreatywnych warsztatach w interaktywnych przestrzeniach muzeum,

• porozmawiać o przemianach teatru na przestrzeni dekad i ich wpływie na nasze życie.

Zajęcia dostarczyły nie tylko wiedzy, ale też wzbudziły wiele emocji, refleksji i… radości z działania!

Poniżej krótka fotorelacja:

 

 

 

 

Ludzie stoją wokół, patrzą uważnie, niektórzy się pochylają. W tle na ścianie widać napis „FAKTY” i pomarańczowy zarys postaci i dłoni. Jest spokojna, ciekawa atmosfera – to wygląda jak wystawa edukacyjna.

🎟 Wyjścia teatralne – chwile prawdziwej sztuki i wspólnoty

W ramach projektu SKAT, w dniu 27.12.2024 roku seniorzy wybrali się na spektakl teatralny pt. „Kolacja dla głupca" wystawiany w Teatrze Ludowym w Krakowie.
"Kolacja dla głupca" to tytuł popularnej komedii z misternie utkaną intrygą i przewrotnym przesłaniem, autorstwa Francisa Vebera, która była wystawiana w wielu teatrach. W Krakowie 27.12.2024 miała miejsce premiera tego właśnie spektaklu. Seniorzy byli zachwyceni grą aktorską, scenografią i tym, że mogli na żywo doświadczyć zetknięcia ze sztuką w tak wyjątkowym miejscu, a przy okazji porozmawiać z aktorami o ich wrażeniach. W celu minimalizacji barier komunikacyjnych oraz sprawnego przemieszczenia się z gmin wiejskich, Realizator projektu zarezerwował bilety do teatru oraz zapewnił transport.
W przedstawieniu brała udział Pani Patrycja Durska (również na zdjęciu nr 4), aktorka, która pracowała z seniorami podczas warsztatów aktorskich.

Spektakl był bardzo ciekawy.

Była to okazja do:

• doświadczenia żywego kontaktu ze sztuką sceniczną,

• integracji uczestników i budowania relacji w wyjątkowej atmosferze,

• wspólnego przeżywania emocji i oderwania się od codzienności,

• spotkania z aktorami i podzielenia się wrażeniami scenicznymi.

 

 

 

 

Wielu uczestników podkreślało, że była to dla nich pierwsza od lat wizyta w teatrze – przeżycie, które na długo pozostanie w pamięci.