Senioralna Kolpingowska Akademia Teatralna - SKAT

🎭 ŚWIAT JEST TEATREM – SERIA WARSZTATÓW TEATRALNYCH

Z radością informujemy, że zakończyliśmy realizację cyklu warsztatów w projekcie pn. „Senioralna Kolpingowska Akademia Teatralna – SKAT”, który odbywał się w terminie październik 2024 – marzec 2025 przy wsparciu finansowym Województwa Małopolskiego w ramach programu „Aktywny Senior 2.0”. Dzięki zaangażowaniu uczestników oraz pracy wykwalifikowanej kadry udało się osiągnąć wszystkie zakładane cele – zarówno edukacyjne, jak i społeczne.

 

---

 

🎬 Zrealizowane działania:

1. Warsztaty teatralne z aktorem

• Czas trwania: 2 cykle po 30 godzin (łącznie 60 godzin)

• Uczestnicy: dwie grupy senioralne

• Zakres tematyczny:

  • Poznanie grupy i diagnoza zasobów,

  • Tworzenie pomysłu i struktury spektaklu,

  • Praca nad rolami, interpretacja, budowanie postaci,

  • Próby i przygotowanie do etiudy.

• Efekty:

  • Rozwój zdolności aktorskich i pamięci,

  • Budowanie relacji i pozytywnego obrazu starości,

  • Wzmocnienie pewności siebie i ekspresji scenicznej.

2. Warsztaty z emisji głosu

• Czas trwania: 15 godzin

• Zakres tematyczny:

  • Anatomia głosu i techniki oddechowe,

  • Ćwiczenia fonacyjne i artykulacyjne,

  • Higiena i profilaktyka głosu.

• Efekty:

  • Świadome i zdrowe posługiwanie się głosem,

  • Lepsza dykcja, oddech i wyrazistość mowy,

  • Wzmocnienie umiejętności komunikacyjnych – na scenie i w codzienności.

3. Warsztaty choreograficzne

• Czas trwania: 15 godzin

• Zakres tematyczny:

  • Praca z rytmem, muzyką i ruchem scenicznym,

  • Kompozycja choreografii i improwizacja,

  • Praca indywidualna, w parach oraz z rekwizytami.

• Efekty:

  • Poprawa koordynacji i świadomości ciała,

  • Twórcze pokonywanie ograniczeń ruchowych,

  • Przygotowanie do występów scenicznych.

 

---

 

🎭 Finał projektu – wspólne wystawienie spektaklu teatralnego!

Kulminacją warsztatów było wystawienie spektaklu teatralnego dla lokalnej społeczności, który był nie tylko pokazem zdobytych umiejętności, ale i świętem integracji oraz międzypokoleniowego dialogu.

Opis zdjęcia:
Na zdjęciu scena teatralna z przedstawieniem. Wzdłuż sceny stoi grupa około 30 dorosłych osób, głównie seniorów, trzymających róże. Osoby są elegancko ubrane, stoją za małymi stolikami, przy których wcześniej najprawdopodobniej odgrywano sceny. W tle czarna kurtyna i napis z błyszczących liter: „ZJAZD JUBILEUSZOWY”. Na widowni, na pierwszym planie, widoczne są sylwetki kilku siedzących osób oglądających występ. Atmosfera wydarzenia jest podniosła, pełna wzruszenia i dumy.

Kilka słów o realizacji warsztatów:

Pierwsze zajęcia odbyły się 16 października 2024 roku w Domu Kolping w Luborzycy dla grupy aktorów-amatorów z gmin wiejskich województwa małopolskiego, 23 października 2024 roku w Domu Kolping w Krakowie dla seniorów z drugiej grupy.
Warsztaty poprowadziły dwie utalentowane, pełne pasji i charyzmy aktorki.

Grupę krakowską prowadziła:
- Patrycja Durska – absolwentka Impington Village College w Cambridge w Wielkiej Brytanii. Uczęszczała do Horace Mann High School w Wisconsin w Stanach Zjednoczonych. W 2001 ukończyła studia na PWST w Krakowie. Polska aktorka teatralna i filmowa, instruktorka teatralna, trenerka wystąpień publicznych, działaczka społeczna. Grała m.in. w serialach „Na dobre i na złe”, „Magda M.”, „Komisarz Alex”. Od 2002 roku jest aktorką Teatru Ludowego w Krakowie.

Grupę luborzycką prowadziła:
- Monika Filipowicz - aktorka, absolwentka Akademii Teatralnej im. A. Zelwerowicza w Warszawie, Wydziału Sztuki Lalkarskiej w Białymstoku. Przez wiele lat współpracowała z Teatrem Groteska w Krakowie. Prowadzi dziecięcy i młodzieżowy zespół teatralny w Wadowickim Centrum Kultury. Najbardziej interesuje ją aspekt terapeutyczny teatru. Widzi w nim narzędzie, które może wzmacniać poczucie własnej wartości, własnej sprawczości, uczyć odwagi i zwyczajnie nieść radość. Animatorka materii nieożywionej. Zdarza jej się również animować materię bardzo ożywioną - dzieci. Oprócz pracy scenicznej i pedagogicznej zajmuje się działalnością warsztatową dla dzieci, młodzieży i dorosłych.

Prowadzi zajęcia z maski, animacji lalek i teatru przedmiotu oraz warsztaty dla osób pragnących zdobyć wiedzę i umiejętność bezpiecznego posługiwania się głosem.

Emisję głosu dla obu grup poprowadziła pani Monika Filipowicz a warsztatami z choreografii zajęła się pani Patrycja Durska. Ich współpraca była wzorowa, a zaangażowanie uczestników projektu godne naśladowania.

Oto kilka zdjęć z realizacji warsztatów:

Zdjęcie przedstawia spotkanie kilkunastu seniorek i seniorów w jasnej, przytulnej sali z żółtymi ścianami. Uczestnicy siedzą przy stołach ustawionych w kształcie litery „U”. Na stołach leżą talerzyki z ciasteczkami, plastikowe kubki, butelki z wodą i napojami gazowanymi. Po lewej stronie siedzi młoda kobieta w granatowo-białej bluzie, która prowadzi spotkanie lub rozmawia z grupą. W tle na ścianach wiszą kolorowe plakaty i zdjęcia, w rogu stoją szafki i doniczki z roślinami. Panuje pogodna, swobodna atmosfera.

 

Zdjęcie przedstawia pięć starszych osób – czterech mężczyzn i jedną kobietę – siedzących przy stole nakrytym szarym obrusem z widocznym srebrnym wzorem. Na stole stoją termosy, szklanki, kubki, talerzyki z owocami (mandarynki, winogrona), ciastkami oraz butelki z napojami i sokiem pomarańczowym. W tle widoczne są portrety papieża Jana Pawła II i błogosławionego Adolfa Kolpinga, a na ścianie wisi krucyfiks. Pomieszczenie jest jasno oświetlone, o spokojnej, domowej atmosferze.

 

Zdjęcie przedstawia kilkanaście osób starszych (głównie kobiety) siedzących w jasnej sali o żółtych ścianach. Uczestnicy siedzą przy prostokątnych stołach, na których znajdują się butelki wody i napojów gazowanych, talerzyki z ciasteczkami i notatki. Wszyscy zwróceni są twarzami w stronę aparatu – część się uśmiecha. W tle widać zielone dekoracje, zdjęcia grupowe oraz napisy na ścianie, a światło słoneczne wpada przez firanki po prawej stronie zdjęcia. Atmosfera spotkania jest życzliwa i skupiona.

 

W jasnym, przestronnym korytarzu z kamienną podłogą stoi grupa około dziesięciu dorosłych osób (głównie seniorów) ustawionych w rzędzie. Wszyscy są zwróceni twarzami do kobiety stojącej naprzeciwko, która ma na sobie pasiastą, zielono-czarną bluzkę i ciemne spodnie. Kobieta gestykuluje rękami, jakby prowadziła ćwiczenie lub warsztat. Osoby w grupie trzymają coś w dłoniach i skupiają wzrok na prowadzącej. Pomieszczenie jest dobrze oświetlone, na ścianach wiszą delikatne dekoracje z zielonych gałązek.

 

W jasnej sali z lustrami na jednej ścianie i parkietem na podłodze znajduje się grupa kilkunastu starszych kobiet. Część z nich stoi i rozmawia, inne są w ruchu – wyglądają, jakby uczestniczyły w zajęciach ruchowych lub integracyjnych. Jedna kobieta z przodu kadru nosi czarną czapkę i rękawiczki, trzyma w dłoniach okulary i nimi gestykuluje. W tle kilka osób uśmiecha się, jedna kobieta w kurtce i okularach unosi ręce w górę w geście radości. Atmosfera na zdjęciu jest pogodna i towarzyska.

 

Grupa starszych kobiet stoi w półkolu w sali z drewnianym parkietem i lustrzaną ścianą. Niektóre osoby rozmawiają, inne patrzą w stronę fotografa. Większość ubrana jest w ciepłe płaszcze i kurtki, co sugeruje porę jesienno-zimową. W tle, w odbiciu luster, widać dalszą część grupy oraz krzyż i obraz na ścianie. Atmosfera jest przyjazna, uczestniczki wyglądają na zaangażowane w spotkanie lub ćwiczenia grupowe.

 

Grupa starszych osób ustawiła się jedna za drugą w szeregu, trzymając się nawzajem za ramiona. Prowadzi ich kobieta w ciemnej koszulce, gestykulując rękami, jakby ich instruowała. Wszyscy stoją na posadzce z jasnych i ciemnych kamieni, wewnątrz jasnej sali z krzesłami i stołami w tle. Uczestnicy mają uśmiechy na twarzach – atmosfera jest radosna i swobodna, jak podczas wspólnej zabawy lub ćwiczenia integracyjnego.

 

Grupa starszych osób siedzi przy długim stole pokrytym jasnym, wzorzystym obrusem. Na stole leżą dokumenty, notatki, teczki i kubki z napojami. Widzimy także termosy, owoce i ciastka. Uczestnicy są skupieni i rozmawiają ze sobą – atmosfera wskazuje na spotkanie organizacyjne, szkoleniowe lub warsztatowe. W tle jasne ściany, okna z firankami i doniczkami oraz delikatne światło dzienne. Kobieta z blond włosami, ubrana w bordowy sweter, siedzi najbliżej obiektywu.

 

Grupa starszych osób siedzi przy długim stole nakrytym szarym, wzorzystym obrusem. Na stole znajduje się wiele przedmiotów: filiżanki, kubki, butelki wody, mandarynki, dokumenty, długopisy, a także świąteczna czapka Mikołaja i mała pluszowa figurka w stroju świątecznym. Dwie kobiety z przodu skupiają się na pracy – jedna notuje, druga czyta. W tle widać inne osoby, w tym sprawdzającą coś zeszytach najprawdopodobniej z notatkami. Atmosfera wskazuje na świąteczne, a zarazem robocze spotkanie w przyjaznym gronie. Pomieszczenie jest jasne, z prostymi dekoracjami na ścianach.

 

Grupa siedmiu starszych osób stoi półkolem w jasnej sali z kamienną podłogą. Trzymają w rękach kartki papieru i czytają z nich, prawdopodobnie śpiewając lub recytując. Przed nimi stoi kobieta z uniesioną ręką, która wygląda na prowadzącą zajęcia – możliwe, że dyrygentkę lub instruktorkę. Po lewej stronie kadru widać drewniany stół z rozłożonymi dokumentami i krzesłem, a w tle drzwi i ozdobny krzyż na ścianie. Pomieszczenie jest jasne, o wysokim suficie i równomiernie rozmieszczonym oświetleniu. Atmosfera skupienia i współpracy.

 

Grupa około 16 starszych osób siedzi w kręgu wokół prostokątnego stołu w jasnym pomieszczeniu. Osoby rozmawiają, czytają dokumenty lub słuchają. Na stole znajdują się kartki, teczki i przybory do pisania. W tle, na centralnej ścianie, wisi duży wizerunek twarzy Jezusa. Pomieszczenie ma duże okna, przez które wpada dzienne światło, oraz bordowe zasłony. Panuje atmosfera zaangażowania i skupienia – to prawdopodobnie spotkanie o charakterze edukacyjnym lub formacyjnym.

 

Kilka starszych osób siedzi w półokręgu na krzesłach w jasnym pomieszczeniu z kolorową dekoracją ścienną. Skupiają się na czytaniu dokumentów trzymanych w rękach. Na pierwszym planie widoczna jest kobieta w okularach, ujęta od tyłu, trzymająca kilka zadrukowanych kartek. Pozostali uczestnicy również czytają lub analizują teksty. Atmosfera jest cicha, skoncentrowana – zdjęcie przedstawia najprawdopodobniej moment wspólnej lektury lub pracy warsztatowej.

 

Grupa starszych kobiet siedzi przy dużym prostokątnym stole w jasnym pomieszczeniu z żółto-kremowymi ścianami. Naprzeciw nich siedzi młodsza kobieta w sportowym ubraniu, prowadząca spotkanie. Na stole znajdują się notesy, dokumenty, dzbanek z czerwonym napojem i kilka filiżanek. W tle widać tablicę korkową z kolorowymi plakatami i okna wpuszczające naturalne światło. Atmosfera wydaje się przyjazna i skupiona – prawdopodobnie to warsztaty lub spotkanie edukacyjne.

 

Grupa seniorów uczestniczy w zajęciach w przestronnej sali z jasnymi ścianami i kamienną podłogą. Kilka osób siedzi przy stołach z dokumentami i filiżankami, a trzy kobiety stoją w centrum pomieszczenia – dwie z nich czytają na głos z kartek, trzecia (odwrócona tyłem) prawdopodobnie prowadzi spotkanie. Pozostali uczestnicy słuchają uważnie. Atmosfera jest spokojna i zaangażowana – wygląda na warsztaty teatralne lub zajęcia edukacyjne.

 

Grupa seniorów stoi w półkolu w przestronnej sali z jasnymi ścianami i kamienną podłogą. Na pierwszym planie młoda kobieta w różowej bluzie gestykuluje, jakby prowadziła zajęcia ruchowe lub warsztaty teatralne. Uczestnicy patrzą na nią z uwagą, niektórzy naśladują jej ruchy. Atmosfera jest aktywna i skoncentrowana, a całość sugeruje ćwiczenia integracyjne lub zajęcia z elementami dramy.

 

Kobieta w średnim wieku stoi w jasnym pomieszczeniu, trzymając kartki z tekstem. Ubrana jest w szarą bluzę i dżinsy. Wydaje się skoncentrowana – jedną ręką trzyma dokumenty, a drugą dotyka czoła w geście zastanowienia lub skupienia. W tle widoczne są białe firanki i stół, a na pierwszym planie rozmyte gałązki zielonego drzewka, prawdopodobnie świątecznego.

 

Na zdjęciu znajduje się grupa starszych kobiet stojących w półokręgu w jasnym pomieszczeniu. Kobieta po lewej stronie w jasnym żakiecie i okularach trzyma złożone dłonie przy ustach, wygląda na wzruszoną lub zamyśloną. Obok niej stoją dwie inne kobiety – jedna w granatowym swetrze z zapięciem, druga w bluzce z wzorem. Za nimi widać krzesła i duże lustro odbijające część sali oraz światło wpadające przez okna. Atmosfera wydaje się skupiona i pełna emocji.

 

Na zdjęciu znajduje się starsza kobieta stojąca na tle drewnianej boazerii. Ubrana jest w czerwony polar z zamkiem przy szyi, ciemne dżinsy z podwiniętymi nogawkami oraz czarne sznurowane buty. Ma na sobie pasiastą czapkę w odcieniach fioletu i różu, ciemne okulary oraz rękawiczki w kratkę. Przez ramię przewieszona jest zielona torebka. Kobieta wykonuje gesty rękami skierowanymi do twarzy, co może sugerować pantomimę lub element przedstawienia.

 

Na zdjęciu widać pięć starszych kobiet siedzących przy dwóch zestawionych stołach w pomieszczeniu o drewnianej boazerii. Każda z nich trzyma w rękach kartki z dokumentami lub notatkami i wydaje się być zaangażowana w czytanie lub rozmowę. Na stole znajdują się kolorowe kubki oraz dodatkowe kartki papieru. W tle widać plecak oparty o ścianę. Atmosfera zdjęcia sugeruje spotkanie grupowe, być może warsztaty, klub dyskusyjny lub zajęcia edukacyjne.

Na zdjęciu widzimy trzy osoby — dwie kobiety i jednego mężczyznę — stojące w jasnym pomieszczeniu z kremową ceglaną ścianą i szklanymi drzwiami w tle. Wszyscy trzymają w rękach kartki papieru, prawdopodobnie z tekstem lub scenariuszem. Kobieta po lewej, ubrana w jasny sweter, mówi lub czyta coś na głos. Mężczyzna i kobieta po prawej, oboje ubrani w ciemniejsze ubrania, uważnie słuchają lub przygotowują się do swojej części. Całość sugeruje próbę teatralną, warsztat aktorski lub wspólne czytanie.

 

🎭 Spektakl „Zjazd Jubileuszowy” – wielki finał projektu SKAT!

Z radością informujemy, że po serii intensywnych i twórczych warsztatów teatralnych realizowanych w ramach projektu Senioralna Kolpingowska Akademia Teatralna – SKAT, udało się z sukcesem wystawić spektakl pt. „Zjazd Jubileuszowy”!

Premiera odbyła się 30 marca 2025 roku w gościnnych progach Sali Brata Alberta przy Parafii Najświętszej Rodziny w Krakowie (ul. Aleksandry 1).

Wydarzenie zgromadziło liczną publiczność – wśród uczestników byli mieszkańcy Krakowa, rodziny i przyjaciele seniorów, przedstawiciele organizacji pozarządowych oraz sympatycy działań międzypokoleniowych.

Sala była pełna, a atmosfera – wyjątkowo ciepła i serdeczna.

Seniorzy biorący udział w projekcie pokazali swoje talenty sceniczne, zaangażowanie i ogrom pracy włożonej w przygotowanie spektaklu. Publiczność nagrodziła ich występ gromkimi brawami. Nie zabrakło wzruszeń, śmiechu i wspólnej radości – spektakl spotkał się z bardzo pozytywnym odbiorem.

To wydarzenie było nie tylko finałem artystycznym, ale również symbolicznym podsumowaniem procesu integracji, edukacji i wspólnego działania w duchu aktywnego seniora.

Projekt został zrealizowany przy wsparciu finansowym Województwa Małopolskiego w ramach programu Aktywny Senior 2.0.

Plakat nr 1

Opis plakatu nr 1:
Plakat promujący premierę spektaklu jest w orientacji pionowej, kolorystyka dominująca to czerwień, złoto, czerń i biel. Górna część plakatu stylizowana jest na teatralną scenę – na czarnym tle znajduje się złoty napis oraz ilustracja postaci na scenie. Nagłówek (na tle czarnej sceny z czerwonymi kotarami i złotymi reflektorami): SENIORALNA KOLPINGOWSKA AKADEMIA TEATRALNA – SKAT. Poniżej, centralnie, znajduje się kolorowa grafika trzech tańczących postaci – dwóch kobiet i mężczyzny – w dynamicznych pozach, na białej scenie z reflektorami. To symboliczne przedstawienie teatralnego występu. Część informacyjna (na czerwonym tle): Zaprasza na spektakl: PT. „ZJAZD JUBILEUSZOWY”, data: 30 marca 2025, godzina: 17:00, miejsce: Sala Brata Alberta (przy Parafii Najświętszej Rodziny w Krakowie, ul. Aleksandry 1). Wstęp wolny, więcej informacji: tel. 124187767.
Na dole plakatu umieszczono informację o projekcie i logotypy: Tekst: Projekt realizowany jest przy wsparciu finansowym Województwa Małopolskiego w ramach otwartego konkursu ofert na realizację zadań publicznych Województwa Małopolskiego w obszarze działalności na rzecz osób w wieku emerytalnym pn. Aktywny Senior 2.0.
Logotypy od lewej do prawej: 1. Srebrna Małopolska – kolorowy logotyp Województwa Małopolskiego. 2. Kolping Polska – logotyp Kolping Polska z podpisem „Dzieła Kolpinga w Polsce”.

Plakat nr 2

Opis plakatu nr 2:

Plakat promuje spektakl pt. „Zjazd Jubileuszowy” organizowany w ramach projektu Senioralna Kolpingowska Akademia Teatralna – SKAT. Tło plakatu jest intensywnie czerwone, stylizowane na teatralną kurtynę. Na środku umieszczona jest realistyczna grafika przedstawiająca czarne, składane krzesło reżyserskie z drewnianymi podłokietnikami i nogami. Obok krzesła znajduje się czarny, stożkowy megafon oraz klaps filmowy w czarno-białe pasy, symbolizujące reżyserię i produkcję teatralną. W środkowej części plakatu, na czerwonym tle w białych ramkach, umieszczono następujące informacje: Scenariusz i reżyseria: Patrycja Durska, Monika Filipowicz, Obsada: Stowarzyszenie Rodzina Kolpinga w Luborzycy, Stowarzyszenie Rodzina Kolpinga „Klub Celtycki”, Rodzina Kolpinga Kraków Nowy Bieżanów. Na dole plakatu znajduje się informacja tekstowa w kolorze białym: Projekt realizowany jest przy wsparciu finansowym Województwa Małopolskiego w ramach otwartego konkursu ofert na realizację zadań publicznych Województwa Małopolskiego w obszarze działalności na rzecz osób w wieku emerytalnym pn. Aktywny Senior 2.0. Na samym dole widoczne są logotypy trzech partnerów: Program „Srebrna Małopolska” (z kolorowym paskiem i napisem), Kolping Polska – Rodzina Kolpinga w Luborzycy.

Galeria zdjęć:

Opis zdjęcia:
Na zdjęciu widoczna jest duża grupa osób, prawdopodobnie uczestników uroczystości jubileuszowej. Grupa składa się głównie z osób starszych, zarówno kobiet, jak i mężczyzn, ubranych elegancko i odświętnie – w garnitury, garsonki, sukienki i marynarki w różnych kolorach. Część osób siedzi z przodu w dwóch rzędach na krzesłach lub na krawędzi sceny, reszta stoi z tyłu. Prawie każda osoba trzyma w dłoni czerwoną różę, co sugeruje, że może to być element ceremonii lub symboliczne podziękowanie. Tło sceny stanowi czarna kurtyna, na której znajduje się ręcznie wykonany napis z białych liter: „Zjazd Jubileuszowy”. Oświetlenie skupia się na osobach, dzięki czemu są one dobrze widoczne, podczas gdy tło pozostaje ciemne. Atmosfera zdjęcia jest ciepła i uroczysta, a uśmiechy osób wskazują na radosny charakter spotkania – najprawdopodobniej rocznicowego lub wspomnieniowego.

 

Zdjęcie przedstawia scenę, na której znajduje się siedząca osoba całkowicie okryta czarnym, koronkowym materiałem – głowa i górna część ciała są zasłonięte, co nadaje postaci tajemniczy, teatralny charakter. Osoba ubrana jest na czarno, a przed nią ustawiona jest jasna, ozdobna doniczka z kolorowymi kwiatami – dominują barwy różowe i czerwone. Tło stanowi czarna kurtyna, na której dużymi, błyszczącymi literami napisano hasło: „Zjazd Jubileuszowy”. Kurtyna jest lekko pofalowana, a scena oświetlona punktowo, co podkreśla centralną postać i kompozycję wizualną zdjęcia.

Zdjęcie przedstawia kobietę stojącą na drewnianej scenie, prawdopodobnie podczas wydarzenia artystycznego lub okolicznościowego spotkania. Kobieta trzyma w rękach czarne teczki lub kartki, jakby wygłaszała przemówienie lub prowadziła wydarzenie. Ubrana jest w wyrazistą pomarańczową marynarkę, czarne, dopasowane spodnie i błyszczące, czarne buty. Ma rozpuszczone, ciemne, kręcone włosy i nosi okulary. Tło stanowi czarna kurtyna z zawieszonym napisem „Zjazd Jubileuszowy” z liter wykonanych z białych świecących cekinów. Obok niej stoi prosty stół nakryty jasnym obrusem, na którym znajduje się plastikowa butelka wody oraz kilka przedmiotów nie do końca rozpoznawalnych. Obok stołu ustawione są drewniane krzesła.

Na zdjęciu widoczna jest przestronna sala z jasnymi ścianami i jasną podłogą. W centrum kadru znajduje się kilkadziesiąt osób – głównie osoby starsze, ubrane w kurtki, płaszcze, co sugeruje, że wydarzenie odbywa się w chłodniejszym okresie roku. Wszyscy siedzą na krzesłach ustawionych w rzędach, zwróceni twarzami w stronę niewidocznej sceny lub osoby przemawiającej spoza kadru. Atmosfera wydaje się spokojna i skupiona – większość osób patrzy uważnie w jednym kierunku, niektórzy mają lekko pochylone głowy, jakby wsłuchiwali się w wypowiedź lub występ. W pierwszym rzędzie, na pierwszym planie zdjęcia, widoczna jest kobieta trzymająca na kolanach kilkuletnie dziecko – dziecko opiera się o nią i wydaje się lekko zamyślone. Ludzie nie rozmawiają ze sobą, co sugeruje, że trwa ważne wystąpienie lub prezentacja. Tło sali jest jasne, a wystrój skromny – brak widocznych dekoracji, co może oznaczać, że zdjęcie zostało wykonane w budynku użyteczności publicznej, np. w domu kultury, urzędzie lub szkole. Nie widać wyraźnych elementów graficznych, napisów ani banerów.

 

Opis zdjęcia:
Na scenie przedstawiono scenkę teatralną, która odbywa się podczas wydarzenia zatytułowanego „Zjazd Jubileuszowy” — taki napis z białych liter znajduje się w tle, na czarnym materiale zawieszonym na ścianie. W centrum sceny stoi drewniany stolik przykryty jasnożółtym obrusem, przy którym siedzą cztery starsze kobiety. Wszystkie są elegancko ubrane w sukienki lub spódnice, noszą żakiety i mają starannie ułożone fryzury. Jedna z kobiet, po lewej stronie, ma na głowie kremowy kapelusz. Na stole stoi doniczka z różowymi kwiatami oraz filiżanki, sugerujące spotkanie przy kawie lub herbacie. Po prawej stronie zdjęcia widoczny jest mężczyzna w stroju kelnera — ma na sobie białą koszulę, ciemny fartuch z pomarańczową kieszenią i ciemne spodnie. Ma w ręku metalową tacę i patrzy na siedzące kobiety z lekkim uśmiechem, jakby właśnie zakończył żart lub otrzymał od jednej z kobiet zabawną uwagę. Kobiety patrzą na niego z zainteresowaniem, a jedna z nich wykonuje gest ręką, jakby coś tłumaczyła. Scena oświetlona jest ciepłym światłem, a aktorzy znajdują się na drewnianej podłodze. W tle nie widać dodatkowej scenografii – jedynie czarne tło i prosty napis, co wskazuje na kameralne, amatorskie przedstawienie – być może lokalnej grupy seniorskiej lub koła teatralnego.

 

Na scenie widocznych jest sześć starszych kobiet, stojących w półkolu na drewnianej podłodze. Wszystkie są ubrane w kolorowe, eleganckie stroje – kwieciste sukienki, żakiety, apaszki i kapelusze. Każda z nich prezentuje inny styl, ale wszystkie wyglądają na przygotowane na uroczyste wydarzenie. Część kobiet ma siwe włosy, niektóre farbowane na rudo lub blond. Kobiety stoją blisko siebie, patrząc na siebie nawzajem z uśmiechem i zaangażowaniem. Kilka z nich pochyla się lekko do przodu, jakby brały udział w żartobliwej rozmowie lub dzieliły się wspomnieniami. Scena ma wyraźnie teatralny charakter – panie wydają się grać w spektaklu lub przedstawieniu, prawdopodobnie tym samym, co wcześniej, gdyż w tle ponownie widać czarną zasłonę z białym napisem „ZJAZD JUBILEUSZOWY”. Napis jest tylko częściowo widoczny – niektóre litery są przysłonięte postaciami. Scenografia jest prosta – czarne tło i brak rekwizytów nadają przestrzeni kameralny charakter. Zdjęcie zostało wykonane w momencie dynamicznej interakcji – każda z kobiet znajduje się w innej pozie, co podkreśla żywiołowość sceny.

Na zdjęciu widać scenę teatralną. Trzy osoby biorą udział w przedstawieniu. Na pierwszym planie kobieta w długiej, turkusowej sukni z wzorem liści gestykuluje i wygląda na zdenerwowaną lub zaskoczoną. Po jej prawej stronie stoi mężczyzna w ciemnym stroju kelnera, ze spuszczoną głową i rękami złożonymi przed sobą – wygląda na zakłopotanego. W tle przy stole siedzi uśmiechnięta kobieta, obserwująca scenę. Za aktorami zawieszony jest czarny materiał z napisem „ZJAZD JUBILEUSZOWY”. Scenografia przypomina salę restauracyjną lub uroczystość.

 

Na scenie trwa teatralne przedstawienie. Na pierwszym planie leży na podłodze mężczyzna w dżinsach i ciemnej koszuli – wygląda na nieprzytomnego. Klęczy przy nim kobieta w sukience w kwiaty, zaniepokojona, jakby sprawdzała jego stan. Obok nich stoi starsza kobieta w niebieskiej sukni, patrząc poważnie przed siebie. W tle widać trzy inne osoby – starsza kobieta w jasnej marynarce uśmiecha się i patrzy w stronę publiczności, druga w czerwonej sukience trzyma książkę, a przy stole ktoś siedzi z głową opartą na rękach – może zasnął lub zemdlał. Nad sceną wisi czarny materiał z białym napisem „ZJAZD JUBILEUSZOWY”. Całość ma komediowy lub dramatyczny charakter.

 

Na scenie widzimy trzech mężczyzn podczas przedstawienia. Na pierwszym planie leży mężczyzna w dżinsach i ciemnej koszuli, z ręką przy głowie – wygląda na nieprzytomnego lub śpiącego. Nad nim pochyla się inny mężczyzna w kapeluszu i swetrze, jakby sprawdzał jego stan lub próbował mu pomóc. Po lewej stronie stoi trzeci mężczyzna w eleganckim stroju – białej koszuli, ciemnej kamizelce i spodniach – trzyma ręcznik, sugerujący, że to kelner i patrzy w bok, z wyrazem skupienia lub zatroskania. W tle wisi czarna kurtyna z napisem „ZJAZD JUBILEUSZOWY”. Po bokach sceny stoją stoły i krzesła, a światło skupia się na postaciach, podkreślając dramatyczny charakter sceny.

 

Na scenie teatralnej, w ciemnym tle, widzimy dwie osoby stojące pionowo, ubrane w pościel — wyglądają, jakby leżały razem w łóżku. Ich głowy wystają z poduszek, mają opaski na czołach, a wspólna kołdra z kwiecistym wzorem zakrywa ich od szyi w dół, tworząc iluzję snu lub odpoczynku.

 

Cztery starsze kobiety ubrane w czarne, eleganckie stroje stoją przy stoliku nakrytym jasnym obrusem. Na stole stoją dwa kubki i doniczka z kwiatami. Kobieta siedząca wydaje się pogrążona w myślach lub smutku. Atmosfera wskazuje na scenę związaną z żałobą lub wspomnieniem.

Starszy mężczyzna w eleganckiej marynarce w kratę i muszce oraz starsza kobieta w koronkowej sukience siedzą naprzeciw siebie przy małym stoliku. Na stole znajduje się biała doniczka z kwiatami. Rozmawiają ze sobą poważnie, co sugeruje ważny moment lub rozmowę o uczuciach.

Siedem osób na scenie, sześć kobiet i jeden mężczyzna. Kobiety siedzą przy dwóch stołach, mają eleganckie stroje – sukienki i żakiety. Mężczyzna w czarnej kamizelce, białej koszuli, fartuchu kelnera stoi między nimi, z wyciągniętą dłonią jakby coś tłumaczył. Wszystko dzieje się na tle czarnej zasłony z napisem „ZJAZD JUBILEUSZOWY”. Na stołach są kwiatki w doniczkach i szklanki z napojami.

Na scenie cztery starsze kobiety. Dwie z nich stoją z przodu: jedna w pasiastej sukience z szerokim paskiem, druga w kwiecistej sukience i różowym szalu, unosi dłoń, jakby gestykulowała w rozmowie. Dwie kobiety siedzą przy stoliku z kwiatkami, napojami i jedzeniem. Tło stanowi czarna kotara z widocznym napisem „ZJAZD JUBILEUSZOWY”.

Sześć osób bierze udział w dynamicznej scenie teatralnej. Jedna osoba – mężczyzna leży na podłodze, a dwie kobiety pomagają mu wstać. Pozostałe trzy osoby — w tym kobieta w jasnej marynarce i starsza pani w czerwonej sukience — stoją w tle, reagując emocjonalnie. Na czarnym tle wisi napis „ZJAZD JUBILEUSZOWY”. Scena ma charakter komediowy lub dramatyczny.

Na scenie dwóch starszych mężczyzn odgrywa scenę teatralną. Jeden z nich stoi, ubrany w białą koszulę i ciemny sweter, patrzy w dół i mówi coś do siedzącego mężczyzny. Ten drugi, w jasnej koszuli, swetrze i kapeluszu, siedzi przy stoliku przykrytym kremowym obrusem. Na stole stoi biały doniczkowy kwiatek. W tle czarne zasłony z napisem z białych liter: „ZJAZD JUBILEUSZOWY”.

Na scenie ustawionej w sali widowiskowej siedem kobiet pozuje do wspólnego zdjęcia pod napisem „Zjazd klasowy” na tle czarnej kurtyny. Jedna z kobiet ubrana w różową suknię stoi na środku, reszta grupy otacza ją z uśmiechem. Po prawej stronie mężczyzna w skórzanej kurtce robi im zdjęcie aparatem. Przed grupą stoją dwa stoły przykryte białymi obrusami, na jednym z nich kwiatek. Sytuacja wygląda na scenkę teatralną lub zakończenie przedstawienia.

Na scenie teatralnej trzech mężczyzn odgrywa scenę – w tle czarna kurtyna z napisem „Zjazd Jubileuszowy”. Jeden z nich, ubrany w dżinsy i koszulę, energicznie gestykuluje, wysuwając jedną nogę do przodu i unosząc rękę – wygląda, jakby coś żywo tłumaczył lub sprzeczał się. Drugi, starszy mężczyzna w kapeluszu i okularach, stoi naprzeciw niego z poważną miną. Trzeci obserwuje sytuację z boku, stojąc spokojnie. Na scenie widoczne są stoły z białymi obrusami i kwiatami – typowa scenografia dla amatorskiego przedstawienia.

Na scenie teatralnej dwóch starszych mężczyzn siedzi przy stole przykrytym jasnym obrusem. Jeden z nich (w kapeluszu i okularach) pije z przezroczystej szklanki, patrząc przed siebie z powagą. Drugi (w koszuli i krawacie) siedzi obok, z lekko pochyloną głową, spoglądając uważnie na towarzysza. Na środku stołu stoi biały kwiatek w doniczce. Tło stanowi czarna kurtyna – scena wygląda na fragment poważnej rozmowy lub wspomnienia w przedstawieniu.

 

Starszy mężczyzna i starsza kobieta siedzą przy drewnianym stole na scenie, przykrytym kremowym obrusem w drobne kropki. Na środku stołu stoi biały, ażurowy doniczkowy pojemnik z kolorowymi bratkami, obok ustawione są szklanki i szklany dzbanek z wodą. Mężczyzna ma siwe włosy i brodę, ubrany jest elegancko – w szary garnitur, białą koszulę i bordowy krawat w drobny wzór. Kobieta ma jasne, siwe włosy do ramion i nosi czarną marynarkę oraz sukienkę z kwiatowym motywem. Patrzy wprost przed siebie z lekkim uśmiechem. Tło stanowi czarna kotara, sugerująca, że scena dzieje się w przestrzeni teatralnej lub podczas występu artystycznego.

Na scenie, na tle czarnej kurtyny z napisem „ZJAZD JUBILEUSZOWY”, siedzi starsza kobieta ubrana w czarną, elegancką kreację z koronką oraz dużym kapeluszem z woalką. Uśmiecha się szeroko. Po jej bokach stoją dwie inne seniorki – obie w jasnych sukienkach w kwiaty i czarnych marynarkach – które odsłaniają woalkę, delikatnie dotykając go z dwóch stron. Kobiety stojące nachylają się z uśmiechem w stronę siedzącej, co tworzy wrażenie ciepłej, zabawnej i teatralnej sceny. Przed postaciami stoi prosty stół nakryty jasnym obrusem; na środku stoi biały, ażurowy pojemnik z różowymi bratkami. Podłoga sceniczna jest drewniana, całość sugeruje fragment przedstawienia teatralnego lub scenkę podczas spotkania z okazji jubileuszu.

 

Na drewnianej scenie, przed ciemnym tłem, ustawiony jest prosty drewniany stół przykryty kremowym obrusem w drobne kropki. Na stole stoi biały, ażurowy pojemnik z bratkami, szklanka z wodą oraz szklany dzbanek. Po prawej stronie stołu siedzi starsza kobieta, ubrana w ciemne ubranie z wystającym białym kołnierzykiem spod bluzki. Jej głowa opada na bok, oczy są zamknięte – wygląda, jakby zasnęła lub odgrywała scenę z utratą przytomności. Jej postawa i wyraz twarzy sugerują element gry teatralnej. Obok stołu stoi puste krzesło. Scena jest prosta, ale oświetlona punktowo, co podkreśla teatralny klimat ujęcia.

 

Dwie starsze kobiety siedzą przy drewnianym stole przykrytym kremowym obrusem w drobne kropki. Jedna z nich ubrana jest w granatową sukienkę z błyszczącymi detalami, druga — w zwiewną, czerwoną suknię. Stół zdobi biały doniczkowy kwiatek i naczynia z wodą. Scena odbywa się na tle czarnej kurtyny — prawdopodobnie fragment przedstawienia teatralnego, kobiety prowadzą poważną rozmowę.

Scena teatralna z czarną kurtyną i napisem „Zjazd Jubileuszowy” z tyłu. Na scenie są dwa stoły nakryte kremowymi obrusami i kilka drewnianych krzeseł. Mężczyzna w garniturze siedzi z założoną nogą i czyta gazetę, zasłaniając twarz. W tle, bardziej z tyłku stoi starsza kobieta z siwymi włosami, trzymająca ściereczkę. Oboje biorą udział w przedstawieniu, którego scenografia przypomina kawiarenkę.

Trzy osoby siedzą przy stole przykrytym jasnym obrusem. Mężczyzna w eleganckiej marynarce w kratę i muszce gestykuluje, rozmawiając z kobietą w różowym żakiecie. Trzecia kobieta, w ciemnej sukni i koronkowych rękawiczkach, zakrywa twarz chusteczką — wygląda na zasmuconą lub płaczącą. Atmosfera napięta i dramatyczna, sugerująca emocjonalny fragment spektaklu.

Przy stole siedzi starsza kobieta w czarnej koronkowej sukni, z pochyloną głową — wygląda, jakby zasnęła lub zasłabła. Za nią stoi kobieta z wyciągniętymi rękami, wyrażająca zdziwienie lub bezradność. W tle inne postacie — jedna w ruchu, inna w czerwonej sukience z uniesionymi ramionami. Scena dynamiczna, pełna zamieszania.

 

Na scenie troje starszych aktorów. Dwie kobiety siedzą przy stole, patrząc na stojącego mężczyznę, który przemawia z powagą i ręką na piersi. W tle czarna kotara z białym napisem „ZJAZD JUBILEUSZOWY”. Atmosfera przypomina uroczysty moment — być może przemowa lub wspomnienie.

 

Grupa około piętnastu osób, głównie starszych, stoi razem na scenie, trzymając czerwone róże. W tle ponownie czarna kurtyna z napisem „ZJAZD JUBILEUSZOWY”. Wszyscy elegancko ubrani, uśmiechają się, część z nich ma przy sobie torby z nadrukiem. W centrum mężczyzna w garniturze z gestykulującymi rękami — prawdopodobnie przemawia lub żartuje. To finałowa scena przedstawienia lub uroczystość zakończenia.

 

Cztery osoby stoją razem w pomieszczeniu o żółtych ścianach i zasłoniętych firankami oknach. Starsza kobieta z lewej strony ma blond włosy i okulary, uśmiecha się, trzymając biały kubek. Obok niej stoi mężczyzna w białej koszuli, czarnej kamizelce i muszce, również trzyma kubek. Kobieta w rudych włosach w fioletowym szalu trzyma różę. Mężczyzna po prawej stronie ma okulary i niebieską marynarkę. W tle widać innych gości, co sugeruje, że to spotkanie towarzyskie lub uroczystość.

 

Stół nakryty pomarańczowym obrusem ustawiony przy oknie z koronkowymi firankami. Na stole znajduje się sześć półmisków z kanapkami, dwie miski z chipsami lub przekąskami, kilka butelek wody, soku i napojów gazowanych. Pośrodku stoi pomarańczowy wazon z jedną różą. Całość sprawia wrażenie przygotowanego poczęstunku na spotkanie lub uroczystość.

REMINISCENCJE TEATRALNE
WIRTUALNA GALERIA PAMIĘCI – CYKL WARSZTATÓW MULTIMEDIALNYCH.

Zakończyliśmy realizację serii warsztatów prowadzonych w ramach projektu „Senioralna Kolpingowska Akademia Teatralna – SKAT”, współfinansowanego przez Województwo Małopolskie w ramach programu „Aktywny Senior 2.0”. Celem działań było utrwalenie wspomnień związanych z działalnością artystyczną seniorów oraz rozwój ich kompetencji cyfrowych. Wszystkie zajęcia odbywały się w okresie styczeń - czerwiec 2025. Dzięki zaangażowaniu 30 uczestników z obu grup teatralnych oraz pracy wykwalifikowanej kadry – animatora – Józefa Sikorskiego oraz wolontariuszki – Patrycji Kwapik, udało się osiągnąć wszystkie zakładane cele – zarówno edukacyjne, jak i społeczne.

Zrealizowane działania:

1. Wywiady z seniorkami i seniorami
Czas trwania: 2 spotkania po 4 godziny (łącznie 8 godzin)
Uczestnicy: dwie grupy senioralne
Zakres tematyczny:
• Opracowanie pytań i przeprowadzenie wywiadów z 6 osobami,
• Zbieranie wspomnień związanych z działalnością teatralną,
• Odtwarzanie historii na podstawie kostiumów, rekwizytów i osobistych pamiątek.
Efekty:
• Dokumentacja wspomnień,
• Wzmocnienie tożsamości grupowej i emocjonalne zaangażowanie uczestników projektu,
• Utrwalenie lokalnej historii artystycznej.
2. Warsztaty fotograficzne
Czas trwania: 2 spotkania po 4 godziny (łącznie 8 godzin)
Zakres tematyczny:
• Nauka podstaw fotografii cyfrowej (kadrowanie, ekspozycja, kompozycja),
• Ćwiczenia z wykonywania i edytowania zdjęć.
Efekty:
• Rozwój umiejętności technicznych,
• Dokumentacja wizualna działań grupy,
• Wzrost pewności w posługiwaniu się nowymi technologiami.
3. Warsztaty tworzenia galerii zdjęć
Czas trwania: 2 spotkania po 4 godziny (łącznie 8 godzin)
Zakres tematyczny:
• Edycja zdjęć, dodawanie opisów, tworzenie grafik,
• Publikacja treści z użyciem hashtagów i krótkich relacji wideo.
Efekty:
• Powstanie Wirtualnej Galerii Pamięci,
• Nabycie kompetencji w zakresie mediów społecznościowych,
• Zwiększenie widoczności działań seniorów online.
4. Identyfikacja i opis przedmiotów / sprawdzanie faktów
Czas trwania: 2 spotkania po 4 godziny (łącznie 8 godzin)
Zakres tematyczny:
• Praca z pamiątkami – kostiumami, rekwizytami, zdjęciami,
• Weryfikacja danych, opracowywanie opisów na podstawie źródeł.
Efekty:
• Opisanie 6 wybranych obiektów i historii,
• Nauka pracy z informacją i dbałości o szczegóły,
• Podniesienie kompetencji archiwizacyjnych.
5. Warsztaty „Nadawanie życia”
Czas trwania: 2 spotkania po 4 godziny (łącznie 8 godzin)
Zakres tematyczny:
• Kreatywne przetwarzanie rekwizytów i kostiumów,
• Zasady gospodarki obiegu zamkniętego (circular economy),
Efekty:
• Metamorfoza obiektów artystycznych,
• Rozwój świadomości ekologicznej,
• Połączenie sztuki z działaniami proekologicznymi.

Efekty końcowe:
• Powstanie Wirtualnej Galerii Pamięci dostępnej online,
• Rozwój umiejętności cyfrowych i kreatywnych,
• Wzmocnienie integracji społecznej oraz przeciwdziałanie wykluczeniu i osamotnieniu,
• Zachowanie i upowszechnienie dziedzictwa kulturowego lokalnych grup senioralnych.

 

Przeprowadzenie wywiadów z seniorkami i seniorami.

24 maja 2025 r. zrealizowano wywiady z uczestnikami projektu – liderami i liderkami rodzin Kolpinga:
- Stowarzyszenia Rodzina Kolpinga w Luborzycy,
- Stowarzyszenia Rodzina Kolpinga "Klub Celtycki",
- Stowarzyszenia Rodzina Kolpinga Kraków Nowy Bieżanów.

Spotkanie miało wyjątkowy, uroczysty charakter i zostało starannie przygotowane zarówno pod względem scenariuszowym, jak i wizualnym.
W salach, gdzie odbyły się wywiady przygotowano piękną inscenizację – tłem była fototapeta z nadrukiem biblioteki książek, eleganckie, żółte fotele, w których zasiedli seniorzy. Uczestnicy zadbali o swój wygląd – specjalnie na tę okazję ubrali się odświętnie, z widoczną dumą i wzruszeniem podchodząc do chwili dzielenia się wspomnieniami. Atmosfera spotkania była pełna ciepła i wzruszeń.

Rozmowy z seniorami/seniorkami przeprowadził pan Józef Sikorski, który wcześniej przygotował scenariusz wywiadu na podstawie podręcznika pt. „Wirtualne izby pamięci Model pracy z seniorami” (Szczecin 2023). Zadając główne pytania oraz pytania pomocnicze, poprowadził wywiady w sposób profesjonalny i pełen szacunku, zachęcając rozmówców do wspomnień i opowieści o przedmiotach, rekwizytach wykorzystanych w spektaklach. Dzięki jego podejściu rozmowy były pogłębione, naturalne i autentyczne. Seniorzy opowiadali o swoich doświadczeniach związanych z działalnością artystyczną – o występach, próbach, scenografii, kostiumach oraz o tym, co w życiu dla nich ważne.

Liczba spotkań: 2 (po jednym dla każdej grupy), łącznie 8 godzin
Osoby, z którymi przeprowadzono wywiady: Robert Prusak, Barbara Urbanik, Teresa Janczyk, Stanisława Kuś, Krystyna Maciurzyńska, Krystyna Kruk.

Rozmowy odbyły się w formie indywidualnego wywiadu z każdym uczestnikiem/ uczestniczką warsztatów, w zaaranżowanej przestrzeni scenograficznej. Spotkanie to stanowiło nie tylko element projektu dokumentacyjnego, ale także głęboko poruszające przeżycie dla uczestników. Dzięki stworzonej atmosferze oraz możliwości wyrażenia swoich emocji, seniorzy czuli się docenieni i wysłuchani – co było istotnym elementem budowania ich poczucia wartości i tożsamości.

Galeria zdjęć:

Wywiad z panem Robertem Prusakiem
(Stowarzyszenie Rodzina Kolpinga w Luborzycy)

 

Opis zdjęcia:
Na zdjęciu jest dwóch mężczyzn ubranych w garnitury, siedzących na żółtych fotelach, zwróconych twarzami do siebie. Jest to prawdopodobnie rozmowa lub wywiad prowadzony przez mężczyznę w jasnej koszuli, zadającego pytanie mężczyźnie w czarnym T-shircie. Za nimi widać tło fotograficzne – książki ułożone na półkach ozdobionych kwiatami. Atmosfera ciepła, sprzyjająca konwersacji, a rozmówcy odprężeni.

 

Opis zdjęcia:
Na zdjęciu jest dwóch mężczyzn ubranych w garnitury, jeden w jasnej koszuli, drugi w ciemnym T-shircie, siedzących na żółtych fotelach, zwróconych twarzami do siebie, prowadzących ożywioną rozmowę. Jeden ma w ręku długi kij lub długą laskę, prawdopodobnie eksponat z jakiegoś przedstawienia, drugi trzyma oburącz kosę, wykończoną długą drewnianą rączką. Za nimi widać tło fotograficzne – książki ułożone na półkach ozdobionych kwiatami. Atmosfera pogodna, wręcz humorystyczna, rozmówcy w dobrych nastrojach, odprężeni.

Wywiad z panią Barbarą Urbanik
(Stowarzyszenie Rodzina Kolpinga w Luborzycy)

 

Opis zdjęcia:
Na zdjęciu widać dwie osoby, mężczyznę w garniturze i jasnej koszuli i kobietę, starszą z bląd włosami, ubraną w jeansy i czarną bluzkę. Siedzą w żółtych, wysokich fotelach, w tle widać tło fotograficzne – książki na półkach ozdobionych kwiatami. Mężczyzna patrzy na kobietę, prawdopodobnie słuchając odpowiedzi na zadane pytanie. Inscenizacja sugeruje przeprowadzenie wywiadu. Atmosfera jest swobodna, miła, widać, że rozmówcy czują się komfortowo w swoich rolach.

Opis zdjęcia:
Na pierwszym planie widać telefon komórkowy ustawiony na stojaku, z włączonym trybem nagrywania lub robienia zdjęcia. W tle widać fototapetę lub tło fotograficzne przedstawiające książki na półkach ozdobionych kwiatami oraz dwie osoby siedzące na żółtych fotelach i rozmawiające ze sobą. Wnętrze jest jasne i przestronne, z kamienną podłogą i ozdobnym białym drzewkiem obok foteli, po prawej stronie. Mężczyzna ma na sobie garnitur i jasną koszulę, kobieta czarną bluzkę i jeansy.
Widać, że rozmówcy są wciągnięci w konwersację, a atmosfera jest miła i przyjemna.

Wywiad z panią Teresą Janczyk
(Stowarzyszenie Rodzina Kolpinga w Luborzycy)

Opis zdjęcia:
Na zdjęciu widać jasne pomieszczenie z tłem fotograficznym przedstawiającym półki z książkami odrobione kwiatami oraz dwie osoby, kobietę i mężczyznę siedzących wygodnie w żółtych fotelach. Pomieszczenie jest jasne, przestronne z kamienną podłogą, a w tle obok foteli widać sztuczne, białe drzewko, prawdopodobnie dekorację sali. Mężczyzna ma na sobie ciemny garnitur i jasną koszulę, kobieta jasną marynarkę, czerwoną apaszkę i czarne spodnie. Mężczyzna trzyma w ręku twardą podkładkę, sugerującą, że może prowadzić rozmowę lub wywiad, kobieta trzyma księgę pokazując mężczyźnie stronę tytułową.

 

Opis zdjęcia:
Na zdjęciu widać pomieszczenie z tłem fotograficznym przedstawiającym półki z książkami odrobione kwiatami oraz dwie osoby, kobietę i mężczyznę siedzących wygodnie w żółtych fotelach. Mężczyzna ma na sobie ciemny garnitur i jasną koszulę, kobieta jasną marynarkę, czerwoną apaszkę i czarne spodnie. Mężczyzna trzyma w ręku twardą podkładkę oraz długopis, sugerujące, że może prowadzić rozmowę lub wywiad, kobieta trzyma otwartą księgę pokazując mężczyźnie jej zawartość i prawdopodobnie opowiadając jakąś ciekawą historię. Osoby są skupione, zaangażowane w rozmowę. Atmosfera pogodna i miła.

Wywiad z panią Krystyną Maciurzyńską
(Stowarzyszenie Rodzina Kolpinga "Klub Celtycki")

 

Opis zdjęcia:
Na zdjęciu widać pomieszczenie z tłem fotograficznym przedstawiającym półki z książkami odrobione kwiatami oraz dwie osoby, kobietę i mężczyznę siedzących wygodnie w żółtych fotelach. Mężczyzna ma na sobie okulary, ciemny garnitur i jasną koszulę, kobieta ciemną marynarkę, białą bluzkę w kwiaty, kremową, długą spódnicę. Mężczyzna trzyma w ręku twardą podkładkę, sugerującą, że może prowadzić rozmowę lub wywiad, kobieta ma w ręku książkę w formacie A4, zatytułowaną „Rozprawa Doktorska”, patrzy na mężczyznę opowiadając mu prawdopodobnie o tej książce. Osoby patrzą na siebie, są skupione, zaangażowane w rozmowę. Atmosfera miła i pogodna.

 

Opis zdjęcia:
Na zdjęciu widać kobietę w starszym wieku, seniorkę, zwróconą przodem do obiektywu, siedzącą wygodnie, w dużym, eleganckim żółtym fotelu, na tle półek z książkami ozdobionymi kwiatami. Kobieta ubrana jest w ciemną marynarkę i jasną, kremową, długą spódnicę. Na nosie ma okulary w ciemnej oprawie, uśmiecha się, pokazując książkę do obiektywu. Obiema rękami obejmuje książkę w formacie A4, zatytułowaną „Rozprawa Doktorska”.

 

Wywiad z panią Krystyną Kruk
(Stowarzyszenie Rodzina Kolpinga "Klub Celtycki")

 

Opis zdjęcia:
Na zdjęciu widać dwie osoby siedzące w żółtych, eleganckich fotelach na tle półek z książkami ozdobionymi kwiatami. Na pierwszym planie jest telefon komórkowy ustawiony na stojaku, z włączonym trybem nagrywania lub robienia zdjęcia. Mężczyzna ma na nosie okulary, na sobie ciemny garnitur i jasną koszulę, w ręku trzyma podkładkę z tekstem, który czyta. Kobieta, seniorka, ubrana jest w żakiet z fantazyjną, czarno-białą, drobną kratką i ciemne, długie i elegancie spodnie. Włosy ma siwe, krótkie a na nosie okulary w ciemnej oprawce. Mężczyzna zadaje pytanie, kobieta słucha, patrzy przed siebie, jakby zastanawiała się nad odpowiedzią. Panuje atmosfera zaangażowania i skupienia.

 

Opis zdjęcia:
Na zdjęciu widać dwie osoby siedzące w żółtych, eleganckich fotelach, zwrócone do siebie przodem. W tle póki z książkami ozdobionymi kwiatami i kamienna podłoga. Mężczyzna nosi okulary, na sobie ma ciemny garnitur i jasną koszulę, w ręku trzyma podkładkę prawdopodobnie z pytaniami do wywiadu. Kobieta, seniorka, ubrana jest w żakiet z fantazyjną, czarno-białą, drobną kratką i ciemne, długie i elegancie spodnie. Na kolanach trzyma ozdobny czarno-zielony duży kapelusz – wyglądający na rekwizyt teatralny. Kobieta siedzi wygodnie z założoną nogą na nogę i opowiada prawdopodobnie o kapeluszu. Panuje miła atmosfera, pełna zaangażowania i skupienia.

Wywiad z panią Stanisławą Kuś
(Stowarzyszenie Rodzina Kolpinga Kraków Nowy Bieżanów)

 

Opis zdjęcia:
Na zdjęciu widać dwie osoby siedzące w żółtych, eleganckich fotelach na tle półek z książkami ozdobionymi kwiatami. Na pierwszym planie jest telefon komórkowy ustawiony na stojaku, z włączonym trybem nagrywania lub robienia zdjęcia. Mężczyzna ma na nosie okulary, na sobie ciemny garnitur i jasną koszulę, w ręku trzyma podkładkę z tekstem, który czyta. Scena sugeruje, że jest to rozmowa lub wywiad. Kobieta, seniorka, ubrana jest w białą, elegancką bluzkę, na ramionach ma czarno-pomarańczowy szal, na szyi czarno-pomarańczowe duże korale, na nogach ciemne spodnie. Włosy ma farbowane na ciemny, intensywny kolor, część związanych w kitkę, resztę opadającą swobodnie na ramiona. Mężczyzna zadaje pytanie, kobieta słucha, patrzy przed siebie, jakby zastanawiała się nad odpowiedzią. Panuje atmosfera zaangażowania i skupienia.

 

Opis zdjęcia: 
Na zdjęciu widać dwie osoby siedzące w żółtych, eleganckich fotelach na tle półek z książkami ozdobionymi kwiatami. Mężczyzna ma na nosie okulary, na sobie ciemny garnitur i jasną koszulę, w ręku trzyma podkładkę z tekstem, uśmiecha się do kobiety, siedzącej obok w fotelu. Scena sugeruje, że jest to rozmowa lub wywiad. Kobieta, seniorka, ubrana jest w białą, elegancką bluzkę, na ramionach ma czarno-pomarańczowy szal, na szyi czarno-pomarańczowe duże korale, na nogach ciemne spodnie. Włosy ma farbowane na ciemny, intensywny kolor, część związanych w kitkę, resztę opadającą swobodnie na ramiona. Kobieta opowiada jakąś historię prawdopodobnie związaną z przedmiotem, który trzyma na kolanach – wiankiem z kolorowych, sztucznych, materiałowych kwiatów, wyglądającym jak rekwizyt teatralny.
Panuje miła i przyjazna atmosfera, pełna zaangażowania i skupienia.

Zwieńczeniem realizacji zadania jest dokumentacja filmowa z

wypowiedzi seniorów, link poniżej:
Pełna wersja wywiadów, kliknij tutaj https://youtu.be/tFFT8Ibu-Qw

Wywiad z Barbarą Urbanik z Rodziny Kolpinga w Luborzycy, kliknij tutaj

https://www.youtube.com/watch?v=8nvZu69-MAE

Wywiad z Teresą Janczyk ze Stowarzyszenia Rodzina Kolpinga w Luborzycy, kliknij tutaj

https://www.youtube.com/watch?v=DHgtgV4dupA

 

Wywiad z Krystyną Kruk z Rodziny Kolpinga Kraków - Klub Celtycki, kliknij tutaj
https://www.youtube.com/watch?v=SAzu-FjbHpg

Wywiad ze Stanisławą Kuś z Rodziny Kolpinga Kraków - Nowy Bieżanów, kliknij tutaj

https://www.youtube.com/watch?v=AwezM-fDU0k

Wywiad z Krystyną Maciurzyńską z Rodziny Kolpinga Klub Celtycki, kliknij tutaj

https://www.youtube.com/watch?v=QanHnDDmYbc

 

Projekt dofinansowany ze środków Województwa Małopolskiego w ramach programu „Aktywny Senior 2.0”

Realizator projektu: Stowarzyszenie Rodzina Błogosławionego Adolfa Kolpinga w Luborzycy

 

 

Scenariusz i reżyseria: Józef Sikorski

Nagranie i montaż filmów: MD Projekt

Współpraca: Marta Pieczątka, Monika Dąbrowska, Katarzyna Prusak, Jerzy Wolf.

 

Cykl wywiadów przeprowadzono ze:

Stanisławą Kuś – Rodzina Kolpinga Kraków Nowy Bieżanów

Krystyną Maciurzyńską – Rodzina Kolpinga „Klub Celtycki”

Krystyną Kruk - Rodzina Kolpinga „Klub Celtycki”

Robertem Prusakiem – Rodzina Kolpinga w Luborzycy

Barbarą Urbanik - Rodzina Kolpinga w Luborzycy

Terasą  Janczyk - Rodzina Kolpinga w Luborzycy

 

Luborzyca 2025

📸 WARSZTATY FOTOGRAFICZNE – OBIEKTYWEM SENIORA

W ramach projektu SKAT zrealizowaliśmy warsztaty fotograficzne. Spotkania odbyły się w styczniu i lutym 2025 roku i skierowane były do obu grup senioralnych uczestniczących w projekcie.

Warsztaty obejmowały dwa spotkania po 4 godziny – jedno dla każdej z grup.
W kameralnej, przyjaznej atmosferze seniorzy uczyli się wykonywania zdjęć z uwzględnieniem takich elementów jak kadrowanie, kompozycja, ekspozycja czy światło. Dużo uwagi poświęcono również edytowaniu i zapisywaniu fotografii w formie cyfrowej, co pozwoliło uczestnikom lepiej zrozumieć działanie współczesnych technologii. Podczas zajęć wykorzystano wskazówki dotyczące wykorzystania mediów społecznościowych przy tworzeniu wirtualnej galerii zamieszczone w podręczniku pt. „Wirtualne izby pamięci Model pracy z seniorami” (Szczecin 2023).

Zajęcia rozpoczęły się od powitania oraz prezentacji trenera – Józefa Sikorskiego, który podzielił się swoim doświadczeniem i zaprezentował własne prace. Przedstawił program warsztatów i omówił korzyści, jakie seniorzy mogą wynieść z udziału w zajęciach. W dalszej części uczestnicy zostali zaproszeni do rozmowy o fotografii – dzielili się swoimi zainteresowaniami i oczekiwaniami.

W części teoretycznej, pan Józef omówił podstawowe pojęcia fotograficzne: ekspozycję, czułość ISO, balans bieli, a także zasady kadrowania i kompozycji. Seniorzy poznali między innymi zasadę trójpodziału oraz wpływ perspektywy i kątów na ostateczny efekt zdjęcia. Dzięki temu mogli lepiej zrozumieć, jak technika wspiera twórczość i ekspresję.

Część praktyczna pozwoliła uczestnikom zastosować zdobytą wiedzę – wykonywali zdjęcia, testowali różne ujęcia i ustawienia aparatu. Trener zachęcał do eksperymentowania z kompozycją i światłem.

Oto efekty ich pracy:

 

Seniorzy robili zdjęcia według wskazówek i instrukcji zawartych w podręczniku pt. „Wirtualne izby pamięci Model pracy z seniorami” (Szczecin 2023).

Dowiedzieli się, że „ekspozycja to ilość światła docierającego do czujnika aparatu. Prawidłowa ekspozycja zapewni, że obraz nie będzie ani za jasny, ani za ciemny, a szczegóły w światłach i cieniach będą widoczne. Właściwą ekspozycję można uzyskać, dostosowując przysłonę, czas otwarcia migawki i czułość ISO”.

Seniorzy fotografowali zarówno przedmioty, jak i siebie nawzajem, co sprzyjało integracji i wzajemnemu poznawaniu się.

Podczas zajęć poruszono również ważny temat praw autorskich i prawa do wizerunku. Omówiono zasady bezpiecznego i legalnego udostępniania zdjęć, w tym kwestie licencji i zgód. Warsztaty cieszyły się dużym zainteresowaniem – uczestnicy aktywnie brali udział w ćwiczeniach, zadawali pytania i dzielili się swoimi pomysłami.

Wielu z nich wyraziło chęć dalszego rozwijania swoich umiejętności fotograficznych. Zajęcia były nie tylko okazją do nauki, ale również do dobrej zabawy i budowania relacji. Zdjęcia wykonane podczas warsztatów posłużyły do stworzenia wirtualnej galerii pamięci, dokumentującej działalność artystyczną seniorów.

 

Opis zdjęcia:
W przestronnej, jasno oświetlonej sali z jasnymi ścianami i kamienną podłogą trwa sesja zdjęciowa z udziałem grupy seniorów. W centrum kadru stoi kobieta w żółtym swetrze i jasnym kapeluszu, zwrócona bokiem. Przed nią kilku seniorów – kobiety i mężczyzna – również noszą kapelusze lub teatralne nakrycia głowy. Jeden z mężczyzn, ubrany w ciemny strój i słomkowe sombrero, stoi na drabinie i robi zdjęcie aparatem fotograficznym. Po lewej stronie kadru widoczny jest stojak z kolorowymi kostiumami i kapeluszami. W tle ustawione są stoły i krzesła, jak w sali bankietowej lub jadalni.

 

Opis zdjęcia:
W sali z jasną ścianą i zawieszonymi na niej małymi okrągłymi lustrami i ozdobioną sztucznymi kwiatami stoi 7 osób, 6 seniorów, cztery kobiety i dwóch mężczyzn oraz młodszy mężczyzna prawdopodobnie trzymający uchwyt do selfie, stojący po prawej stronie kadru, w szarym swetrze i okularach na nosie. Wszyscy zwróceni są przodem, stoją w grupie. Po lewej, kobieta trzymająca telefon komórkowy, w sposób sugerujący również robienie zdjęcia. Wszyscy uśmiechają się lekko. Atmosfera jest pełna skupienia.

 

Opis zdjęcia:
W kolorowym, ciepło urządzonym pomieszczeniu przypominającym salę spotkań lub pracownię, trzy seniorki bawią się fotografią. Na pierwszym planie starsza kobieta w okularach, fioletowym sweterku i pomarańczowej chuście trzyma profesjonalny aparat i robi zdjęcie. W tle, po prawej stronie, kobieta w dżinsowej kurtce i czerwonej spódnicy fotografuje telefonem koleżankę, która stoi przy szafce i pozuje z ozdobnym przedmiotem w rękach. Ściany są jaskrawo żółte, ozdobione zdjęciami, rzeźbami i doniczkami z roślinami. W sali stoją jasne stoły i krzesła, na których leżą torby, filiżanki, okulary i telefon. Atmosfera jest radosna i twórcza.

 

W kolorowym, ciepło urządzonym pomieszczeniu przypominającym salę spotkań lub pracownię widać 6 seniorek. Na pierwszym planie dwie kobiety patrzą w profesjonalny aparat fotograficzny, stojąc przodem do kadru, prawdopodobnie sprawdzają efekt wykonanego zdjęcia. Jedna ubrana w czarny sweter i czerwoną bluzkę, druga ma na sobie czerwoną bluzkę, a na ramionach chustę w odcieniach szarości i czerni. W tle, widać inne seniorki robiące zdjęcia koleżankom z telefonów komórkowych. Ściany są jaskrawo żółte, ozdobione zdjęciami, rzeźbami i doniczkami z roślinami. W sali stoją jasne stoły i krzesła, na których leżą przedmioty. Atmosfera jest radosna i twórcza.

📸 Tworzenie galerii zdjęć - Wirtualna przestrzeń wspomnień i aktywności seniorów

Projekt „Reminiscencje Teatralne – Wirtualna Galeria Pamięci” to inicjatywa skierowana do osób starszych, łącząca warsztaty teatrakne, wspomnienia ze sceny artystycznej połączone również z nauką praktycznych umiejętności cyfrowych. 
Założeniem działań jest stworzenie galerii zdjęć dokumentujących aktywność artystyczną seniorów, w tym spektakle i wydarzenia kulturalne organizowane przez Stowarzyszenie.

W ramach projektu odbyły się w lutym 2024 roku warsztaty cyfrowe dla dwóch grup senioralnych, z których każda wzięła udział w czterogodzinnym spotkaniu.

Podczas warsztatów uczestnicy rozwinęli kompetencje w zakresie:

• kreatywnego prowadzenia galerii zdjęć (np. na fanpage’u w mediach społecznościowych),

• używania hashtagów i opisywania zdjęć,

• przygotowywania prostych grafik i relacji wideo.

Celem zajęć była nie tylko aktywizacja cyfrowa, ale również utrwalenie wspomnień związanych z lokalną działalnością teatralną i wspólne tworzenie przestrzeni pamięci – dostępnej dla szerszej społeczności.
Nasza wolontariuszka – Patrycja Kwapik – utworzyła stronę FB stowarzyszenia, gdzie wspólnymi siłami udało się przygotować posty na stronę (używając również hasztagów) oraz zamieścić zdjęcia, utworzyć wydarzenia i rolki, które sukcesywnie były dodawane na stronę.
Link do strony FB:
https://www.facebook.com/profile.php?id=61573847634454&locale=pl_PL

Seniorzy zapoznali się z programami do tworzenia grafik, prezentacji oraz nauczyli się jak dodawać posty, treści, grafiki na swoje social media.

Poniżej kilka zdjęć z ich zajęć 👇

 

Opis zdjęcia:
W sali konferencyjnej mężczyzna stoi przed dużym ekranem i prezentuje planszę z ilustracjami lub mapą. Na ekranie za nim widnieje niebieski slajd z napisem: „Rodzina Kolpinga „Klub Celtycki” w Krakowie”. Na stole przed nim leży otwarty laptop, aparat fotograficzny, mikrofon, słuchawki i pudełko z elektroniką. Całość wskazuje na warsztaty, wykład lub prezentację multimedialną dotyczącą działalności klubu.

 

Opis zdjęcia:
W sali szkoleniowej przy dużym stole siedzi siedem kobiet w średnim i starszym wieku, każda pracuje na własnym laptopie. Na końcu stołu stoi prowadzący – mężczyzna, który pokazuje coś na dużym ekranie. Na ekranie widoczny jest interfejs programu lub platformy szkoleniowej, co sugeruje temat techniczny lub cyfrowy. Uczestniczki są zaangażowane, niektóre spoglądają na ekran, inne zadają pytania. W tle stoi tablica i klimatyzator.

 

Opis zdjęcia:
W nowoczesnej sali szkoleniowej siedem kobiet w różnym wieku siedzi przy dużym stole, każda z własnym laptopem. Uczestniczki intensywnie skupiają się na pracy – część wpisuje coś na klawiaturze, inne analizują notatki lub ekran. Na pierwszym planie starsza kobieta w okularach pracuje przy laptopie, obok niej leżą materiały szkoleniowe i dokumenty. W tle widać tablice, rolety i okno z widokiem na zieleń. Panuje atmosfera nauki i koncentracji.

 

Opis zdjęcia:
Cztery starsze kobiety siedzą przy stole konferencyjnym. Dwie z nich trzymają telefon. Na stole leżą notatki, kubki, okulary i etui. Wszystkie panie są uśmiechnięte, zadowolone. To scena z warsztatów technologicznych dla seniorów, mających na celu naukę obsługi urządzeń mobilnych.

 

Opis zdjęcia:
Zdjęcie przedstawia drugi koniec tej samej sali – kilka seniorek wspólnie pracuje nad urządzeniami mobilnymi. Widać telefony, ładowarki, dokumenty. Atmosfera jest przyjazna i skupiona. Na ścianach wiszą plakat, a na oknach są rolety. To szkolenie cyfrowe w ramach aktywizacji seniorów.

 

Opis zdjęcia:
Na zdjęciu widzimy starszego mężczyznę siedzącego przy stole. W jednej ręce trzyma smartfona, druga osoba siedząca obok niego patrzy na ekran laptopa. Nad nimi pochyla się instruktor, pokazując coś na ekranie. W tle wyświetlony pulpit komputera. Scena edukacyjna – nauka korzystania z internetu i urządzeń cyfrowych.

 

Opis zdjęcia:
Trzy seniorki wspólnie pochylają się nad ekranem laptopa, analizując wyświetlone treści. Na stole przed nimi widać rozłożone materiały, kartki, butelki z wodą i kubki. Kobiety wyglądają na skupione i zaangażowane w zadanie.

Opis zdjęcia:
Cztery osoby starsze, trzy kobiety i jeden mężczyzna, siedzą przy stole z laptopami. Kobieta na pierwszym planie pije z białego kubka, a obok niej leży telefon komórkowy. Uczestnicy są zaangażowani w pracę, a na stole stoją talerzyki, filiżanki i karafki z wodą.

 

Opis zdjęcia:
Grupa seniorów siedzi przy długim stole i pracuje na laptopach. Na pierwszym planie kobieta w jasnym swetrze skupia się na ekranie komputera. Obok niej siedzi mężczyzna oraz kolejna kobieta z tyłu, przeglądająca dokumenty. Stół pokryty jest obrusem, obok znajdują się filiżanki, karafki z wodą i przekąski.

 

🕰 Warsztaty: Identyfikacja i opis przedmiotów – sprawdzamy fakty!

W ramach projektu „Senioralna Kolpingowska Akademia Teatralna – SKAT” zrealizowaliśmy cykl warsztatów pt. „Identyfikacja i opisanie przedmiotów, sprawdzanie faktów”, który odbył się w ramach działań REMINISCENCJI TEATRALNYCH – WIRTUALNEJ GALERII PAMIĘCI.

Zajęcia były skierowane do seniorów uczestniczących w projekcie i miały na celu odszukanie, opisanie i opracowanie danych historycznych, analizę źródeł, sprawdzenie faktów oraz przygotowanie opisów 6 przedmiotów/relacji związanych z działalnością artystyczną grupy w oparciu o schemat przekazany przez animatora.
Uczestnicy z dużym zaangażowaniem podjęli się zadania.

Każdy przedmiot/relacja zostały szczegółowo opisane. Opisy zawierały zarówno dane techniczne – takie jak rok powstania, producenta, materiał czy wymiary – jak i osobiste historie związane z przedmiotem, wzbogacone o anegdoty i wspomnienia seniorów.
Oto efekty naszej pracy:

1. Historia spotkania i wspólnego dzieła z reżyser Anną Osławską

Początek niezwykłej współpracy artystycznej Rodziny Kolpinga z Luborzycy z reżyser Anną Osławską sięga roku 2000. Wtedy właśnie artystka przyjechała do Wysiołka Luborzyckiego z wyjątkową propozycją – udziału w spektaklu „Quo Vadis, Domine. Sceny z życia pierwszych chrześcijan”, w którym uczestnicy mieli wcielić się w role pierwszych chrześcijan. Zanim jednak opowiemy o tym wydarzeniu, warto przybliżyć sylwetkę samej reżyserki.

Anna Osławska (1957–2014) była wybitną reżyserką teatralną, dramatopisarką, teatrologiem oraz cenioną wykładowczynią akademicką. Ukończyła teatrologię na Uniwersytecie Jagiellońskim oraz reżyserię dramatu w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Krakowie. Była autorką tekstów dla teatru, radia i telewizji, łącząc głęboką wrażliwość artystyczną z erudycją oraz oryginalnym podejściem do formy.

Osławska współtworzyła i pełniła funkcję dyrektorki artystycznej w „THEATRUM MUNDI” imienia Mieczysława Kotlarczyka, gdzie podejmowała się ambitnych zadań, m.in. zgłębiania „filozofii słowa” Kotlarczyka, jego koncepcji i języka scenicznego. Teatr traktowała jako przestrzeń eksperymentu, refleksji i twórczego dialogu między tradycją a nowoczesnością. Przyczyniła się także do pierwszego pełnego polskiego wydania fundamentalnego dzieła Kotlarczyka „Sztuka żywego słowa” przez Wydawnictwo Gaudium w 2010 roku.

Anna Osławska zapisała się w pamięci środowiska teatralnego jako osobowość wielkiej kultury, mistrzyni i nauczycielka, która inspirowała kolejne pokolenia twórców.

Opis zdjęcia:
Czarny ekran, na środku którego widnieje stylizowany napis „Theatrum Mundi” w jasnoszarej, pochylonej czcionce. Litery oświetlone są intensywnym, rozproszonym światłem, przypominającym reflektor teatralny. Całość sprawia wrażenie zapowiedzi spektaklu lub prezentacji artystycznej.

Anna Osławska była reżyserką cenioną za intelektualną głębię i estetyczną spójność realizowanych spektakli. Jako nauczyciel akademicki przekazywała studentom wiedzę z zakresu kultury języka, historii teatru oraz kształcenia artystycznego, inspirując kolejne pokolenia twórców. Jej działalność pozostawiła trwały ślad w polskim życiu teatralnym – była artystką oddaną sztuce, nauczycielką pełną pasji oraz osobą poszukującą sensu i piękna w słowie, geście i ciszy.
Udział Rodziny Kolpinga z Luborzycy w spektaklu „Quo Vadis, Domine. Sceny z życia pierwszych chrześcijan” pod reżyserią Anny Osławskiej był dla zespołu zarówno ogromnym wyróżnieniem, jak i wielkim wyzwaniem. Godziny prób, nauki ról i choreografii zaowocowały przedstawieniem, które wystawiano kilkukrotnie w Kościele Jezuitów w Krakowie, a także – co było szczególnym zaszczytem – trzykrotnie w Rzymie. Podczas tej artystycznej podróży zespół miał niepowtarzalną okazję uczestniczyć w audiencji u Ojca Świętego Jana Pawła II w Watykanie. Właśnie wtedy padła symboliczna obietnica: kontynuowania dzieła teatralnego inspirowanego tradycją Teatru Rapsodycznego, który w czasie okupacji niemieckiej tworzyli Karol Wojtyła i Mieczysław Kotlarczyk.

Współpraca z Anną Osławską zaowocowała nie tylko wyjątkowymi spektaklami, ale także powstaniem Teatralnego Centrum Wartości i Pojednania im. Mieczysława Kotlarczyka Theatrum Mundi, które do dziś stanowi ważny punkt na mapie polskiego życia teatralnego.

 

Opis zdjęcia:
Grafika przedstawia tekst „Quo vadis, Domine” – duże, szare litery wyłaniają się z ciemnego tła. Pod spodem, na jasnym pasku świetlnym, znajduje się podtytuł: „Sceny z życia pierwszych chrześcijan”. Kompozycja ma charakter zapowiedzi spektaklu lub filmu o tematyce religijno-historycznej, odnoszącego się do czasów wczesnego chrześcijaństwa.

W realizacji spektaklu brali udział zarówno amatorzy, jak i profesjonaliści: m.in. Andrzej Kruczyński, aktor Teatru Słowackiego w Krakowie, prof. Stanisław Jastrzębski z krakowskiego I LO im. Nowodworskiego oraz studenci Wyższej Szkoły Filozoficzno-Pedagogicznej Ignatianum.

 

Opis zdjęcia:
Zbliżenie na czworo uczestników przedstawienia teatralnego. Na pierwszym planie młody mężczyzna w białej tunice przepasanej ciemnym pasem i z jaskrawo pomarańczową peleryną. Obok niego stoi mężczyzna w zielonej tunice z pomarańczowym dołem oraz postać w brązowym płaszczu z rudą spódnicą. W tle widoczne drewniane meble i głośnik, za którymi znajdują się ciemne kolumny. Światło skupione jest głównie na aktorach, nadając scenie teatralny charakter.

Opis zdjęcia:
Wnętrze kościoła z wysokimi kamiennymi filarami i witrażami w górnej części. W centrum sceny znajduje się grupa około 12 osób ustawionych w półkolu. Ubrani są w barwne, stylizowane na starożytne, długie szaty – w odcieniach czerwieni, zieleni, brązu i żółci. Podłoga ozdobiona jest dekoracyjnym wzorem z koncentrycznych okręgów. Tło stanowi ciemne, monumentalne wnętrze świątyni z podświetlonym sklepieniem kopuły. Osoby stoją nieruchomo, jakby w trakcie sceny z przedstawienia.

Z tej inspiracji i pasji do wartościowego teatru narodził się w 2000 roku pomysł powołania Teatralnego Centrum Wartości i Pojednania im. Mieczysława Kotlarczyka – Theatrum Mundi. Inicjatywa ta była wspólnym dziełem Anny Osławskiej, prof. Jastrzębskiego, scenografa Tadeusza Smolickiego, Piotra Boronia oraz zaangażowanej społecznie Rodziny Kolpinga w Luborzycy.

 

Opis zdjęcia:
Na czarnym tle umieszczony jest biały tekst i grafika. W górnej części znajduje się napis: „TEATRALNE CENTRUM WARTOŚCI I POJEDNANIA” – napisany dużymi, białymi literami bezszeryfowymi. W centralnej części widoczne jest logo złożone z napisu: „THEATRUM MUNDI”, gdzie słowo „THEATRUM” znajduje się u góry, a „MUNDI” na dole. Pomiędzy nimi znajduje się symbol przypominający rybę z wpisanym w środek globusem. Ryba jest symbolem chrześcijańskim, a kula symbolizuje świat. Całość ma charakter stylizowany na teatr klasyczny. Na dole widnieje podpis: „imienia Mieczysława Kotlarczyka” – wskazujący na patrona instytucji.

To wydarzenie zapisało się w historii jako początek długiej i twórczej drogi, która połączyła pasję do teatru, dziedzictwo duchowe Teatru Rapsodycznego oraz zaangażowanie lokalnej społeczności w tworzenie kultury opartej na wartościach. Był to moment, w którym sztuka stała się nie tylko formą wyrazu artystycznego, lecz także przestrzenią budowania wspólnoty, dialogu międzypokoleniowego i pielęgnowania tradycji. Dzięki temu doświadczeniu kolejne pokolenia mogły odkrywać, jak wielką moc mają słowo, gest i wspólne przeżywanie teatru.

2. „Rycerz Niezłomny” – wspólnota, pamięć i teatr

Spektakl na zamówienie Niepokalanowa

Jednym z najważniejszych przedsięwzięć teatralnych Stowarzyszenia Rodzina Kolpinga w Luborzycy był spektakl „Rycerz Niezłomny”, przygotowany na specjalne zamówienie Ojców Franciszkanów z Niepokalanowa. Przedstawienie powstało z okazji 70. rocznicy męczeńskiej śmierci św. Maksymiliana Marii Kolbego i stanowiło wyjątkowe połączenie sztuki, wspólnoty oraz pamięci o wielkim polskim świętym.

Geneza i przygotowania
Franciszkanie z Niepokalanowa zwrócili się do Anny Osławskiej – reżyserki i wykładowczyni retoryki – z prośbą o stworzenie scenariusza oraz wyreżyserowanie spektaklu poświęconego św. Maksymilianowi Kolbe. Współpraca ta miała swoje korzenie w wcześniejszych kontaktach na uczelni, gdzie Osławska prowadziła zajęcia z retoryki. Po przyjęciu propozycji rozpoczęła intensywną pracę nad scenariuszem, dbając o autentyczność i głębię przekazu.

W realizację spektaklu zaangażowali się m.in. brat Krzysztof Dzido, aktorki Bożena Krzyżanowska i Elżbieta Jeziorowska (w rolach zakonnic), członkowie Rodziny Kolpinga oraz młodzież z Parafii Miłosierdzia Bożego na Wzgórzach Krzesławickich w Nowej Hucie.

Próby i premiera

Próby początkowo odbywały się w Luborzycy, a ostateczne przygotowania i próby generalne miały miejsce już w Niepokalanowie. Zespół spędził tam tydzień, dopracowując szczegóły inscenizacji. Spektakl został wystawiony sześciokrotnie w Niepokalanowie, a na premierze 15 sierpnia 2011 roku obecny był ówczesny Generał zakonu Franciszkanów.

Wyzwania artystyczne i organizacyjne

Realizacja „Rycerza Niezłomnego” była ogromnym wyzwaniem na wielu płaszczyznach:

• Autentyczność historyczna: Tworzenie sztuki o tak ważnej postaci wymagało wiernego oddania realiów II wojny światowej, życia obozowego oraz duchowego przesłania św. Maksymiliana Kolbego.

• Szacunek wobec tematu: Przekaz musiał być zgodny z wartościami reprezentowanymi przez świętego, a jednocześnie zrozumiały i poruszający dla współczesnych widzów.

• Organizacja i logistyka: Skład zespołu liczył około 40 aktorów amatorów i profesjonalistów. Koordynacja pracy, transport rekwizytów oraz zapewnienie odpowiednich warunków do prób wymagały wyjątkowej sprawności organizacyjnej.

• Współpraca środowisk: Osławska musiała wykazać się elastycznością i umiejętnością współpracy z artystami, duchownymi, młodzieżą i lokalną społecznością.

Znaczenie spektaklu

„Rycerz Niezłomny” stał się nie tylko artystycznym wydarzeniem, ale także formą wspólnotowego przeżycia i upamiętnienia postaci św. Maksymiliana Kolbego. Projekt połączył różne środowiska, budując mosty między tradycją a współczesnością, sztuką a duchowością, pamięcią historyczną a żywą wspólnotą.

Dzięki zaangażowaniu i profesjonalizmowi Anny Osławskiej oraz wszystkich uczestników, spektakl na długo zapisał się w pamięci widzów jako przykład teatru, który nie tylko opowiada historię, ale także buduje wspólnotę i pielęgnuje wartości.

 

 

Opis zdjęcia:
Siedmiu młodych mężczyzn ubranych w czarne habity stoi i klęczy na scenie. W centrum grupy zakonnik modli się z rękami złożonymi, a inny pochyla się nad małym ołtarzem lub symbolicznym przedmiotem. W tle widoczna figura Matki Bożej. Atmosfera sceny jest skupiona i uroczysta – przedstawia moment refleksji lub modlitwy.

 

Opis zdjęcia:
Na scenie znajduje się kilkanaście osób – część ubrana w czarne stroje (prawdopodobnie symbolizujące duchownych lub mnichów), część w bogato zdobionych, jasnych szatach przypominających kimona. Postacie w złotych strojach stoją, a te w czarnych klęczą w symetrycznym układzie. Przedstawienie może symbolizować kontrast duchowości i kultury, być może scena męczeństwa chrześcijan w Japonii. Scenę wieńczy duża figura Matki Bożej z boku.

Spektakl wyróżniał się starannie zaprojektowaną scenografią i emocjonalnym przekazem, który przyciągał uwagę zarówno widzów, jak i mediów. Pierwsze przedstawienia odbyły się w Niepokalanowie, jednak z czasem spektakl został wystawiony aż 21 razy w różnych miastach Polski, zdobywając uznanie publiczności w wielu zakątkach kraju.

 

Opis zdjęcia:
Na scenie stoi sześć młodych osób przebranych w stroje stylizowane na ubiór z przeszłości. Po lewej stronie cztery osoby trzymają gazety i patrzą przed siebie, ubrane są w spódnice, marynarki, kapelusze. Po prawej stronie dwóch aktorów ubranych w czarne habity zakonników odgrywa dynamiczną scenę – jedna z osób jest w ruchu, jakby coś gestykulowała lub przedstawiała dramatyczną sytuację. Tło jest niebiesko-fioletowe, scena prosta, teatralna.

 

Opis zdjęcia:
Czarny ekran z białym tekstem w języku polskim. Napisy informują o realizatorach nagrania do utworu „Lacrimosa” Mozarta: Jolanta Kowalska, Piotr Zagórski, Mateusz Kobiałka. Na końcu pojawia się nazwa grupy: „Rodzina Kolpinga z Luborzycy”.

 

Opis zdjęcia:
Cztery młode kobiety stoją blisko siebie na scenie teatralnej, każda trzyma gazetę. Ubrane są w stroje stylizowane na dawne czasy: marynarki, kapelusze, proste bluzki. Jedna z postaci, w okrągłych okularach i meloniku, trzyma ołówek w górze, jakby analizowała treść gazety. Inne postacie spoglądają w różnych kierunkach, w skupieniu. Tło stanowią zasłony sceniczne.

 

Opis zdjęcia:
Na scenie teatralnej rozgrywa się dramatyczna scena. Na pierwszym planie stoi starszy mężczyzna ubrany w pasiasty strój więźnia obozowego – odwrócony twarzą w stronę publiczności. Za nim stoi mężczyzna w czarnym mundurze oficera SS z opaską na ramieniu, co sugeruje, że scena przedstawia realia II wojny światowej lub obozu koncentracyjnego. W głębi sceny, przy białym stole, stoi grupa kobiet ubranych na czarno. Przed każdą z nich stoi czarno-białe zdjęcie – prawdopodobnie portrety ofiar lub świadków. W tle wyświetlony jest obraz przedstawiający zakratowane okno, podkreślający atmosferę uwięzienia. Na widowni widać publiczność w skupieniu. Całość przedstawienia ma poważny, refleksyjny charakter – prawdopodobnie spektakl edukacyjny lub upamiętniający wydarzenia historyczne.

Informacje o spektaklu pojawiły się m.in. na stronie www:

- Niedziela.pl, w artykule pt. „Jakby mnie oślepiło światło…”, poniżej link do artykułu:

https://www.niedziela.pl/artykul/96290/nd/Jakby-mnie-oslepilo-swiatlohellip
- Program7.pl, w artykule pt. „Rycerz Niezłomny” w Skawinie”

https://www.program7.pl/2013/02/03/rycerz-niezlomny-w-skawinie/

- Prasa.wiara.pl, w artykule pt. „Trampolina do nieba”.
https://prasa.wiara.pl/doc/1198355.Trampolina-do-nieba

Fragment spektaklu zamieszczony został na platformie YouTube:

„św. Maksymilian Maria Kolbe "Rycerz Niezłomny" w Solvayu_14-01-2012r.”

https://www.youtube.com/watch?v=zfdH1ZSLgi4

Wspólna praca przy „Rycerzu Niezłomnym” zaowocowała powstaniem nowej inicjatywy. W 2012 roku, przy Stowarzyszeniu w Luborzycy, powołano do życia grupę Młody Kolping, której działalność skupia się na animacji kulturalnej i społecznej młodzieży.

 

3. Historia munduru – aktor Robert Prusak w obsadzie Hitlerowca

Opis zdjęcia:
Zbliżenie na mężczyznę grającego niemieckiego oficera z czasów II wojny światowej. Ma na sobie ciemnozielony mundur SS z charakterystycznymi insygniami – opaską z czerwonym symbolem, krzyżem żelaznym i naszywkami na kołnierzu. Jego twarz jest poważna, spojrzenie chłodne i przeszywające. Scena budzi napięcie i dramatyzm, ukazując władzę, strach i grozę epoki wojennej.

Historię munduru opowiedział nam aktor grający rolę hitlerowca w spektaklu pt. „Rycerz Niezłomny”, pan Robert Prusak. Oto historia munduru SS i jego dalsze losy.

Organizacja rekwizytów i historia munduru

Przygotowania do spektaklu obejmowały organizację licznych rekwizytów, w tym zakup munduru SS, czapki, pasa, koalicyjki oraz kabury na pistolet. Mundur został sfinansowany przez Ojców Franciszkanów. Część rekwizytów, takich jak aparat fotograficzny z epoki czy pistolet „straszak”, pochodziła z prywatnych zasobów aktora. Aparat fotograficzny – bardzo piękny, stary egzemplarz, został pożyczony od brata aktora a szpicruta i „księga obozowa” zostały wykonane własnoręcznie.

Pojawiły się trudności z kompletem munduru – brakowało odpowiednich spodni i butów. Spodnie bryczesy udało się znaleźć w rodzinie aktora, co nawiązywało do powojennej mody. Buty „oficerki” również pochodziły z rodzinnych zasobów, jednak były zbyt małe lub wąskie. Wstawiono więc rozszerzenia cholewek, ale buty pozostały twarde, przez co aktor musiał je nasączać denaturatem, co powodowało charakterystyczny zapach podczas spektakli. W efekcie cały czas towarzyszył aktorowi ten zapach - czasem było zabawnie, bo ludzie rozglądali się wokoło i szukali źródła tego zapachu.

Opis zdjęcia:
Na scenie teatralnej stoją trzy osoby: po lewej stronie mężczyzna w czarnym habicie zakonnym wyciąga rękę w kierunku drugiej postaci. Po prawej stronie stoi mężczyzna w mundurze przypominającym niemiecki mundur z czasów II wojny światowej, z opaską na ramieniu. W tle, pomiędzy nimi, klęczy kolejna osoba w habicie, z głową pochyloną i rękami przy twarzy, jakby się modliła lub błagała. Scena sprawia wrażenie dramatycznego spotkania lub przesłuchania inspirowanego wydarzeniami historycznymi.

Ostatecznie spodnie i mundur nie stanowiły kompletu – różniły się kolorem, co zostało zauważone i skomentowane przez lokalną prasę po spektaklu w Skarżysku-Kamiennej.

Dalsze losy munduru

Mundur SS był wykorzystywany także w innych inscenizacjach, m.in. w krótszym spektaklu „Mały Maksymilian”, napisanym przez Annę Osławską i granym przez trzech franciszkanów zarówno w Polsce, jak i w USA. Po zakończeniu działalności scenicznej mundur został przekazany do Niepokalanowa, gdzie – według relacji – ma zostać wystawiony w muzeum jako pamiątka po spektaklu i narzędzie edukacji historycznej.

Znaczenie spektaklu i rekwizytów

Spektakl „Rycerz Niezłomny” stał się ważnym wydarzeniem upamiętniającym postać św. Maksymiliana Kolbego. Wykorzystane rekwizyty, a zwłaszcza mundur SS, nie tylko budowały autentyczność przedstawienia, ale także stały się symbolem pamięci o tragicznych wydarzeniach II wojny światowej i narzędziem edukacji dla kolejnych pokoleń.

4. Ciekawostki dotyczace scenariusza lwowskiego do spektaklu pt. „Nie masz jak Lwów”
Historia opowiedziana przez pana Ryszarda Filipowicza i panią Stanisławę Kuś.

Oto ich relacja:

Spektakl „Nie masz jak Lwów” został przygotowany z okazji 100-lecia odzyskania niepodległości przez Polskę. Twórcy chcieli nie tylko uczcić tę ważną rocznicę, ale także przybliżyć widzom klimat dawnego Lwowa – miasta o bogatej, wielokulturowej tradycji, łączącego polskie i ukraińskie wpływy.

„To, że Polskę i Ukrainę łączy podobieństwo kulturowe i historyczne, wie każdy, ale na pewno nie wszyscy znają postać batiara, która pojawiła się w spektaklu o Lwowie. Kierowaliśmy się nie tylko powinnościami patriotycznymi, ale również chęcią obcowania z kulturą Lwowa” – wspominają pan Ryszard i pani Stanisława.

W przedstawieniu dużą wagę przywiązano do detali kostiumów i rekwizytów, aby jak najlepiej oddać klimat międzywojennego Lwowa. Mężczyźni nosili luźne spodnie oraz charakterystyczne czapki w kratkę, przekrzywione na bakier – typowy atrybut batiara. Panie prezentowały się w kolorowych, subtelnych sukniach, a kapelusz był nieodłącznym elementem stroju, podkreślającym urok i elegancję. Szczególną rolę odegrała parasolka Andzi, którą zabierała ze sobą „na wychodne”, by dodać sobie tajemniczości i wdzięku.

Nasi charyzmatyczni seniorzy od razu poczuli klimat tamtych lat. Jak urodzeni Lwowiacy, łączyli specyficzną muzykę z melodyjnym językiem oraz strojem. W realizację spektaklu zaangażowało się ponad 30 artystów. Stroje aktorów harmonizowały z klimatem epoki – mężczyźni paradowali w luźnych spodniach i czapkach w kratkę, panie zachwycały subtelnymi, gustownymi, kolorowymi sukniami. Kapelusz, jako szczególny rekwizyt, musiał współgrać z urodą sukni i dyskretnie podkreślać piękno kobiecej twarzy. Tylko Andzia, wychodząc z domu, zabierała ze sobą piękną parasolkę, pod którą skrywała swój czar.

Oto kilka zdjęć z przedstawienia pt. „Nie masz jak Lwów”

 

Opis zdjęcia:
Dziewięć osób, głównie kobiet w średnim i starszym wieku, stoi w dwóch rzędach w jasnym pomieszczeniu przypominającym salę spotkań lub dom kultury. Większość ubrana w eleganckie, wzorzyste sukienki i kapelusze w stylu retro. W tle zegar ścienny, mapa, drzwi oraz fragmenty wystroju wnętrza. Na pierwszym planie widoczne są stoły i krzesła, na jednym ze stołów leżą kartki papieru i zielony pojemnik.

 

Opis zdjęcia:
Dziewięć osób, głównie kobiet w średnim i starszym wieku, stoi w jasnym pomieszczeniu przypominającym salę spotkań lub dom kultury. Większość ubrana w eleganckie, wzorzyste sukienki i kapelusze w stylu retro. W tle zegar ścienny, fragment mapy i drzwi, po prawej stronie widoczne są kolorowe flagi. Na pierwszym planie stół z jasnym blatem, na którym leży talerz z ciastkami. Wszyscy uczestnicy stoją w grupie, rozmawiają lub pozują do wspólnego zdjęcia.

 

Opis zdjęcia:
W jasnym pomieszczeniu, przypominającym salę spotkań, stoi grupa starszych osób, głównie kobiet. Kobiety ubrane są w eleganckie, wzorzyste sukienki i spódnice, wiele z nich ma na głowie kapelusze lub stylowe nakrycia głowy. W tle, po lewej stronie, widoczny jest zegar ścienny. W centrum grupy, nieco z przodu, stoi kobieta w ciemnej, wzorzystej sukni i jasnym kapeluszu, sprawiająca wrażenie osoby prowadzącej rozmowę. Po prawej stronie kilka kobiet ustawiło się blisko siebie, jakby przygotowywały się do wspólnego występu. Wśród kobiet, w głębi pomieszczenia, znajduje się także mężczyzna w jasnej czapce i zielonej kurtce, który stoi tyłem do pań. Atmosfera zdjęcia jest pogodna i elegancka, a uczestnicy wyglądają na zaangażowanych i zadowolonych z udziału w wydarzeniu. Różnorodność strojów i dodatków podkreśla wyjątkowy charakter spotkania.

Dopracowany w każdym szczególe spektakl „Nie masz jak Lwów” cieszył się ogromnym zainteresowaniem i uznaniem widzów. Każde przedstawienie kończyło się gromkimi brawami, co było najlepszym dowodem na docenienie pracy całego zespołu.

Miejsca i liczba występów

Aktorzy z grupy „Radosna Gromada” z Nowego Bieżanowa wystąpili aż 11 razy, prezentując spektakl:

• mieszkańcom dzielnicy Bieżanów,

• w Centrum Kultury Podgórza,

• podczas przeglądu artystycznego w Muszynie,

• w Domu Pomocy Społecznej w Brzegach,

• w DPS na Ułanów,

• przy ulicy Wielickiej,

• dwukrotnie w DPS w Nowej Hucie,

• a także w zaprzyjaźnionych Rodzinach Kolpinga.

Klimat przedwojennego Lwowa

W przedstawieniu połączono charakterystyczną muzykę lwowską z melodyjnym językiem, co pozwoliło widzom poczuć niepowtarzalny klimat przedwojennego miasta. Wykorzystano znane lwowskie szlagiery oraz elementy gwary, które stanowiły nieodłączny element lwowskiej tożsamości.

Dbałość o autentyczność

Twórcom zależało na wiernym odtworzeniu atmosfery dawnego Lwowa. Szczególną uwagę poświęcono postaciom batiarów, zagłębiając się w ich historię i specyfikę.

„Otóż batiar (baciar, baciarz) to potoczne określenie ‘człowieka ulicy’ lwowskiej. Nazwę tę spopularyzował Jan Lam, satyryk, publicysta, nauczyciel, redaktor ‘Dziennika Polskiego’. Właśnie jemu zależało, by pokazać duszę batiara – człowieka biednego, ale dobrodusznego i skorego do zabawy.”

Dzięki zaangażowaniu i pasji zespołu, spektakl nie tylko bawił, ale również edukował, przybliżając widzom bogactwo lwowskiej kultury i tradycji.

 

Opis zdjęcia:
Grupa kilkunastu osób, głównie seniorów, stoi na scenie w jasnym pomieszczeniu podczas występu lub próby. Uczestnicy ubrani są w kolorowe, stylizowane stroje nawiązujące do mody retro – mężczyźni mają na sobie luźne spodnie, koszule, marynarki, czapki w kratkę lub kapelusze, a kobiety noszą eleganckie sukienki, kapelusze i ozdobne dodatki. W tle widoczne są biało-czerwone flagi oraz duży biały ekran z czarnym symbolem Polski Walczącej i informacjami o wydarzeniu. Przed sceną ustawione są wazony z biało-czerwonymi kwiatami oraz dekoracyjne świece. Po prawej stronie znajduje się mikrofon na statywie, a obok niego kobieta w czerwonej sukience trzyma kartkę, jakby przygotowywała się do przemówienia lub śpiewu. Atmosfera zdjęcia jest radosna i uroczysta, a uczestnicy wyglądają na zaangażowanych w wydarzenie o charakterze patriotycznym lub kulturalnym.

Batiarzy – legendarni bohaterowie Lwowa

Najsłynniejszymi batiarami byli Szczepko i Tońko, postacie rozsławione dzięki radiowej audycji „Wesoła lwowska fala”. Ich barwne charaktery, dowcip i niepowtarzalny lwowski styl stały się symbolem przedwojennego Lwowa. Audycja, nadawana w latach 30. XX wieku, przyczyniła się do popularyzacji lwowskiej gwary i kultury ulicznej, czyniąc z batiarów prawdziwe legendy miasta.

„Najsłynniejszymi batiarami byli Szczepko i Tońko, obaj rozpowszechnieni dzięki radiowej audycji „Wesoła lwowska fala”. Takich właśnie bohaterów odtworzyliśmy w spektaklu, ubierając ich w typowe stroje ulicy i obdarzając we lwowską gwarę” – opowiedział pan Ryszard.

Batiarzy w spektaklu

W przygotowanym spektaklu postacie batiarów zostały wiernie odtworzone:

• Stroje: Aktorzy wcielający się w batiarów nosili charakterystyczne, uliczne ubrania – luźne spodnie, czapki w kratkę przekrzywione na bakier oraz dodatki podkreślające ich nieformalny styl.

• Gwara lwowska: Szczepko i Tońko mówili specyficzną, melodyjną gwarą, która była nieodłącznym elementem lwowskiej tożsamości i dodawała autentyczności scenicznym dialogom.

• Charakter: Batiarzy byli przedstawiani jako ludzie sprytni, dowcipni, życzliwi i zawsze gotowi do pomocy, ale także skłonni do psot i zabawy.

Dzięki temu spektakl nie tylko przypomniał widzom o legendarnych bohaterach Lwowa, ale również przybliżył klimat dawnego miasta, jego kulturę i niepowtarzalny język. Wykorzystanie postaci Szczepka i Tońka oraz autentycznej gwary lwowskiej sprawiło, że przedstawienie cieszyło się dużym uznaniem i wywołało wiele wzruszeń wśród publiczności.

 

Opis zdjęcia:
Dziewięć osób w średnim i starszym wieku bierze udział w inscenizacji lub występie na scenie. Na pierwszym planie dwóch mężczyzn w kolorowych, niecodziennych strojach i chustkach na głowie stoi przy mikrofonach, jeden z nich gestykuluje podczas wypowiedzi. W tle siedem kobiet ubranych w wzorzyste sukienki, żakiety i kapelusze, ustawionych w półkolu. Wszyscy uczestnicy mają pogodny wyraz twarzy, scena ma jasne tło.

 

Opis zdjęcia:
Siedem osób w średnim i starszym wieku bierze udział w inscenizacji lub występie na scenie. Na pierwszym planie dwóch mężczyzn w kolorowych, niecodziennych strojach i chustkach na głowie stoi przy mikrofonie, jeden z nich gestykuluje podczas wypowiedzi. W tle pięć kobiet ubranych w wzorzyste sukienki i kapelusze, stojących w półkolu. Wszyscy uczestnicy mają pogodny wyraz twarzy, scena ma jasne tło.

Gwara batiarów wyróżniała się charakterystyczną wymową i specyficznym humorem ulicy – nigdy wulgarnym, wręcz na swój sposób wyszukanym.

O to przykład ze scenariusza:

Tońko: Ooo bu ja si na kubitach znam

Szczepko: Tońko ni taki fifki, taki uczony byli, a jeszcze żadnym baby ni poznał i du końca świata ni pozna.

Bu kazda baba, rozumiesz mi, tu tak jak fajna liberka na patelni.

Najsampirw pali si braci i du ciebi i skwirczy, będzie dobra i tobi si zdaji, ży samemu
zaduwoleni będzieśz z ni miał.

Aż Ci ślina po brodzie ciekni. Ali jak si do ni zabierzysz i ukąsisz – tu dopiru ta gorąc
wylizi.

I tak Ci pupieczy, ze Ci zadny lekarstwu ulgi ni zrobi na całe zyci.

 

Opis zdjęcia:
Sześć osób w średnim i starszym wieku bierze udział w inscenizacji lub spotkaniu w jasnym pomieszczeniu. Pięć osób stoi w półkolu, ubranych w różnorodne stroje: trzy kobiety w kolorowych, wzorzystych sukienkach i kapeluszach, mężczyzna w zielonym garniturze i kapeluszu oraz kobieta w jasnym nakryciu głowy. Osoby rozmawiają ze sobą, część z nich uśmiechnięta. W tle zegar na ścianie, drzwi i fragment mapy. Na pierwszym planie stół z jasnym blatem i kilkoma kartkami papieru.

Reakcje i recenzje
W relacjach prasowych i lokalnych serwisach informacyjnych spektakl był oceniany jako udane połączenie edukacji historycznej z rozrywką i integracją społeczną. Widzowie doceniali autentyczność i emocjonalność przedstawienia, a także jego rolę w przypominaniu o dziedzictwie Lwowa. Spektakl był postrzegany jako żywa lekcja historii i kultury, która pozwalała na sentymentalną podróż do przeszłości.

5. „Wiśniowy Sad” – historia spektaklu

Premiera spektaklu „Wiśniowy Sad” – refleksja i emocje

Premiera spektaklu „Wiśniowy Sad” odbyła się 18 czerwca 2019 roku w Domu Kolping w Krakowie. Grupa teatralna „ABRA” sięgnęła po jedno z najważniejszych dzieł Antona Czechowa, przedstawiając widzom dramat o losach rosyjskiej rodziny arystokratycznej, wdowy Lubow Raniewskiej i jej bliskich, którzy muszą pogodzić się z utratą rodzinnego majątku oraz tytułowego sadu.

O czym opowiada „Wiśniowy Sad”?

Dramat Czechowa ukazuje:

• Rozpad dawnego świata – majątek Raniewskiej, symbolizujący minioną epokę, zostaje sprzedany z powodu długów, a nowym właścicielem zostaje syn byłego pańszczyźnianego chłopa. To metafora przemian społecznych i końca arystokratycznych czasów.

• Nostalgię i nieumiejętność adaptacji – bohaterowie, zwłaszcza starsze pokolenie, nie potrafią pogodzić się ze zmianami, żyją wspomnieniami i nie są w stanie podjąć decyzji, które mogłyby uratować ich przyszłość.

• Przemijanie i utratę – sztuka porusza uniwersalne tematy przemijania, tęsknoty za przeszłością, a także konieczności zmierzenia się z nową rzeczywistością, która często wydaje się nieuchronna i bolesna.

Klimat spektaklu w wykonaniu grupy „ABRA”

Grupa „ABRA” stworzyła wyjątkową atmosferę, która pozwoliła widzom zanurzyć się w świat Czechowa – pełen subtelnych emocji, liryzmu oraz refleksji nad losem człowieka i nieuchronnością zmian. Aktorzy-amatorzy z ogromnym zaangażowaniem oddali zarówno dramatyzm sytuacji bohaterów, jak i uniwersalność przesłania utworu.

Dzięki wrażliwości i autentyczności zespołu, spektakl nie tylko wzruszał, ale także skłaniał do głębszej refleksji nad własnym życiem, przemijaniem oraz wartością rodzinnych i społecznych więzi. Przedstawienie spotkało się z ciepłym przyjęciem publiczności, a jego klimat na długo pozostał w pamięci widzów.

Znaczenie „Wiśniowego Sadu” dziś

Dramat Czechowa, mimo upływu ponad stu lat od premiery, pozostaje niezwykle aktualny. Pokazuje, jak trudno jest zaakceptować zmiany, jak bolesna bywa utrata tego, co znane i bliskie, oraz jak ważna jest umiejętność odnalezienia się w nowej rzeczywistości. Grupa „ABRA” udowodniła, że klasyka może być żywa i poruszająca również dla współczesnego widza.

 

Opis zdjęcia:
Na plakacie przedstawiono drewniane ramy okienne z dwoma skrzydłami, przez które widoczny jest kwitnący wiśniowy sad, co odnosi się do tytułu spektaklu „Wiśniowy Sad”. Po bokach okna wiszą białe, lekko prześwitujące firanki, rozchylone, odsłaniające widok na zewnątrz. Na górze po lewej stronie wypisane są nazwiska aktorów i uczestników spektaklu. W centrum, na przezroczystym tle okna, znajduje się duży napis „Wiśniowy Sad” w kolorze żółtym. Poniżej podana jest data premiery: 18.06.2019 oraz miejsce: Dom Kolping, ul. Żułowska 51. Prawa strona plakatu zawiera logotyp organizacji Kolping. Całość utrzymana jest w ciepłej, przyjaznej kolorystyce, dominują odcienie drewna, bieli i zieleni, tworząc spokojną atmosferę. Widok przez okno symbolizuje otwartość na przyrodę i przesłanie sztuki.

Historię związaną ze spektaklem opowiada pani Krystyna Maciurzyńska, członkini amatorskiej grupy teatralnej „ABRA”, działającej przy Stowarzyszeniu Rodzina Kolpinga „Klub Celtycki”.

Oto jej relacja:
„Po sukcesach związanych z wystawieniem sztuk: „Matka” wg Jerzego Szaniawskiego, „Moralność Pani Dulskiej” wg Gabrieli Zapolskiej oraz „Uciekła mi przepióreczka” wg Stefana Żeromskiego, kontynuowaliśmy prezentowanie klasyki, którą bardzo lubiła nasza reżyserka, pani Aleksandra Abram. Rozpoczęliśmy przygotowania do wystawienia „Wiśniowego Sadu” wg Antoniego Czechowa. Już na samym początku pojawił się problem – w spektaklu przewidziane były dwie role męskie, a w naszej grupie aktorskiej mieliśmy tylko jednego mężczyznę. Zapadła szybka decyzja: zamiast brata Leonida Gajewa, Lubow Andriejewna Raniewska będzie miała siostrę – Leonię Andriejewną Gajewą.

Rozpoczęły się intensywne, półroczne próby. Niektóre fragmenty konsultowaliśmy z panem Arturem Dziurmanem, który również pomagał nam w przygotowaniu ostatecznej wersji spektaklu, uczestnicząc w próbach” – relacjonuje pani Krystyna.

 

Opis zdjęcia:
Sześć osób w średnim i starszym wieku bierze udział w inscenizacji lub spotkaniu w jasnym pomieszczeniu. Po lewej stronie kobieta w jasnej chustce na głowie siedzi na krześle z ręką na twarzy, obok niej stoi kobieta w czerwonym stroju trzymająca wachlarz. Na środku siedzi kobieta w czarnym ubraniu, obok niej stoi mężczyzna w marynarce, kamizelce i z teczką, który gestykuluje podczas wypowiedzi. Po prawej stronie dwie kobiety siedzą na krzesłach, jedna w fioletowej sukni, druga w białej bluzce i czerwonej spódnicy. W tle jasna zasłona i okno, po prawej stronie zielona roślina.

 

Opis zdjęcia:
Dziewięć osób, w większości kobiet w średnim i starszym wieku, pozuje wspólnie w jasnym pomieszczeniu z drewnianą podłogą. Siedem osób stoi z tyłu, dwie osoby (mężczyźni) klęczą z przodu. Część osób ubrana w kolorowe bluzki i swetry, jedna z kobiet trzyma w rękach dużą kartkę lub plakat. W tle jasne ściany, duże okno z białą firanką i kilka krzeseł ustawionych pod ścianą.

Ważne chwile i emocje – premiera „Wiśniowego Sadu”
Nadszedł bardzo ważny moment – 18 czerwca 2019 roku, dzień premiery spektaklu w Domu Kolpinga w Krakowie przy ulicy Żułowskiej 51. Trema była ogromna, a emocje sięgały zenitu, ponieważ na premierę zaproszono członków Dzieła Kolpinga aż z pięciu stowarzyszeń.

Opis zdjęcia:
Na zdjęciu znajduje się grupa sześciu dorosłych osób stojących w jasnym pomieszczeniu z drewnianą podłogą i jasnymi ścianami. W tle widoczne jest duże okno z białymi zasłonami oraz zielona roślina w donicy. Pięć kobiet i jeden mężczyzna stoją blisko siebie, pozując do wspólnej fotografii. Każda z osób trzyma w rękach pojedynczą czerwoną różę, co sugeruje uroczystą okazję, taką jak zakończenie wydarzenia, przedstawienia lub jubileuszu.Kobiety ubrane są w eleganckie stroje: sukienki i żakiety w jasnych oraz ciemnych kolorach, niektóre z nich mają na sobie kwiatowe wzory lub ozdobne dodatki. Mężczyzna, stojący pośrodku grupy, ubrany jest w jasną koszulę, ciemną marynarkę i krawat. Wszyscy uczestnicy zdjęcia wyglądają na zadowolonych i uśmiechniętych, panuje pogodna i przyjazna atmosfera.

Zdjęcie oddaje klimat kameralnego spotkania lub uroczystości, a jasne wnętrze oraz naturalne światło wpadające przez okno podkreślają ciepły i radosny nastrój chwili.

Jak mówili sami aktorzy, udało im się wystąpić bez większych „potknięć”. Sala była wypełniona po brzegi, a spektakl doczekał się pierwszej w historii grupy transmisji na żywo w internecie.
„Bardzo dużą pomoc w przygotowaniach do premiery otrzymaliśmy od pracowników Dzieła Kolpinga w Polsce: panów Józefa Sikorskiego i Pawła Khmary. Kolejny spektakl wystawialiśmy w Spółdzielni Mieszkaniowej na Prądniku Białym, w parafii Pana Jezusa Dobrego Pasterza. Następnie zagraliśmy ten spektakl w Domu Opieki Społecznej w Krakowie” – opowiada pani Krysia.

„Ja jestem po wypadku, ze złamaną ręką, z utraconym wiśniowym sadem, płaczę w ostatniej scenie, a razem ze mną płaczą widzowie – pensjonariusze DPS. Im też było żal mnie, aktorki grającej z wielkim bólem, i tego utraconego majątku”

„Wiśniowy Sad” był wystawiany wielokrotnie, za każdym razem przyjmowany ciepło i żegnany gromkimi brawami. Niezapomnianym przeżyciem był występ grupy w Rodzinie Kolpinga w Bochni – 11 czerwca 2022 roku. Ich scenografia – piękny baner zaprojektowany przez panią Patrycję Kwapik, przedstawiający okno z widokiem na sad – okazał się zbyt duży, by zabrać go do Bochni, więc trzeba było szybko zmienić scenografię. Na szczęście z pomocą przyszły koleżanki z Bochni, dekorując scenę gałęziami i spontanicznie kupionymi czereśniami, ponieważ wiśnie w tym czasie jeszcze nie dojrzały.

 

Opis zdjęcia:
Plakat teatralny przedstawiający widok przez drewniane okno na kwitnące drzewo wiśniowe. Po bokach okna białe zasłony. Na szybie duży żółty napis 'WIŚNIOWY SAD' oraz mniejszy tekst informujący o spektaklu na podstawie sztuki Antoniego Czechowa. Pod spodem data, godzina i miejsce wydarzenia: 11 czerwca 2022, godz. 17:00, sala przy Dolnym Kościele św. Pawła Apostoła w Bochni. Po lewej stronie lista obsady, po prawej logotyp organizatora i nazwy zespołów muzycznych. W lewym dolnym rogu okrągły napis 'WSTĘP WOLNY'."

 

Opis zdjęcia:
Pięć osób w średnim i starszym wieku w pomieszczeniu przypominającym scenę teatralną lub salę spotkań. Po lewej stronie stoi mężczyzna w jasnej koszuli i okularach, obok niego młoda kobieta z czerwoną opaską na głowie, ubraną w kolorową bluzkę i spódnicę, trzymająca w ręku gazetę. Na środku starsza kobieta w fioletowym stroju, zwrócona bokiem, rozmawiająca z dwiema kobietami po prawej stronie: jedna w ciemnym ubraniu i okularach, trzymająca gazetę, druga w białej bluzce i czarnej kamizelce. W tle zasłony w ciepłych kolorach, a na pierwszym planie stół z białym obrusem i talerzem z owocami.

Sala teatralna w Parafii św. Pawła Apostoła w Bochni była pełna – wszystkie miejsca siedzące zajęte, wielu ludzi stało pod ścianami. Tak licznej widowni aktorzy-amatorzy się nie spodziewali. Byli poruszeni ogromnym zainteresowaniem spektaklem, a emocje sięgnęły zenitu.

Pani Krysia opowiada dalej:
„Wychodzę na scenę, aby zapowiedzieć spektakl, zapada cisza, słychać tylko zegar wybijający godzinę i zaczynamy. Ten występ to było naprawdę niesamowite przeżycie”.

Ciekawostka dotycząca przygotowań spektaklu „Wiśniowy Sad”

Próby do spektaklu odbywały się w siedzibie Domu Kolpinga w Krakowie przy ulicy Żułowskiej, na sali konferencyjnej. Najczęściej odbywały się one popołudniami, ale czasami aktorzy ćwiczyli również w godzinach pracy biura. Kiedy na próbach pojawiał się pan Artur Dziurman i instruował lub demonstrował jak mają grać aktorzy wcielający się w poszczególne role swoim bardzo donośnym głosem, pracownicy biura przybiegali, aby sprawdzić czy wszystko jest w porządku, czy nic się nie stało. W całym budynku było słychać przygotowania do „Wiśniowego Sadu”.

Rekwizyt - Baner stanowiący scenografię do spektaklu „Wiśniowy Sad”

 

Opis zdjęcia:
Widok przez drewniane okno z białymi zasłonami na kwitnące drzewa owocowe w słoneczny, wiosenny dzień. Na parapecie stoi ozdobny ceramiczny dzbanek z niebieskim wzorem. Poza oknem widać zieloną trawę i gałęzie pełne białych kwiatów na tle błękitnego nieba.

 

Opis zdjęcia:
Prostokąt wypełniony niebieskim kolorem, przedstawiony w orientacji poziomej. Nad prostokątem znajduje się pozioma linia z podpisem '350 cm', a po lewej stronie pionowa linia z podpisem '240 cm', wskazujące wymiary figury. Rysunek ma charakter techniczny lub schematyczny, bez dodatkowych elementów dekoracyjnych.

Baner o wymiarach - 350 cm szerokości i 260 cm wysokości przedstawia małe drewniane okno w drewnianym domu z białymi zasłonkami. Za oknem widoczne są gałęzie kwitnących na biało drzew wiśniowych oraz droga prowadzącą do domu przy której również kwitną na biało drzewa.

Baner zaprojektowała pani Patrycja Kwapik związana z organizacją – Dziełem Kolpinga w Polsce od wielu lat. Czynnie uczestniczyła w życiu „Rodzin Kolpinga” pomagając im w różnych przedsięwzięciach. Po wykonaniu grafiki i przygotowaniu do druku, zlecono firmie drukarskiej realizację projektu i tak oto powstał ten piękny rekwizyt wykorzystywany w kolejnych odsłonach „Wiśniowego Sadu”.

6. Spektakl pt. „100 lat Parafii Pana Jezusa Dobrego Pasterza” wystawiany przez grupę „ABRA”.

Opis przygotowała pani Krystyna Maciurzyńska.

W 2024 roku Parafia Pana Jezusa Dobrego Pasterza obchodziła jubileusz 100-lecia swojego istnienia. Ksiądz Proboszcz, a równocześnie prezes Rodziny Kolpinga „Klub Celtycki” zaproponował, aby grupa tetatralna „ABRA” przygotowała sztukę nawiązującą tematycznie do wspomnianej rocznicy. Udało im się zebrać całkiem sporo materiałów, ale mieli problem z napisaniem scenariusza. I tutaj znowu z pomocą przyszedł im niezawodny Pan Artur Dziurman. Na podstawie zebranych wspomnień i materiałów napisał scenariusz do sztuki pt. „100 lat Parafii Pana Jezusa Dobrego Pasterza” później zmieniony na „100 LAT!”.

Sztuka miała charakter konferencji prasowej. Reżyserii podjęła się Pani Krystyna Maciurzyńska. Udało im się zebrać znaczną grupę - 8 aktorów oraz kilku statystów i już po trzech miesiącach prób odbyła się premiera sztuki, a dokładnie w dniu: 16.06.2024 roku.

Przygotowany przez grupę teatralną spektakl uswietnił główne obchody rocznicy 100-lecia w Parafii. Ponownie sztuka była wystawiana w Sanktuarium „Ecce Homo” w Krakowie podczas uroczystych obchodów wspomnienia Siostry Bernardyny założycielki Zgromadzenia.

 

Opis zdjęcia:
Grupa kilkunastu osób, w tym siostry zakonne, ksiądz i osoby świeckie, uczestniczy w spotkaniu w muzealnej sali z ekspozycją historyczną. Na pierwszym planie kobieta w marynarce i spódnicy mówi do mikrofonu, obok niej na ławkach siedzą uczestnicy spotkania. W tle gabloty z fotografiami, eksponatami i krzyż na ścianie. Pomieszczenie jasne, z dużymi oknami i zasłonami po prawej stronie.

 

Opis zdjęcia:
Grupa osób, w tym kilka sióstr zakonnych w czarnych habitach oraz kobiety w świeckich ubraniach, stoi i siedzi w jasnej sali z muzealnymi gablotami w tle. Część uczestników trzyma śpiewniki lub kartki, jedna z sióstr gra na gitarze. W pomieszczeniu znajdują się drewniane ławki, a na ścianach wiszą gabloty z eksponatami i zdjęciami. Panuje spokojna, skupiona atmosfera spotkania lub wspólnej modlitwy.

 

Opis zdjęcia:
Dziewięć osób, w tym siostry zakonne w czarnych habitach oraz kobiety w eleganckich strojach, stoi w szeregu w jasnej sali z dużym krzyżem na ścianie. Kilka osób pochyla się lekko w geście ukłonu, inne stoją wyprostowane. W tle okno, drewniane ławki i zasłony. Atmosfera oficjalna, sugerująca uroczystość lub zakończenie występu.

Jak opowiada pani Krysia – „Przygotowania do tego spektaklu to był niesamowity zbieg wielu sprzyjających nam okoliczności. W 2023 roku rozpoczeliśmy projekt wzmacniający wolontariat w naszym stowarzyszeniu i dzieki temu otrzymalismy dużo wsparcia od wolontariuszy, koordynatora czy też wsparcia finansowego. Co najważniejsze pojawiło się wiele nowych osób bardzo otwartych na na nsze działania”.

Ciekawostka dot. spektaklu „100 LAT”

Podczas występu „Ecce Homo” w Krakowie aktorka Krystyna Maciurzyńska, wcielająca się w rolę ważnej pani profesor, prowadziła wspólnie z księdzem kanonikiem konferencję prasową. W pewnym momencie zauważyła, że księdzu wysunęła się koloratka. Delikatnie dotykając ręką swojej szyi, próbowała dyskretnie zasygnalizować aktorowi, by poprawił koloratkę.

Gest ten został jednak zupełnie inaczej zinterpretowany przez pana Jerzego. Jak opowiadała aktorka z uśmiechem, aktor uznał, że sygnał oznacza uznanie dla jego gry aktorskiej i że po zakończeniu spektaklu wspólnie uczczą ten fakt, wypijając „coś dobrego”. Sytuacja rozbawiła koleżanki dziennikarki obecne na sali, które ledwo powstrzymały śmiech, a sceniczny ksiądz kanonik także uśmiechał się zadowolony.

W efekcie, pan Jerzy występował do końca spektaklu z przekrzywioną koloratką, nieświadomy pierwotnego zamiaru koleżanki z obsady.

Opis zdjęcia:
Cztery osoby w średnim i starszym wieku uczestniczą w spotkaniu w jasnej sali z dużym drewnianym krzyżem na ścianie. Dwie osoby stoją przy stole przykrytym żółtym obrusem, jedna z nich trzyma kartkę. Na pierwszym planie dwie kobiety siedzą i stoją tyłem do aparatu, jedna z nich czyta z kartki. W tle widoczne są okno, ambonka oraz ekspozycja muzealna. Atmosfera skupiona, sugerująca modlitwę lub uroczyste spotkanie.

Zabawna anegdota z premiery

Podczas premiery spektaklu „Ecce Homo” w Krakowie wydarzyła się kolejna zabawna sytuacja. W mediach społecznościowych pojawiły się zdjęcia z przedstawienia, na których pani Krystyna trzyma w rękach pracę doktorską — rekwizyt ze sceny. Już po kilku godzinach od publikacji tych zdjęć aktorka zaczęła otrzymywać gratulacje od znajomych i koleżanek, które były przekonane, że właśnie obroniła swoją własną pracę doktorską. Doskonale pokazuje to, jak życie potrafi przypominać teatr i jak łatwo można pomylić fikcję sceniczną z rzeczywistością.

 

Opis zdjęcia:
Starsza kobieta z krótkimi siwymi włosami, ubrana w jasną marynarkę i czarną spódnicę, stoi przy stole przykrytym żółtym obrusem, trzymając książkę. Po prawej stronie mężczyzna w ciemnym stroju duchownym stoi z rękami złożonymi, uśmiechnięty. W tle duży drewniany krzyż oraz dwa czarno-białe portrety postaci w habitach. Pomieszczenie jasne, o charakterze uroczystym lub religijnym.

Plakat z wizerunkiem pierwszego drewnianego kościoła

Warto również wspomnieć o plakacie promującym spektakl, na którym widnieje wizerunek pierwszego drewnianego kościoła w Parafii Pana Jezusa Dobrego Pasterza w Krakowie. Ten historyczny motyw nie tylko podkreśla lokalny charakter wydarzenia, ale także nawiązuje do tradycji i dziedzictwa parafii, co nadaje całości wyjątkowy klimat i znaczenie.
Udało nam się odnaleźć zdjęcie przedstawiające wizerunk pierwszego drewnianego kościoła w Parafii Pana Jezusa Dobrego Pasterza, które posłużyło jako podstawa do stworzenia plakatu do tego własnie spektaklu.

Zadania opracowania plakatu podjeła się nasza wolontariuszka pani Patrycja Kwapik.
Plakat przedstawia w centralnej części po prawej stronie drewnianą świątynię zbudowaną w 1924 roku w Krakowie w Dzielnicy Prądnik Czerwony. Po lewej stronie umieszczono informacje dot. spektaklu jak np. reżyseria i aktorzy. W górnej części plakatu znajdują się logotypy Stowarzyszenia Rodzina Kolpinga „Klub Celtycki” oraz projektu „Teatr z pasją – program rozwoju wolontariatu na rzecz kultury i sztuki” w ramach, którego sfinansowano wystawienie spektaklu. Dolna część plakatu zawiera informacje dot. miejsca, daty i godziny wystawienia spektaklu oraz informacje o zbiórce charytatywnej na rzecz Hospicjum Domowego bł. Adolfa Kolpinga.

Opis zdjęcia:
Plakat teatralny informujący o spektaklu z okazji 100-lecia istnienia parafii Pana Jezusa Dobrego Pasterza w Krakowie. Po lewej stronie plakatu znajduje się tekst z tytułem wydarzenia '100 LAT!', informacjami o scenariuszu, reżyserii, obsadzie i dacie spektaklu: 16 czerwca 2024, godz. 17:00, sala teatralna w podziemiu kościoła przy ul. Dobrego Pasterza 4, Kraków. Po prawej stronie widnieje czarno-białe zdjęcie drewnianego kościoła z wysoką wieżą i krzyżem na szczycie. W dolnej części plakatu umieszczono informację o bezpłatnym wstępie oraz logotypy organizatorów.

♻️ „Nadawanie życia” – drugie życie teatru i wspomnień

W ramach realizacji zadania pt. „Reminiscencje Teatralne – Wirtualna Galeria Pamięci” udało się zorganizować warsztaty pn. „Nadawanie życia”, skierowane do dwóch grup senioralnych – łącznie 30 osób. Zajęcia odbyły się w dwóch czterogodzinnych cyklach i miały na celu wzmocnienie świadomości ekologicznej uczestników, poprzez praktyczne działania w duchu obiegu cyrkularnego – czyli ponownego wykorzystania istniejących materiałów teatralnych.

Seniorzy pracowali z kostiumami, rekwizytami i elementami scenografii, nadając im nowe znaczenie i formę – poprzez przeróbki, renowację oraz twórcze metamorfozy. W ten sposób pokazali, że również w teatrze możliwa jest troska o środowisko i odpowiedzialna konsumpcja.

Warsztaty prowadził animator – pan Józef Sikorski, posiadający doświadczenie w pracy z seniorami, przy tworzeniu archiwów społecznych i galerii pamięci. W czasie zajęć uczestnicy nie tylko pracowali manualnie, ale także poznali nowoczesne narzędzia cyfrowe służące do utrwalania wspomnień – m.in. sposoby archiwizacji fotografii, nagrywania wspomnień i tworzenia krótkich wpisów dokumentujących działania artystyczne.

Animatora wspierała wolontariuszka – pani Patrycja Kwapik, która pomagała m.in. przy:

• wsparciu seniorów podczas warsztatów,

• tworzeniu grafik i treści do galerii pamięci online.

Udział w warsztatach został potwierdzony listami obecności oraz dokumentacją fotograficzną, która zasiliła zasoby Wirtualnej Galerii Pamięci. Zajęcia stały się inspirującą okazją do refleksji nad wartością wspomnień i przedmiotów, które – odpowiednio „odświeżone” – mogą służyć przez kolejne lata, zyskując nowe życie i nowe znaczenie.

Drugie życie rekwizytów teatralnych – przykłady ponownego wykorzystania

W ramach projektu realizowanego przez Stowarzyszenie Rodzina Kolpinga „Klub Celtycki” wybrane rekwizyty i elementy dekoracji zyskały nowe życie. Dzięki kreatywności oraz zaangażowaniu seniorów podczas warsztatów, udało się nie tylko ograniczyć odpady, ale również nadać starym przedmiotom nową, artystyczną wartość.

Przerobienie elementów dekoracji – zakup tkaniny typu Velvet

• Zakup nowej tkaniny Velvet umożliwił uzupełnienie i odświeżenie dekoracji kurtyny teatralnej, uszycie fartuszków dla kelnerów, zrobienie bilbord z napisem „Zjazd Jubileuszowy”.

• Seniorzy podczas warsztatów rozpruli materiały wykorzystane we wcześniejszych spektaklach, takich jak „Ekosystem” czy „100 lat!”, odzyskując wartościowe fragmenty tkanin.

• Pozyskane elementy zostały starannie wyselekcjonowane i połączone z nową tkaniną Velvet, tworząc efektowną scenografię, uzupełnienie strojów aktorów.

• Proces twórczy obejmował:

  • demontaż starych dekoracji,

  • selekcję najlepiej zachowanych fragmentów,

  • projektowanie nowego układu kurtyny, bilbordu,

  • projektowanie i szycie strojów kelnerów,

  • ręczne zszywanie i komponowanie całości.

Takie działania nie tylko wspierają ideę upcyklingu i zrównoważonego rozwoju, ale także budują więź międzypokoleniową i pozwalają seniorom aktywnie uczestniczyć w życiu artystycznym teatru. Każdy odnowiony rekwizyt staje się symbolem wspólnej pracy, kreatywności i szacunku dla tradycji.

 

Opis zdjęcia (dla słabowidzących):
Na zdjęciu znajduje się niewielka sala, w której odbywa się przedstawienie. Na pierwszym planie widać kilka osób siedzących tyłem do obiektywu, zwróconych w stronę sceny. Krzesła ustawione są w rzędach, a uczestnicy skupieni są na tym, co dzieje się z przodu. Na podwyższeniu lub przy ścianie stoją dwie osoby: kobieta i mężczyzna. Kobieta ubrana jest w jasną bluzkę i ciemną marynarkę, ręce ma złożone i przemawia do publiczności. Obok niej stoi mężczyzna w czarnym stroju przypominającym sutannę lub habit, z białym koloratką, co sugeruje, że może być duchownym. Oboje stoją przy stole nakrytym pomarańczowo-czarnym obrusem, na którym leżą przedmioty takie jak książki, butelka wody i kubek. Tło stanowi pomarańczowa plansza z przyczepionymi obrazkami lub zdjęciami, a po bokach wiszą zasłony w jasnym kolorze. Całość sprawia wrażenie kameralnego spotkania, być może o charakterze edukacyjnym lub religijnym.

 

Opis zdjęcia (dla słabowidzących):
Na zdjęciu widoczny jest fragment materiału lub tkaniny składającej się z dwóch wyraźnie odróżniających się kolorów. Górna część zdjęcia przedstawia pomarańczowy pas materiału, natomiast dolna część to ciemnoszary lub grafitowy fragment. Oba kolory oddzielone są ukośnym, prostym szwem, który biegnie przez środek zdjęcia. Materiał jest lekko pofałdowany i sprawia wrażenie miękkiego, syntetycznego tworzywa, być może stanowiącego element odzieży sportowej, kurtki lub zasłony. W lewym dolnym rogu widoczny jest niewielki fragment niezidentyfikowanego obiektu, który nie wpływa na ogólny odbiór zdjęcia. Całość utrzymana jest w prostym, minimalistycznym stylu, skupiając uwagę na kontrastujących barwach i fakturze tkaniny.

 

Opis zdjęcia (dla słabowidzących):
Na zdjęciu widoczny jest fragment stołu lub blatu, na którym rozłożony został ciemny materiał, prawdopodobnie tkanina przeznaczona do szycia. Materiał jest częściowo złożony, a jego powierzchnia ma lekko matową fakturę. Na tkaninie leżą nożyczki z żółto-czarną rączką oraz kawałek białej kredy krawieckiej, służącej do zaznaczania linii cięcia lub szycia. W lewym dolnym rogu można dostrzec kilka szpilek wbitych w materiał, a w prawym dolnym rogu widoczne są narysowane kredą linie, sugerujące przygotowania do cięcia lub szycia. Całość sprawia wrażenie miejsca pracy krawieckiej, gdzie trwa przygotowywanie wykroju lub obróbka tkaniny.

 

Opis zdjęcia (dla słabowidzących):
Na zdjęciu widoczny jest fragment materiału w intensywnym, pomarańczowym kolorze. Tkanina jest lekko pofałdowana, z widocznymi załamaniami i miękkimi zagięciami, które tworzą subtelne cienie na powierzchni. Nie widać żadnych dodatkowych przedmiotów ani wzorów – całość skupia się na jednolitej barwie i fakturze materiału. Zdjęcie sprawia wrażenie minimalistycznego, a uwagę przyciąga wyrazisty kolor oraz delikatna gra światła i cienia na powierzchni tkaniny.

Co powstało z tych materiałów?

Uczestnicy projektu SKAT, byli bardzo kreatywni. Przedstawili swoje pomysły na wykorzystanie materiałów. Oto efekty wspólnej pracy oraz umiejętności krawieckich pewnej krawcowej, która od lat pomaga seniorom w realizacji ich pomysłów i kreacji.

1. Kurtyna z nową historią – drugie życie teatralnych tkanin

Dzięki kreatywności i zaangażowaniu uczestników projektu, udało się stworzyć wyjątkową kurtynę sceniczną, która stała się nie tylko praktycznym elementem scenografii, ale również symbolem szacunku dla tradycji i troski o środowisko.

Nowa kurtyna powstała z połączenia czarnego materiału odzyskanego z wcześniejszych dekoracji – wcześniej służył on jako obrus i element scenografii w spektaklach takich jak „Ekosystem” czy „100 lat !”. Został on starannie odpruty, oczyszczony i przygotowany do ponownego użycia. Do tego fragmentu doszyto elegancką, miękką tkaninę typu Velvet, zakupioną w ramach projektu SKAT. Dzięki temu zabiegowi powstała kurtyna o wyjątkowym charakterze, łącząca w sobie fragmenty historii teatru z nowoczesnym wykończeniem.

Kurtyna została zawieszona podczas premiery spektaklu „Zjazd Jubileuszowy”, gdzie odegrała kluczową rolę w budowaniu nastroju i organizacji przestrzeni scenicznej. Jej głównym zadaniem było zasłonięcie aktorów oczekujących na swój występ przed wzrokiem widowni. Dzięki temu rozwiązaniu artyści mogli w spokoju przygotować się do wejścia na scenę, a widzowie skupiali się na właściwej części przedstawienia. Kurtyna nie tylko spełniła funkcję praktyczną, ale również wprowadziła elegancki, profesjonalny klimat, podkreślając wyjątkowy charakter wydarzenia.

To doskonały przykład na to, jak z pozornie niepotrzebnych już materiałów można stworzyć coś nowego i wartościowego, nadając rzeczom drugie życie i budując most między przeszłością a teraźniejszością teatru.

 

Opis zdjęcia (dla słabowidzących):
Na zdjęciu znajduje się niewielka sala, w której odbywa się spotkanie lub prezentacja. Na pierwszym planie widoczne są głowy kilku osób siedzących tyłem do aparatu, zwróconych w stronę sceny. Przed nimi, przy ścianie, stoi dwoje ludzi: kobieta i mężczyzna. Kobieta po lewej stronie ubrana jest w jasną bluzkę, ciemną marynarkę i spódnicę. Wygląda, jakby przemawiała do publiczności. Obok niej, po prawej stronie, stoi mężczyzna w długim, czarnym stroju przypominającym sutannę lub habit, co sugeruje, że może być duchownym. Oboje stoją przy stole nakrytym pomarańczowo-czarnym obrusem, na którym znajdują się przedmioty takie jak butelka wody, kubki oraz kilka drobiazgów. Tło stanowi pomarańczowa plansza z przyczepionymi trzema czarno-białymi zdjęciami lub grafikami. Całość sprawia wrażenie kameralnego spotkania o charakterze edukacyjnym, kulturalnym lub religijnym.

 

Opis zdjęcia (dla słabowidzących):
Na zdjęciu widoczny jest fragment materiału składającego się z dwóch kontrastujących kolorów: intensywnego pomarańczowego oraz czarnego. Materiał jest lekko pofałdowany, z widocznymi miękkimi zagięciami i załamaniami, które tworzą subtelne cienie na jego powierzchni. Kolory oddzielone są prostą, ukośną linią szwu, biegnącą przez środek zdjęcia. Pomarańczowa część znajduje się po lewej stronie i w dolnej części kadru, natomiast większa, czarna powierzchnia zajmuje prawą górną część zdjęcia. Całość sprawia wrażenie fragmentu gładkiego materiału. Zdjęcie utrzymane jest w minimalistycznym stylu, skupiając uwagę na kontrastujących barwach i fakturze tkaniny.

 

Opis zdjęcia:
Na zdjęciu znajduje się scena teatralna w niewielkiej sali, oświetlona ciepłym światłem. Tło stanowi ciemna kotara, na której widnieje napis w języku polskim. Na scenie ustawiono dwa stoliki przykryte jasnymi obrusami. Przy pierwszym, po prawej stronie zdjęcia, siedzą dwie kobiety ubrane na czarno, wyglądające poważnie i skupione. Na stole przed nimi stoją butelki z napojami oraz niewielka doniczka z kwiatkiem. Po lewej stronie sceny znajduje się drugi stolik, przy którym siedzi grupa kilku kobiet w różnym wieku, ubrane w eleganckie stroje, niektóre z nakryciami głowy. Rozmawiają ze sobą lub patrzą w stronę publiczności. Przy lewej krawędzi zdjęcia, na tle czarnej kurtyny, widoczna jest duża pomarańczowa strzałka skierowana w prawo. Podłoga sceny wykonana jest z jasnego drewna, a całość sprawia wrażenie inscenizacji teatralnej lub występu artystycznego, w którym uczestniczą głównie kobiety. Atmosfera na scenie jest spokojna i kameralna.

2. Fartuszki kelnerów – drugie życie materiałów w teatrze

W ramach warsztatów „Nadawanie życia” powstały wyjątkowe fartuszki kelnerów, będące przykładem kreatywnego upcyklingu i współpracy międzypokoleniowej.

Proces powstawania

• Materiały:
  Do uszycia fartuszków wykorzystano czarną tkaninę zakupioną w ramach projektu oraz pomarańczowe elementy odzyskane z wcześniejszych dekoracji teatralnych.

• Motyw filiżanki:
  Seniorzy przygotowali wzór filiżanki, który został przeniesiony na pomarańczowy materiał o wymiarach 10 x 15 cm.

• Kieszonki:
  Z pomarańczowego materiału powstały dwie kieszonki, które ozdobiły czarne fartuszki. Kolorystyka nawiązywała do barw Związku Centralnego Dzieła Kolpinga w Polsce, tworząc spójną i estetyczną całość z ubiorem kelnera.

• Wykończenie:
  Doświadczona krawcowa zszyła wszystkie elementy na maszynie i doszyła pasek umożliwiający wiązanie fartuszka w pasie.

Efekt końcowy

• Powstały dwa czarne fartuszki z pomarańczowymi kieszonkami ozdobionymi motywem filiżanki.

• Fartuszki zostały wykorzystane podczas premiery spektaklu „Zjazd Jubileuszowy” 30 marca 2025 r., doskonale wpisując się w scenografię i zamysł reżysera.

• Nowe elementy garderoby kelnerów podkreśliły profesjonalizm inscenizacji i dodały jej wyjątkowego charakteru.

Przyszłe wykorzystanie fartuszków

Nowo powstałe fartuszki kelnerów nie zakończą swojej roli na jednym spektaklu. Będą wykorzystywane podczas kolejnych przedstawień grup teatralnych „ABRA” i „Radosna Gromada”, zwłaszcza w scenkach rozgrywających się w kawiarni. Dzięki uniwersalnemu projektowi i trwałemu wykonaniu, te praktyczne i estetyczne rekwizyty posłużą teatrowi przez wiele sezonów.

To doskonały przykład, jak z pozornie niepotrzebnych już materiałów można stworzyć coś wartościowego i użytecznego. Takie działania nie tylko promują ekologiczne podejście i szacunek do zasobów, ale również wzmacniają integrację uczestników projektu. Wspólna praca nad nowymi elementami garderoby pozwala rozwijać umiejętności manualne, kreatywność oraz poczucie sprawczości i przynależności do zespołu. W ten sposób każdy spektakl zyskuje nie tylko wyjątkową oprawę, ale także głębszy wymiar – pokazuje, że troska o środowisko i wspólne zaangażowanie mogą być źródłem prawdziwej satysfakcji i inspiracji dla innych.

Opis zdjęcia
Na zdjęciu widoczny jest fragment stołu lub blatu, na którym rozłożone są materiały krawieckie. Centralną część zajmuje duży kawałek czarnej tkaniny, lekko pofałdowanej i rozłożonej na płasko. W prawym górnym rogu widać fragment innego materiału, również czarnego. Po lewej stronie zdjęcia leżą dwa prostokątne kawałki intensywnie pomarańczowej tkaniny. Na każdym z nich widoczny jest zarysowany jasną linią kontur filiżanki – prawdopodobnie szkic wykonany nicią lub kredą, przygotowany do haftu lub aplikacji. Pomarańczowe kawałki materiału są nieco postrzępione na brzegach, co sugeruje, że zostały niedawno wycięte. Całość sprawia wrażenie miejsca pracy krawieckiej lub rękodzielniczej, gdzie przygotowywane są elementy dekoracyjne lub aplikacje na większy projekt tekstylny. Zdjęcie skupia się na kontrastujących kolorach materiałów oraz widocznych śladach pracy ręcznej.

 

Opis zdjęcia
Na zdjęciu widoczne są dwa prostokątne kawałki intensywnie pomarańczowej tkaniny, ułożone jeden nad drugim na ciemnym tle. Na powierzchni obu fragmentów widoczny jest czarny, wyraźny kontur filiżanki z uszkiem oraz spodeczka, wykonany nicią lub cienkim pisakiem. Nad filiżankami unosi się linia imitująca parę, co sugeruje, że przedstawiają one gorący napój, najprawdopodobniej kawę lub herbatę. Linie są proste, minimalistyczne, przypominające szkic wykonany jednym ciągłym ruchem. Tkaniny leżą swobodnie, z widocznymi zagięciami i luźnymi nitkami na brzegach. Całość sprawia wrażenie etapu przygotowań do haftu czy aplikacji dekoracyjnej na większym projekcie tekstylnym.

 

Opis zdjęcia
Zbliżenie na stopkę maszyny do szycia podczas pracy. Widzimy fragment jasnopomarańczowego materiału, który jest zszywany równymi ściegami. Tkanina leży na czarnym materiale podkładowym, co tworzy wyraźny kontrast kolorystyczny. Na materiale wbita jest niebieska szpilka, która przytrzymuje zszywany brzeg. W tle widać wystający czarny fragment nici, a na pomarańczowym materiale są niewyraźne ślady czarnych nitek, prawdopodobnie ściegów dekoracyjnych lub wcześniejszych prób. Maszyna do szycia jest dobrze oświetlona i kadrowana z góry, co pozwala wyraźnie zobaczyć detal pracy rękodzielniczej. 

 

Opis zdjęcia
Na zdjęciu widoczny jest fartuch wykonany z ciemnej tkaniny, prawdopodobnie w kolorze czarnym. Fartuch rozłożony jest na płaskiej powierzchni, a jego materiał układa się w naturalne, miękkie fałdy. W centralnej części fartucha, na wysokości klatki piersiowej, przyszyta została prostokątna kieszeń z intensywnie pomarańczowej tkaniny. Na powierzchni tej kieszeni znajduje się delikatny, czarny kontur przedstawiający filiżankę ze spodkiem, z której unosi się para – rysunek wykonany w minimalistycznym stylu, przypominający szkic wykonany jednym ciągłym ruchem. Całość sprawia wrażenie starannie wykonanego rękodzieła lub personalizowanego fartucha, być może przeznaczonego do pracy w kawiarni, kuchni lub podczas warsztatów kulinarnych. W tle widoczne są fragmenty stołu oraz inne przedmioty, które sugerują, że zdjęcie zostało wykonane w domowym lub warsztatowym otoczeniu. Atmosfera zdjęcia jest spokojna i skupia uwagę na kontrastujących kolorach oraz dekoracyjnym elemencie fartucha.

 

Opis zdjęcia
Na drewnianej scenie, na tle czarnej kotary, znajduje się czarny baner z dużym, białym napisem wykonanym ręcznie: „ZJAZD JUBILEUSZOWY”. Przed banerem ustawione są dwa niewielkie stoliki przykryte jasnokremowymi obrusami. Przy lewym stoliku siedzi starsza kobieta ubrana elegancko – ma na sobie kwiecistą sukienkę, jasny żakiet i korale. Przy prawym stoliku siedzi inna starsza kobieta, ubrana w czarną garsonkę z eleganckimi dodatkami – czarne rękawiczki, kapelusik z woalką, trzyma torebkę na kolanach. W tle, przy tym samym stoliku, widać jeszcze jedną starszą kobietę ubraną na czarno i w kapeluszu, ale jej twarz jest częściowo w cieniu. Na środku zdjęcia stoi mężczyzna w średnim wieku, ubrany jak kelner – ciemna kamizelka, biała koszula i czarna zapaska z pomarańczową kieszenią. Trzyma ręce splecione i zdaje się prowadzić rozmowę z kobietą przy lewym stoliku. Całość oświetlona ciepłym światłem scenicznym. Atmosfera przypomina spektakl teatralny z akcją osadzoną w restauracji lub kawiarni.

 

Opis zdjęcia
Na tym zdjęciu również widoczna jest ta sama scena i baner z napisem „ZJAZD JUBILEUSZOWY”, ale kadr jest bardziej skupiony na dwóch postaciach na pierwszym planie. Po lewej stronie stoi uśmiechnięta kobieta w średnim wieku, ubrana w elegancką, intensywnie różową sukienkę bez rękawów. Ma krótkie siwe włosy i trzyma w rękach naszyjnik lub ozdobny sznurek. Jej postawa i mimika sugerują, że mówi coś z humorem. Na wprost niej, po prawej stronie, stoi ten sam mężczyzna-kelner z poprzedniego zdjęcia, w identycznym stroju – ciemna kamizelka i czarna zapaska z pomarańczową kieszenią. Jest zwrócony do niej twarzą i również się uśmiecha, co sugeruje żartobliwą wymianę zdań. W tle, przy stoliku, siedzą dwie starsze kobiety – jedna w białym żakiecie, druga w niebieskim. Na stole przed nimi stoją szklanki z napojami i doniczka z kwiatkiem. Scena nadal oświetlona ciepłym światłem, co podkreśla teatralny charakter przedstawienia.

3. Bilbord „Zjazd Jubileuszowy” – drugie życie teatralnych materiałów

Podczas przygotowań do spektaklu „Zjazd Jubileuszowy” narodził się pomysł, by wykorzystać czarny materiał typu Velvet, zakupiony w ramach projektu, jako tło do stworzenia wyjątkowego bilbordu z nazwą przedstawienia. Ten ogromny baner, o wymiarach 2,5 na 2 metry, stał się nie tylko efektowną dekoracją, ale także przykładem kreatywnego upcyklingu.

Do realizacji tej koncepcji posłużył materiał z doszytymi maszynowo cekinami, który trafił na warsztaty i miał już swoją sceniczną historię, wykorzystywany jako obrus w spektaklach sprzed lat. Sam bilbord – tło, wykonany został z materiału Velvet zakupionego w ramach projektu.
Na rozłożonej czarnej tkaninie zostały ułożone cekinowe połyskujące paski, w duże, czytelne litery. Seniorzy zaznaczali linie, gdzie miały być umieszczone litery. Górna część napisu tworzyła słowo „ZJAZD”, a poniżej widniało „JUBILEUSZ”. Litery były proste, geometryczne, z wyraźnie zaznaczonymi krawędziami, a cekiny pięknie odbijały światło, podkreślając uroczysty, jubileuszowy charakter wydarzenia. Następnie zostały one doszyte do czarnego materiału. Całość prezentowała się bardzo efektownie i przyciągała wzrok zarówno aktorów, jak i widzów.

 

Opis zdjęcia
Na zdjęciu widoczny jest fragment materiału ozdobionego gęsto naszytymi cekinami. Tkanina ma srebrzysty, połyskujący wygląd, a cekiny odbijają światło, tworząc efekt migotania i błysku. Materiał jest ułożony w spiralny wzór, co podkreśla jego elastyczność i miękkość. Cekiny rozmieszczone są równomiernie na całej powierzchni, a ich okrągłe kształty tworzą gęstą, lśniącą fakturę. Kolorystyka zdjęcia utrzymana jest w odcieniach srebra i szarości. Całość sprawia wrażenie fragmentu eleganckiej tkaniny, która mogłaby być wykorzystana do szycia wieczorowych kreacji, kostiumów scenicznych lub dekoracji.

 


Opis zdjęcia
Maszyna do szycia przyszywa błyszczące, srebrne taśmy z cekinami do czarnej tkaniny. Zdjęcie pokazuje zbliżenie na igłę maszyny, fragment tkaniny oraz dekoracyjne taśmy. Całość przedstawia proces ozdabiania materiału za pomocą maszyny do szycia.

Opis zdjęcia
Na zdjęciu widoczny jest duży kawałek czarnej tkaniny rozłożony na płaskiej powierzchni. Na materiale, za pomocą jasnych, połyskujących cekinów lub tasiemki, ułożony został napis w języku polskim. Górna część napisu to duże litery układające się w słowo „ZJAZD”, natomiast poniżej widnieje słowo „JUBILEUSZ”, również wykonane dużymi, wyraźnymi literami. Litery są proste, geometryczne i mają wyraźnie zaznaczone krawędzie, a ich linie lekko błyszczą w świetle, co podkreśla dekoracyjny charakter napisu. Zdjęcie skupia się na napisie i fakturze materiału, nie pokazując innych przedmiotów ani elementów otoczenia. Całość sprawia wrażenie dekoracji przygotowanej na specjalną okazję, taką jak jubileuszowe spotkanie lub uroczystość.

 

Opis zdjęcia
Czarny materiał z dużym, białym napisem wykonanym ręcznie: 'ZJAZD JUBILEUSZOWY'. Litery są nieregularne, wyraźnie odznaczają się na tle. Całość wygląda jak transparent lub baner przygotowany na uroczystość jubileuszową.

Bilbord szybko stał się jednym z centralnych elementów scenografii spektaklu, zyskując uznanie zarówno wśród aktorów, jak i reżyserek – Pani Moniki Filipowicz i Patrycji Durskiej. Dzięki temu rozwiązaniu tło sceny nabrało wyjątkowego, świątecznego charakteru, a sam spektakl zyskał niepowtarzalną oprawę wizualną.

 

 
Opis zdjęcia
Na scenie dwóch starszych mężczyzn odgrywa scenę teatralną. Jeden z nich stoi, ubrany w białą koszulę i ciemny sweter, patrzy w dół i mówi coś do siedzącego mężczyzny. Ten drugi, w jasnej koszuli, swetrze i kapeluszu, siedzi przy stoliku przykrytym kremowym obrusem. Na stole stoi biały doniczkowy kwiatek. W tle czarne zasłony z napisem z białych liter: „ZJAZD JUBILEUSZOWY”.

 

Opis zdjęcia
Zdjęcie przedstawia scenę, na której znajduje się siedząca osoba całkowicie okryta czarnym, koronkowym materiałem – głowa i górna część ciała są zasłonięte, co nadaje postaci tajemniczy, teatralny charakter. Osoba ubrana jest na czarno, a przed nią ustawiona jest jasna, ozdobna doniczka z kolorowymi kwiatami – dominują barwy różowe i czerwone. Tło stanowi czarna kurtyna, na której dużymi, błyszczącymi literami napisano hasło: „Zjazd Jubileuszowy”. Kurtyna jest lekko pofalowana, a scena oświetlona punktowo, co podkreśla centralną postać i kompozycję wizualną zdjęcia.

4. Drugie Życie Teatralnych Tkanin – Historia Kreatywnego Upcyklingu

W teatrze każda rzecz ma swoją opowieść – nawet te najmniejsze skrawki materiału, które pozostały po intensywnych sezonach i licznych przedstawieniach. Gdy stroje aktorów przestają być potrzebne lub wymagają zmian, często trzeba je rozpruć, a z pozyskanych w ten sposób resztek powstają zupełnie nowe, niepowtarzalne przedmioty.

 

Opis zdjęcia
Zdjęcie przedstawia grupę osób siedzących przy długim stole, zajętych pracą rękodzielniczą. Na stole leżą różnokolorowe materiały, wstążki, kawałki tiulu, koszyk z akcesoriami oraz różne narzędzia do prac plastycznych. Widać dłonie osób, które wycinają, układają i przygotowują ozdoby. Atmosfera jest twórcza i skupiona, a całość przypomina warsztaty artystyczne lub spotkanie kreatywne. Pomieszczenie jest jasne, a w tle widać okna i białą ścianę.

 

Opis zdjęcia
Zdjęcie przedstawia jasną salę z dużymi oknami po prawej stronie, przez które wpada światło dzienne. W pomieszczeniu znajdują się trzy rzędy stołów, przy których siedzi kilkanaście osób, głównie kobiet w średnim i starszym wieku. Uczestniczki są skupione, niektóre patrzą w stronę fotografa, inne w kierunku prowadzącego lub materiałów na stole. Na pierwszym planie, na stole, leżą różnorodne materiały do prac rękodzielniczych: kolorowe tkaniny, wstążki, tiul, akcesoria plastyczne, a także notatki i napoje. W tle widać drewnianą boazerię, dekoracje roślinne oraz kilka obrazków na ścianie. Całość sprawia wrażenie spotkania warsztatowego lub zajęć kreatywnych w przyjaznej, spokojnej atmosferze.

Od Sceny do Biżuterii

Zamiast wyrzucać tkaniny, które towarzyszyły aktorom podczas wyjątkowych ról, postanowiliśmy nadać im nowe życie. Resztki materiałów, które pamiętają emocje spektakli, zostały starannie wyselekcjonowane i wykorzystane do stworzenia:

• Broszek – kolorowych, ręcznie szytych ozdób, które można przypiąć do płaszcza, sukienki lub torby. Każda broszka jest inna, bo powstaje z unikatowego fragmentu kostiumu.

• Fascynatorów – lekkich, efektownych ozdób do włosów, które idealnie sprawdzają się podczas uroczystości, spektakli i spotkań artystycznych.

Proces Tworzenia – działania przed i w trakcie warsztatów

1. Zbieranie resztek – po każdej zmianie lub przeróbce kostiumów seniorzy zbierali wszystkie fragmenty tkanin, koronek, wstążek i guzików.

2. Selekcja i projektowanie – wybrane zostały najciekawsze materiały, które mogłyby stać się inspiracją do stworzenia nowej biżuterii.

3. Ręczne wykonanie – każdy element był szyty i komponowany ręcznie, z dbałością o detale i oryginalność.

4. Nowe życie na scenie i poza nią – broszki i fascynatory trafiły do aktorów, widzów oraz sympatyków teatru, stając się pamiątką po wyjątkowych przedstawieniach.

Dlaczego to robimy?

• Dbałość o środowisko – ograniczamy ilość odpadów, wykorzystując materiały ponownie.

• Pamięć o spektaklach – każda broszka i fascynator to fragment teatralnej historii.

• Kreatywność i rękodzieło – dajemy upust wyobraźni, tworząc niepowtarzalne akcesoria.

Zachęcamy do obejrzenia zdjęć naszych broszek i fascynatorów – niech staną się inspiracją do własnych twórczych przeróbek!

Broszki na kapelusze:

 

Opis zdjęcia
Zdjęcie przedstawia zbliżenie na dłoń trzymającą pomarańczowy tiul, uformowany w kształt kwiatka lub puszystej ozdoby. W tle widać rozmyte elementy pomieszczenia, a na paznokciu osoby trzymającej tiul znajduje się srebrny, błyszczący lakier. Materiał tiulowy jest delikatny, półprzezroczysty i rozłożony promieniście wokół środka, tworząc efekt lekkiej, przestrzennej dekoracji. Całość sprawia wrażenie pracy rękodzielniczej lub przygotowywania ozdoby z tiulu.

Opis zdjęcia
Zdjęcie przedstawia materiał – półprodukt, przygotowany na pomarańczowy kwiatek wykonany z tiulu, ułożony na jasnym tle. Materiał jest delikatny, półprzezroczysty i marszczony, co nadaje tkaninie przestrzenny wygląd. Obok widać igłę z nawleczoną nitką, sugerującą, że kwiatek są w trakcie ręcznego zszywania. Całość sprawia wrażenie pracy rękodzielniczej, związanej z tworzeniem ozdób z tiulu.

Opis zdjęcia
Zdjęcie przedstawia pomarańczowy kwiat wykonany z tiulu, uformowany na kształt róży. Kwiat ma kilka warstw delikatnych, półprzezroczystych płatków, które nadają mu przestrzenny i lekko puszysty wygląd. Całość leży na jasnym tle z dekoracyjnym, wzorzystym motywem, przypominającym tkaninę obiciową lub dywan. Kwiat wygląda jak ręcznie wykonana ozdoba, używana do dekoracji lub w pracach rękodzielniczych.


Opis zdjęcia
Zdjęcie przedstawia trzy dekoracje wykonane z pomarańczowego i czarnego tiulu, ułożone na jasnym tle z delikatnym, wzorzystym motywem. Po lewej stronie znajduje się większy, okrągły kwiat z pomarańczowego tiulu, otoczony czarną warstwą materiału, nadającą mu przestrzenny, puszysty wygląd. Po prawej stronie widoczny jest mniejszy, podobnie wykonany kwiat, również z pomarańczowego i czarnego tiulu. W górnej części zdjęcia leży broszka wykonana z pomarańczowego i czarnego tiulu, zebranego razem, przypominającego pióropusz lub dekoracyjny akcent. Całość sprawia wrażenie ręcznie wykonanych ozdób, które mogą być używane do dekoracji lub w pracach rękodzielniczych.

 


Opis zdjęcia
Zdjęcie przedstawia elegancki, czarny kapelusz z szerokim rondem, wykonany z matowego materiału. Na środku, w miejscu ozdobnego paska, znajduje się duża dekoracja z czarnego tiulu oraz przestrzenny kwiat z materiału w kolorze ciemnopomarańczowym lub rdzawym, przypominający różę. Tło stanowi jasna powierzchnia z delikatnym, wzorzystym motywem. Całość sprawia wrażenie stylowego, kobiecego nakrycia głowy, odpowiedniego na specjalne okazje.

Opis zdjęcia
Zdjęcie przedstawia elegancki, czarny kapelusz z szerokim rondem, wykonany z matowego materiału. W miejscu ozdobnego paska znajduje się duża dekoracja z czarnego tiulu, uformowana w kształt przestrzennego kwiatu. W centrum tej ozdoby widoczne są drobne, kolorowe koraliki, z których jeden jest czerwony. Kapelusz leży na jasnym tle z delikatnym, wzorzystym motywem, przypominającym obrus lub tkaninę dekoracyjną. Całość sprawia wrażenie stylowego, kobiecego nakrycia głowy, odpowiedniego na specjalne okazje.

Fascynatory na głowę:

 

Opis zdjęcia
Zdjęcie przedstawia trzy kawałki materiału ułożone jeden na drugim. Na górze i na dole znajduje się pomarańczowy, półprzezroczysty tiul, natomiast pośrodku leży złożony na prostokąt kawałek czarnego tiulu. Materiały są gładkie, bez wzorów, a ich faktura jest delikatna i lekko błyszcząca. Całość sprawia wrażenie przygotowanych do pracy rękodzielniczej lub dekoracyjnej.

 

Opis zdjęcia
Zdjęcie przedstawia dwa przedmioty ułożone na jasnym tle. Po lewej stronie znajduje się duża, czarna ozdoba w kształcie kwiatka, wykonana z materiału i tiulu, o puszystej, przestrzennej formie. Po prawej stronie widoczna jest prosta, czarna opaska do włosów, wykonana z materiału lub plastiku, bez dodatkowych zdobień. Oba elementy leżą oddzielnie, w pewnej odległości od siebie, i sprawiają wrażenie akcesoriów do stylizacji włosów lub dekoracji.

 

Opis zdjęcia
Zdjęcie przedstawia czarną opaskę do włosów, ozdobioną dużym, przestrzennym kwiatem wykonanym z tiulu i materiału. Kwiat jest umieszczony po jednej stronie opaski i składa się z kilku warstw delikatnej, półprzezroczystej tkaniny, nadającej mu puszysty i elegancki wygląd. Opaska jest trzymana w lewej dłoni, a w tle widoczne jest jasne, gładkie podłoże oraz fragment niebieskiego przedmiotu w prawym górnym rogu. Całość sprawia wrażenie stylowego akcesorium do włosów, odpowiedniego na specjalne okazje lub eleganckie stylizacje.

Opis zdjęcia
Zdjęcie przedstawia opaskę do włosów wykonaną z metalowego, lekko połyskującego pałąka. Na opasce umieszczone są trzy duże, przestrzenne kwiaty z matowego materiału przypominającego piankę lub tworzywo sztuczne. Po bokach znajdują się dwa kwiaty w kolorze ciemnoczerwonym (bordowym), a pomiędzy nimi jeden kwiat w kolorze białym. Kwiaty są stylizowane na róże o wyrazistych, geometrycznych płatkach. Całość leży na gładkim, jasnoszarym tle. Opaska sprawia wrażenie eleganckiej i dekoracyjnej, odpowiedniej jako ozdoba do włosów na specjalne okazje.

5. Drugie życie bibuły – dekoracyjne kwiaty z resztek inscenizacji

W naszej grupie teatralnej wierzymy, że prawdziwa kreatywność zaczyna się tam, gdzie kończy się oczywistość. Tak właśnie narodził się pomysł na dekoracyjne kwiaty stworzone z kawałków bibuły – z pozoru niepotrzebnych resztek, które pozostały po wcześniejszych spektaklach oraz warsztatach artystycznych.

Historia powstania kwiatów z bibuły

Po zakończeniu jednego z przedstawień seniorzy zauważyli, że wśród teatralnych rekwizytów i dekoracji zostało sporo kolorowej bibuły – fragmentów scenografii, girland, a nawet drobnych ozdób. Zamiast wyrzucać te materiały, postanowili nadać im nowe życie. Dołączyliśmy też bibułę zakupioną na warsztaty z „nadawania życia”, by wykorzystać ją w twórczy sposób.

Wspólnie z uczestnikami zajęć rozpoczęliśmy pracę nad tworzeniem sztucznych kwiatów. Każdy z nich był inny – powstawały chabry, maki i fantazyjne kompozycje, które zachwycały kolorami i pomysłowością. Proces twórczy stał się okazją do rozmów, śmiechu i integracji, a także praktyczną lekcją ekologii i odpowiedzialności za środowisko.

Opis zdjęcia
Na zdjęciu widoczny jest stół przykryty jasnym, wzorzystym obrusem, przy którym siedzą trzy dorosłe osoby. W centralnej części stołu stoi wysoki wazon z dekoracyjnymi, sztucznymi kwiatami wykonanymi z niebieskiej bibuły. Kwiaty mają długie, zielone łodygi i szerokie, barwne płatki, przyciągając uwagę swoim intensywnym kolorem. Na stole rozłożone są różne przedmioty: butelki z wodą mineralną, talerzyki z ciasteczkami i przekąskami, miseczka z niebieską bibułą, nożyczki, nici oraz inne akcesoria plastyczne. Widać, że uczestnicy zajęć są zaangażowani w pracę rękodzielniczą – jedna z osób trzyma w dłoniach fragment bibuły lub gotowy kwiat, inna sięga po kolejne materiały. W tle znajdują się krzesła i jasna ściana, a całość utrzymana jest w pogodnej, twórczej atmosferze.

 

Opis zdjęcia
Na zdjęciu widoczny jest bukiet sztucznych kwiatów wykonanych z bibuły. Kwiaty mają intensywne, żywe kolory: czerwone i niebieskie płatki, czarne i żółte środki oraz zielone liście i łodygi. Kompozycja składa się z kilku rodzajów kwiatów – niektóre przypominają maki o czerwonych płatkach i ciemnych środkach, inne mają ostre, wąskie, niebieskie płatki. Kwiaty są starannie uformowane, z wyraźnie widocznymi detalami, takimi jak pręciki i liście. Bukiet jest ustawiony pionowo, a poszczególne kwiaty różnią się wysokością, co nadaje całości naturalny, dynamiczny wygląd. W tle znajduje się jednolite, jasne tło, które podkreśla kolory i strukturę kwiatów.

 

Opis zdjęcia
Na zdjęciu widoczny jest jasny, przestronny pokój z dużymi oknami, przez które wpada dzienne światło. Przy stole przykrytym wzorzystym obrusem siedzi kilka osób, zajętych pracą rękodzielniczą. Na pierwszym planie, po prawej stronie, kobieta w białej bluzce trzyma w dłoniach wysoki szklany wazon z bukietem dekoracyjnych, sztucznych kwiatów wykonanych z bibuły. Kwiaty mają intensywnie niebieskie płatki i zielone liście, są starannie uformowane i przyciągają uwagę żywymi kolorami. Na stole rozłożone są różne akcesoria: talerzyki z ciasteczkami, miseczka z niebieskimi elementami, butelka z wodą mineralną, nożyczki, kawałki bibuły i inne materiały plastyczne. W tle widać kolejne osoby skupione na pracy, a także jasne ściany i ozdobne detale wnętrza. Atmosfera na zdjęciu jest pogodna i twórcza, oddając klimat warsztatów artystycznych.

Efekt końcowy i dalsze wykorzystanie

Stworzone przez uczestników projektu kwiaty z bibuły nie tylko ozdobiły salę podczas warsztatów, ale zyskały drugie życie jako rekwizyty w kolejnych spektaklach. Dzięki temu każda scena, w której się pojawią, będzie niosła ze sobą dodatkowe znaczenie – będzie symbolem troski o zasoby, szacunku dla pracy i radości z ponownego wykorzystania pozornie niepotrzebnych rzeczy.

Dlaczego warto nadawać przedmiotom drugie życie?

• Oszczędność i ekologia: Wykorzystanie resztek materiałów to mniej odpadów i większa dbałość o środowisko.

• Kreatywność: Ograniczone zasoby pobudzają wyobraźnię i zachęcają do poszukiwania nowych rozwiązań.

• Wspólnota: Wspólna praca nad dekoracjami integruje zespół i buduje poczucie odpowiedzialności za wspólne dobro.

• Unikatowy efekt: Każdy kwiat jest niepowtarzalny i niesie ze sobą własną historię.

Dzięki takim inicjatywom amatorski teatr nie tylko tworzy wyjątkowe przedstawienia, ale także inspiruje do zmiany myślenia o przedmiotach i ich wartości. Sztuczne kwiaty z bibuły stały się symbolem ich twórczej postawy i dowodem na to, że drugie życie rzeczy może być równie piękne, jak ich pierwsze przeznaczenie.

Zrealizowane działania – wspomnienia, które zostają z nami!

Z radością informujemy, że zaplanowane wyjścia edukacyjne i kulturalne na rok 2024 do MICET oraz krakowskiego teatru zostały z sukcesem zrealizowane!

🎭 MICET – Muzeum Interaktywne Centrum Edukacji Teatralnej - 11.12.2024

Uczestnicy wyjątkowego wyjścia do MICET w Narodowym Starym Teatrze w Krakowie mieli okazję:

• zdobyć nową wiedzę o teatrze, historii sztuki i jej współczesnych kontekstach,

• odkrywać tematy WOLNOŚCI, EMOCJI, CIAŁA, MY/ONI oraz NOWEGO,

• wziąć udział w kreatywnych warsztatach w interaktywnych przestrzeniach muzeum,

• porozmawiać o przemianach teatru na przestrzeni dekad i ich wpływie na nasze życie.

Zajęcia dostarczyły nie tylko wiedzy, ale też wzbudziły wiele emocji, refleksji i… radości z działania!

Poniżej krótka fotorelacja:

Opis zdjęcia:
Grupa około piętnastu seniorów i seniorek pozuje do wspólnego zdjęcia w eleganckim, wewnętrznym holu – prawdopodobnie w teatrze. W tle widać choinkę, czerwoną drewnianą ladę oraz dekoracje ścienne. Dwie kobiety na pierwszym planie klęczą i trzymają w rękach informację o finansowaniu projektu i bilety. Wszyscy są uśmiechnięci i wyglądają na zadowolonych z uczestnictwa w wydarzeniu.

 

Opis zdjęcia:
Grupa seniorów stoi w półkolu wokół stołu ekspozycyjnego w nowoczesnym, jasno oświetlonym pomieszczeniu. Na stole znajdują się różne materiały edukacyjne i eksponaty – w tym próbki tkanin oraz książki. Uczestnicy z uwagą słuchają osoby prowadzącej (niewidocznej na zdjęciu), niektórzy uśmiechają się, inni pochylają się w stronę obiektów. Nad grupą wiszą trzy duże, czarne lampy przemysłowe.

 

Opis zdjęcia:
Zdjęcie interaktywnego ekranu w Muzeum MICET w Krakowie. W centrum wyświetlony jest kolorowy obraz sceny teatralnej z trzema aktorami w barwnych, futurystycznych kostiumach. Nad nimi widnieje napis „REŻYSERZY”, a poniżej lista nazwisk oraz słowo „KLATA”. Po bokach ekranu unoszą się liczne czarno-białe miniatury zdjęć z różnych spektakli i scen teatralnych. W ekranie odbijają się sylwetki oglądających.

 

Opis zdjęcia:
W nowoczesnym, jasnym pomieszczeniu grupa dorosłych osób ogląda wielki model ludzkiego serca. Serce jest bardzo realistyczne i duże – ma około dwóch metrów wysokości. Ma czerwony kolor z jasnymi żyłami na górze. Stoi na czarnej podstawie.

Ludzie stoją wokół, patrzą uważnie, niektórzy się pochylają. W tle na ścianie widać napis „FAKTY” i pomarańczowy zarys postaci i dłoni. Jest spokojna, ciekawa atmosfera – to wygląda jak wystawa edukacyjna.

🎟 Wyjścia teatralne – chwile prawdziwej sztuki i wspólnoty

W ramach projektu SKAT, w dniu 27.12.2024 roku seniorzy wybrali się na spektakl teatralny pt. „Kolacja dla głupca" wystawiany w Teatrze Ludowym w Krakowie.
"Kolacja dla głupca" to tytuł popularnej komedii z misternie utkaną intrygą i przewrotnym przesłaniem, autorstwa Francisa Vebera, która była wystawiana w wielu teatrach. W Krakowie 27.12.2024 miała miejsce premiera tego właśnie spektaklu. Seniorzy byli zachwyceni grą aktorską, scenografią i tym, że mogli na żywo doświadczyć zetknięcia ze sztuką w tak wyjątkowym miejscu, a przy okazji porozmawiać z aktorami o ich wrażeniach. W celu minimalizacji barier komunikacyjnych oraz sprawnego przemieszczenia się z gmin wiejskich, Realizator projektu zarezerwował bilety do teatru oraz zapewnił transport.
W przedstawieniu brała udział Pani Patrycja Durska (również na zdjęciu nr 4), aktorka, która pracowała z seniorami podczas warsztatów aktorskich.

Spektakl był bardzo ciekawy.

Była to okazja do:

• doświadczenia żywego kontaktu ze sztuką sceniczną,

• integracji uczestników i budowania relacji w wyjątkowej atmosferze,

• wspólnego przeżywania emocji i oderwania się od codzienności,

• spotkania z aktorami i podzielenia się wrażeniami scenicznymi.

 

Opis zdjęcia:
Grupa około 25 dorosłych osób pozuje do wspólnego zdjęcia w jasnym, eleganckim wnętrzu. Większość to kobiety w wieku średnim i starszym. Osoby stoją na podwyższeniu, część w pierwszym rzędzie stoi na podłodze. Wszyscy są elegancko ubrani, uśmiechnięci i zwróceni w stronę aparatu. W tle białe ściany, drzwi i lampa sufitowa – przestrzeń przypomina teatralną scenę lub salę spotkań.

Opis zdjęcia:
Sześć dorosłych osób – trzy kobiety i trzech mężczyzn – idzie po scenie teatralnej, uśmiechając się i patrząc w stronę widowni. Są elegancko ubrani w stroje codzienne i artystyczne. Scenografia przypomina wnętrze mieszkania: jasne ściany, stół z krzesłami, lampa sufitowa. Grupa najprawdopodobniej kończy występ teatralny i wychodzi do ukłonów. Panuje radosna, lekka atmosfera.

 

Opis zdjęcia:
Fotografia przedstawia dużą grupę osób siedzących w rzędach zielonych foteli w teatrze lub sali widowiskowej. Widzowie są głównie w średnim i starszym wieku, wielu z nich uśmiecha się i rozmawia. Niektórzy już siedzą, inni dopiero wchodzą do sali. Panuje ożywiona, przyjazna atmosfera oczekiwania na spektakl.

 

Opis zdjęcia:
Na zdjęciu stoją dwie kobiety na tle scenografii teatralnej. Po lewej stronie znajduje się młodsza kobieta w kolorowej, wzorzystej koszuli i czarnych, szerokich spodniach, uśmiechnięta, z ręką opartą na starszej kobiecie. Starsza kobieta po prawej ma krótkie, siwe włosy i ubrana jest w czarną sukienkę w czerwony, liściasty wzór oraz czarne kozaki. Obie stoją na stopniach sceny, w tle jasne ściany, drzwi i dziecięcy stolik z krzesełkiem.

Wielu uczestników podkreślało, że była to dla nich pierwsza od lat wizyta w teatrze – przeżycie, które na długo pozostanie w pamięci.